ฉันพยักหน้าหงักสองครั้งแทนคำตอบ พี่ราเรซยิ้มกรุ้มกริ่มส่งมาให้ ฉันถึงกับร้อนวาบไปทั่วไปหน้า ใจก็เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ทำไมจู่ ๆ เขาถึงเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วขนาดนี้ เขาทำให้ฉันหวั่นไหวจนน่าใจหาย อาการต่อต้านก่อนหน้านี้มันได้มลายหายไปแล้ว เพียงแค่พี่ราเรซส่งยิ้มหวานมาให้ นี่ฉันใจง่ายเกินไปหรือเปล่านะ
“บอกมาสิ ว่าพี่น่ากลัวยังไง”
พี่ราเรซขยิบตาให้หนึ่งที เขายังยิ้มหวานไม่เลิก นี่กะจะทำฉันละลายให้ได้เลยใช่ไหม
“พี่เรซใจร้าย...”
ฉันจิ้มนิ้วชี้ไปที่อกแกร่งข้างซ้ายที่ไร้ซึ่งอาภรปกปิดใดใดเพราะเขาถอดมันออกไปแล้ว พร้อมกับจ้องมองใบหน้าคมเข้มอย่างหวาดหวั่น
“ถ้าไม่อยากให้พี่ใจร้ายก็อย่าดื้อกับพี่สิ”
“ต้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย จะดื้อได้ไง”
“ก็แล้วทำไมเลิกเรียนแล้วไม่รอพี่ล่ะ หนีไปทำไม”
น้ำเสียงเหมือนจะดุนิดหน่อยแต่ใบหน้าคมก็ยังมีรอยยิ้มประดับอยู่มันทำให้ฉันเริ่มคายความกลัวลง นี่ไม่ใช่กับดักใช่ไหม
