BEBYGIRL เมียเด็ก

BEBY [1] สารเลว

-ตลาดสมใจ-

"สวัสดีจ๊ะป้าพร"

"สวัสดีค่ะลุงเพียร"

"สวัดดีค่ะยายม่อน"

ฉันยกมือไหว้ผู้หลักผู้ใหญ่ที่ขายของในตลาดแห่งนี้แนะนำตัวกันก่อนฉันชื่อจ๊ะจ๋าอายุ18ปีกำลังจะจบม.6แล้วเหลือแค่สอบแค่นั้นครอบครัวฉันมีอยู่สามคนคือฉันพ่อและแม่ครอบครัวฉันค่อนข้างลำบากเป็นพวกหาเช้ากินค่ำไม่ได้รวยอะไรแม่ของฉันขายดอกไม้อยู่ตลาดแห่งนี้ส่วนพ่อเป็นช่างก่อสร้างและตอนนี้ฉันก็กลับมาจากโรงเรียนแล้วกำลังจะเดินไปหาแม่เพื่อไปช่วยท่านขายดอกไม้

"อ๊ะ!พ่อจ๋า....พ่อ"ฉันที่เดินๆอยู่ก็เห็นพ่อตัวเองที่กำลังหิ้วของมาดูท่าจะหนักเลยตะโกนเรียกพ่อไว้เพื่อที่จะไปช่วยถึงพ่อฉันจะดูน่ากลัวแถมยังชอบแอบมองฉันด้วยสายตาแปลกๆก็เถอะแต่พ่อก็คือพ่อท่านไม่คิดจะทำร้ายฉันแน่ๆ

"อ่าวจ๋ากลับมาแล้วหรอลูก"พ่อหันมาเห็นฉันพอดีเลยหยุุดเดินก่อนจะถามฉันพร้อมมองฉันที่แต่งตัวด้วยชุดนักเรียนปกติแต่สายตาของพ่อไม่ปกติซักนิด

"ใช่จ๊ะมาจ๋าช่วยถือ...เข้าบ้านใช่ไหม"ฉันเอื้อมมือไปหยิบของในมือพ่อมาก่อนจะถามพ่อ

"ใช่ๆ...แม่แกยังอยู่ที่ร้านใช่ไหม"

"น่าจะใช่นะเพราะนี่พึ่งบ่าย3เองอีกนานกว่าแม่จะเก็บร้าน"ฉันบอกพ่อไปเราสองคนที่เดินมาเรื่อยๆจนถึงบ้านไม้เก่าๆหลังหนึ่งซึ่งเป็นที่พักอาศัยของฉันเอง

"จ๊ะจ๋ามาหาพ่อหน่อย"ฉันที่กำลังจะถอดเสื้อผ้าเตรียมใส่ชุดลำลองและไปหาแม่ก็ต้องหยุดการกระทำเมื่อพ่อเรียกฉันฉันจึงยังไม่ถอดและก็รีบวิ่งหาพ่อโดยลืมสนใจตัวเองว่าตอนนี้กระดุมเสื้อนักเรียนฉันมันถูกปลดมาสองเม็ดแล้ว

"มีไรหรอจ๊ะพ่อ"ฉันถามพ่อไปท่านกำลังหยิบขวกยาอะไรไม่รู้เดินมาหาฉันแต่สายตาตอนที่พ่อเดินมามันมองต่ำมาที่น่าอกฉันฉันจึงรีบก้มลงสำรวจตัวพอรู้ว่าลืมติดกระดุมคืนเลยรีบติด

"เพื่อนพ่อซื้อยาวิตามินมาให้จ๋าลูกลองกินสิ"พ่อเมเม็ดยาจากขวดมาแล้วยื่นให้ฉัน

"จ๋าขออ่านหน่อยสิเพื่อเป็นยาที่จ๋าแพ้"ฉันบอกพ่อไปขวดยามันมีลักษณะแปลกๆจนฉันคิดเอะใจไม่ได้พ่อมีท่าทีกังวลนิดหน่อย

"ไม่ต้องหรอกลูกแค่ลองกินไม่อร่อยพ่อจะได้ทิ้ง"เมื่อเห็นว่าพ่อไม่ยอมให้ฉันอ่านฉันจึงหยิบยามากินตัดๆปัญหาไปจะได้ออกไปหาแม่ซักที

"ขมอะพ่อ!"ฉันทำหน้ายี้ก่อนจะวิ่งไปถุยทิ้งมันเหมือนยาแก้หวัดที่ฉันกินเลยอะขมๆแหยะไม่อร่อยเลยวิตามินบ้าอะไร

"งั้นพ่อเอาไปทิ้งดีกว่าจ๋าไปหาแม่เถอะลูก"พ่อเดินเอาขวดยาออกไปข้างนอกฉันเห็น่วาพ่อออกไปแล้วจึงกลับเข้าห้องมาเปลี่ยนชุด

"จ๊ะจ๋า..."ฉันสดุ้งเหือกเมื่อจู่ๆก็โดนพ่อตัวเองวิ่งมากอดรัดฉันไว้แน่น

"พ่อ!...พ่อปล่อยจ๋านะ!...พ่อปล่อย!"ฉันดิ้นอยู่ในอ้อมแขนพ่อนี่พ่อเป็นอะไรทำไมต้องมากอดฉันแน่นขนาดนี้ด้วย

"พ่อ!...อย่าจับ!พ่อปล่อยจ๋า..ไม่งั้นจ๋าจะฟ้องแม่!"ฉันเริ่มกลัวเมื่อพ่อเอามือมาจับที่ขาอ่อนฉันและลูบไปมาฉันคิดแค้นตัวเองที่เลือกใส่ขาสั้นในวันนี้

"พะ...พ่อออ"เสียงฉันเริ่มขาดห้วงเมื่อจู่ๆก็เริ่มรู้สึกถึงอารมณ์อย่างว่าขึ้นมาไม่นะนี่ฉันเป็นอะไรเนี่ย!

พรุบ!

"อ๊ะ...พะพ่อ...ปะปล่อย"ฉันล้มลงมาบนเตียงโดยมีพ่อคล่อมทับมาอีกที่พร้อมกับใบหน้าพ่อที่ซุกอยู่ที่ซอกคอฉันฉันกัดปากตัวเองแน่นทำไมถึงไม่พลักไสแถมยังมีอารมณ์ร่วมอยากให้พ่อทำมากกว่านี้อีก ทำไม?

"พะ..พ่อเอาอะไรให้จ๋ากิน"

"ยาปลุกเซ็กส์ไงเด็กน้อย"ฉันเบิกตาโพลงทำไมพ่อถึงต้องทำแบบนี้ฉันเป็นลูกเขานะ ทำไม

"ฮึก..พ่อทำแบบนี้ทำไม"ฉันเริ่มกลัวจนร้องไห้ออกมาพ่อยังคงเลียซอกคอฉันไปมาแถมมือท่านยังกอบกุมน่าอกฉันพร้อมกับบีบเบาๆผ่านเนื้อผ้าบางๆ

"เลิกเรียกฉันว่าพ่อ!เพราะฉันไม่ใช่พ่อแก!"พ่อผละออกจากตัวฉันก่อนจะตะโกนออกมาดังลั่น

"พ่อพูดอะไร"

"ฉัน-ไม่-ใช่-พ่อ-แก!"พ่อถอดเสื้อทิ้งก่อนจะทาบทับฉันอีกครั้งแต่คราวนี้เขายกตัวฉันให้ไปคล่อมเขาแทนก่อนจะลูบขาอ่อนฉันไปมา

"อื้ออ..พ่อออ"เหมือนว่าฉันขาดการรับรู้จากโลกภายนอกเพราะตอนนี้ฉันอยาก..อยากเหลือเกินฉันเริ่มขยับตัวบนตักพ่อไม่นานก็รับรู้ถึงสิ่งที่แข็งขึ้นมาฉันรู้ว่ามันคืออะไรฉันอายุ18แล้วนะ

"อมให้พ่อหน่อยลูกจ๋า"

"ได้..จ๋าจะทำให้พ่อ"ฉันก้มลงปลดกางเกงพ่อแต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็โดนกระชากออกซะก่อน

"ทำบ้าอะไรกัน!!!"

"มะ..แม่!"ฉันพูดออกมาอย่างตกใจแม่!แม่มาได้ไง

"ฉันถามว่าพวกแกทำบ้าอะไรกัน!!"เหมือนสติฉันจะเริ่มกลับมาฉันเลยวิ่งเข้าไปเกาะแขนแม่พร้อมกับร้องไห้ออกมา

"แม่..ฮื่ออพ่อจะข่มขืนหนู"แม่มีสีหน้าอึ้งไปในทันทีก่อนจะเดินไปกระชากหัวพ่ออย่างแรง

"จริงหรอ!...มึงทำจริงๆหรอ!"แม่ถามพ่อเสียงดังลั่นจนข้างๆบ้านเริ่มมามุงดูว่าเกิดอะไรขึ้น

"ปะ..ปล่าวนะอีแก้วไอ้จ๋านี่สิมันอยากลองพอฉันปฏิเสธมันมันก็มาอ่อยฉันขึ้นคล่อมฉันอย่างที่แกเห็นเนี้่ยแหละ!"ฉันอึ้งในคำพูดของพ่อทันทีสิ่งที่พ่อพูดมามันไม่ได้เป็นความจริงสักนิด!

ฉันหันไปหาแม่อีกครั้งก่่อนจะเขย่าแขนแม่อย่างแรงแต่ดูเหมือนแม่จะเชื่อในสิ่งที่พ่อพูดฉันจึงร้องไห้หนักขึ้น

"ฮึก..ฮื่อออจ๋าไม่ได้ทำ...ฮื่ออพ่อจะข่มขืนหนูจริงๆนะแม่"

"อย่ามาโกหกนังลูกไม่รักดี...ไอเราก็คิดว่าส่งไปเรียนโรงเรียนดีๆจะได้มีความรู้มีการมีงานดีๆไม่คิดว่ามึงมันมีนิสัยต่ำทรามคิดจะเอาพ่อตัวเองทำผัว!"

"ฮื่ออม่ะชายย...ฮึกจ๋าไม่ได้คิดบะ...แบบนั้น..พ่อเอายาอะไรให้จ๋ากินก็ไม่รู้มันร้อน...ฮื่อมันยากแต่หนูจ๋าพยายะ.."

เพี้ยะ!

"ออกไป!...ออกจากบ้านฉันไปซะนังลูกสารเลว ไป๊!"แม่ตวาดฉันดังลั่นจนฉันสะดุ้งแม่ลากฉันออกมานอกบ้านโดยมีสายตานับร้อยคนที่มุงดูอยู่ฉันร้องไห้หนักกว่าเดิมร้องจนเริ่มจะหมดแรง

"ต่อไปนี้ไม่ต้องมาที่บ้าน!...มึงไม่ใช่ลูกกูอีกต่อไป!..ออกไปซะนั่งลูกสารเลว!"แม่พลักหัวฉันอย่างแรงหลายคนเข้ามาห้ามแม่ไม่ให้ทำร้ายฉันฉันจึงใช้โอกาสนี่วิ่งหนีออกมา

"อึกฮื่ออออ"ฉันวิ่งออกมาจากบ้านก่อนจะล้มลงตรงสะพานข้ามแม่น้ำที่อยู่หลังตลาดมองดูเท้าตัวเองที่มีเลือดไหลออกมาสงสัยคงจะโดนเศษแก้วเศษตะปูตำแต่ฉันไม่รู้สึกเจ็บซักนิดฉันปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆก่อนลุกขึ้นและเดินต่อไปไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนฉันไม่รู้เลยตอนนี้ก็ดึกแล้วฉันยังไม่มีที่ไปฉันนั่งอยู่ตรงแม่น้ำที่อยู่ห่างจากตลาดไม่มากตรงนี้มีบ้านใหญ่ๆหลายหลังแต่ฉันไม่คิดที่จะมองมันซักนิด

"ฮื่อออ"พอคิดถึงเรื่องวันนี้ฉันก็ร้องออกมาอีกครั้งดีนะที่ฉันรีบไปถุยยานรกนั่นก่อนยาเลยออกฤทธิ์แค่นิดเดียวตอนนี้มันก็หายไปแล้วด้วย

"ไอ้เราก็นึกว่าผี"ฉันสะดุ้งนิดๆก่อนจะหันหลังไปก็พบกับผู้ชายคนหนึ่งที่ใส่ชุดกีฬาเหมือนเขาจะไปวิ่งมานะเหงื่อยังเต็มตัวอยู่เลยแต่ว่าเขาหล่อมากจริงๆน่าตาดูสะอาดสะอ้านเหมือนพวกคนรวยลูกคุณหนู

"เป็นใบ้หรอถามไม่ตอบ"เขาเดินมานั่งลงข้างๆฉัน

"ปะ...ป่าวค่ะ"ฉันตอบเขาไปนึกเอะใจเขาไม่รังเกียจฉันหรือไงสภาพอย่างกับขอทานขนาดนี้

"อ่อหรอ...แล้วมานั่งทำไรตรงนี้ดึกแล้วนะไม่กลัวผีหรอ...หรือว่าเธอเป็นผีแปลงกายมา"เขาพูดพร้อมกับขยัยออกห่างฉันฉันมองการกระทำของเขาก็อดยิ้มออกมาไม่ได้

"คงใช่มั้งคะ...แบร่!"ฉันตอบเขาไปก่อนจะแลบลิ้นปริ้นตาแถมให้เขาดูสภาพแบบนี้ก็เหมือนผีอยู่หรอกแต่แทนที่เขาจะตกใจเขากลับขยับมาใกล้ๆฉันใกล้กว่าครั้งแรกอีกใกล้จนจมูกเราแตะกัน

"น่ารักจัง...น่ารักจนอยากเก็บไว้ไปเล่นที่บ้าน"

"หื้ออ?"ฉันถอยหน้าออกมาอย่างงงงวยน่ารักหรอฉันเนี่ยนะสภาพอย่างกับศพเดินได้สายตาเขาต้องเสียแน่ๆ

"หึ...สนใจเป็นมาเป็นแม่ของลูกฉันไหม?"

"หะ..ห๊าาา"ฉันเอ่ยออกมาอย่างตกใจนี่เขาคิดไรอยู่เนี่ยชอบฉันหรอแต่เราพึ่งเจอกันเองนะเขาสติไม่ดีรึเปล่าอะ

"เออ...คุณหลุดมาจากโรงบาลไหนหรอ"

"นี่เธอ!!ฉันไม่ได้บ้า"เขาพูดเสียงดังลั่นจนฉันแทบจะนั่งไม่ติดบ้าแน่ๆคนบ้าชัวร์!โอ้ยยัยจ๋าเอ่ยวันนี้วันห่าเหวไรเนี่ยมีแต่เรื่องแย่ๆ

"คนบ้าก็มักบอกว่าตัวเองไม่ได้บ้ากันทั้งนั้น"

"หึ้ย!...ที่ฉันหมายถึงแม่ของลูกคือฉันจะให้เธอไปเป็นพี่เลี้ยงแมว!"พี่เลี้ยงแมว?ก็ดีแหะฉันรักแมวมากๆเลยอะแต่ทำไมเขาถึงชวนฉันล่ะไม่กลัวฉันรึไง

"ทำไมคุณถึงชวนฉันล่ะ...ไม่กลัวฉันหรอดูสภาพฉันสิ"ฉันถามเขากลับไปสายตาของเขาไล่มองฉันที่นั่งอยู่ข้างๆตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

"ก็...ไม่รู้สิถูกใจหน้าเหมือนแมวของเธอล่ะมั้ง"

"หน้าเหมือนแมว?"

"อืม..หน้าเล็กๆจมูกนิดๆปากกระจับหน้าเหมือนแมวที่บ้านฉันเลย"แต่ฉันเป็นคนนะไม่ใช่แมวถึงสิ่งที่เขาพูดมามันจะเป็นฉันก็เถอะแต่ฉันก็ไม่มีที่ไปอยู่แล้วนิฉันควรรับงานนี่ดีรึเปล่านะ

"โอเคหนูตกลง"ฉันหันไปบอกเขาเขายิ้มมุมปากเอ่อคือเขาจะไม่จับฉันขายใช่ไหมเริ่มกลัวแล้วนะ

"โอเคเริ่มงานเลยแล้วกัน"

"วะ..วันนี้เลยหรอคะ"

"ใช่สิปะๆลุกๆ"ว่าจบเขาก็ลุกขึ้นฉันจึงลุกตามแต่เพราะเจ็บขาเลยทำให้ฉันล้มลงไปอีกครั้งเขาหันมาทางฉันก่อนจะส่ายหน้าไปมาแล้วเดินมาช้อนตัวฉันขึ้น

"ขึ้นมา"เขาสั่งฉันแต่เอิ่ม...เขาจะให้ฉันขึ้นไปบนหลังเขานี่นะ

"เร็วๆแมวฉันหิวแล้ว"เมื่อเห็นว่าเขาเริ่มอารมณ์ไม่ดีฉันเลยรีบกระโดดขึ้นไปบนหลังเขาทันที

"นี่คนหรือสำลีทำไมมันเบาแบบนี้"เขาพูดขึ้นมาอีกรอบฉันก็ยิ้มๆไปแต่ไม่ได้ตอบอะไรเขาเราสองคนเดินมาสักพักก็ถึงบ้านหลังโตหลังหนึ่งมันสวยมากอะมีสระว่ายน้ำด้วยแต่ฉันไม่ชอบเลยอะไรที่เกี่ยวกับน้ำฉันว่ายน้ำเหมือนมันเรื่องฝังใจฉันอยู่ฉันกลัวการอยู่ใกล้น้ำมากๆยิ่งเป็นทะเลหรือแม่น้ำที่มันกว้างๆฉันจะไม่ชอบเลยแต่ที่ฉันไปนั่งตรงแม่น้ำนั่นได้เพราะว่าฉันไม่มีที่ไปหรอก

"บัดดี้"เขาวางฉันลงก่อนจะพุ่งตัวไปที่โชฟากลางบ้านทันทีฉันเลยเดินตามเขาไปฉันมองแมวตัวสีขาวอวบๆที่ตอนนี้อยู่ในอ้อมกอดของเขาคนนั้นมันเอาหน้าซุกไปที่อกทันที่อ้อนเก่งจังนะ

"นี่ไงแมวฉันมันชื่อบัดดี้"เขาหันมาบอกฉันพร้อมชูแมวให้ฉันดู

"ชื่อน่ารักจัง"

"หรอ?ฉันก็คิดชื่อมันไม่ออกเหมือนกันตอนที่ไปซื้อแต่พอคิดไปคิดมาสาเหตุที่ฉันซื้อมันมาเพราะต้องการเล่นแก้เหงาอยากให้มันเป็นเพื่อนคนนึงของฉันฉันเลยตั้งชื่อมันว่าบัดดี้"เขาบอกฉันก่อนจะลุกขึ้นไปเทอาหารให้บัดดี้

"ตอนนี้ฉันรู้ชื่อแมวแล้ว..แล้วชื่อคุณล่ะ"ฉันถามเขาไปเขาหันมามองฉันก่อนจะพาฉันไปนั่งที่โชฟาตอนแรกฉันจะไม่นั่งนะเพราะตัวฉันเปื้อนดินเลยกลัวว่าจะทำให้โชฟาเขาเปื้อนแต่เขาก็กดดันฉันทางสายตาฉันเลยยอมนั่ง

"เธอชื่ออะไรอายุเท่าไหร่"แต่แทนที่เขาจะบอกชื่อฉันเขากลับถามฉันก่อน

"ชื่อจ๊ะจ๋าอายุ18ปี"

"ฉันชื่อโซ่อายุ23ปีงั้นเธอเรียกฉันว่าพี่โซ่แล้วแทนตัวเองว่าหนูจ๋าแล้วกัน"อายุ23หรอโห่หน้าเขาเด็กมากอะว่าแต่ทำไมฉันต้องแทนตัวเองว่าหนูจ๋าด้วยล่ะมันเหมือนฉันเป็นอิหนูของเสี่ยเลยอะ

"ทำไมต้องแทนตัวเองว่าหนูจ๋าด้วยล่ะแทนตัวเองว่าจ๋าอย่างเดียวไม่ได้หรอ"

"ฉันชอบจบนะ...ไปอาบน้ำเถอะสภาพเธอแย่มากจริงๆ"พูดจบเขาก็เดินหายเข้าไปในห้องที่ฉันคิดว่าน่าจะเป็นห้องเขาทันทีฉันเลยถือโอกาสอุ้มเจ้าบัดดี้มาเล่นขนนุ่มจังขี้อ้อนด้วยแบบนี้ค่อยเลี้ยงง่ายหน่อย

"ฉันบอกให้ไปอาบน้ำมัวแต่เล่นกับบัดดี้อยู่ได้ดื้อจริงๆ"ฉันสะดุ้งที่จู่ๆก็ได้ยินเสียงพี่โซ่

"ก็จะ...เอ่อหนูจ๋าไม่มีชุดเปลี่ยน"ฉันบอกเขาไปแทนตัวเองว่าหนูจ๋ามันเขินๆยังไงไม่รู้สิ

"ฉันวางไว้ในห้องน้ำแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยไปซื้อใหม่วันนี้ก็ใส่ชุดฉันไปก่อน"ฉันพยักหน้าเข้าใจก่อนจะวางบัดดี้ลงและเดินเข้าไปในห้องเขาและอาบน้ำทันทีเจ็บแผลที่เท้ามากฉันก็พยายามไม่ให้น้ำโดนพออาบเสร็จก็ใส่ชุดที่พี่โซ่เตรียมไว้ให้คือเสื้อบอลกับกางเกงบอลพอใส่เสร็จฉันก็เดินออกมาเห็นพี่โซ่เล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงฉันเลยเดินออกไปเพื่อที่จะนอนตรงโชฟา

"จะไปไหน"

"นอนค่ะ"

"ก็มาสิ"ฉันงงทันทีที่ฉันไม่ใช่โชฟาหรอ

"หมายความว่า..."

"เราก็นอนด้วยกันไง"