กลุ่มของเว่ยซือหลางตัดสินใจพักที่ลำธารอยู่สามวัน เพื่อฟื้นฟูลมปราณในร่างของทุกคนให้กลับมามีสภาพพร้อมสู้อีกครั้ง
เดิมทีก็ไม่มีอะไรแปลก ทว่าช่วงสามวันมานี้บ่อยครั้งที่เว่ยซือเหลียงจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เขาชอบเหม่อลอยมองไปยังลำธาร จนทุกคนเห็นความผิดปกติของเขาได้อย่างชัดเจน
“น้องรองเจ้าเป็นอันใด” เว่ยซือหลางถามน้องชายเสียงทุ้ม
เว่ยซือเหลียงมองหน้าพี่ชายแล้วส่ายหน้า เขาไม่เข้าใจตนเองเช่นกัน ว่าเหตุใดจึงเป็นเช่นนี้
“จะไม่เป็นไรได้อย่างไร เราทุกคนล้วนเห็นกันหมดว่าเจ้าไม่ปกติ” เว่ยซือหลางขมวดคิ้วไม่ยอมจบง่าย ๆ น้องชายเขาแปลกไปจนน่าเป็นห่วง
เว่ยซือเหลียงคล้ายลังเลแต่ก็ตัดสินใจพูดกับพี่ชาย “พี่ใหญ่ข้าก็ไม่รู้เช่นกันขอรับว่าตัวเองเป็นอันใด ทว่าข้าชอบมองไปที่ลำธารอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ ราวกับว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังเรียกร้องให้ข้าเข้าไปใกล้”
เว่ยซือหลางขมวดคิ้ว “เจ้าบอกว่ารู้สึกถึงการเ
