“ฮ่าฮ่าฮ่า ใครใช้ให้บุตรสาวเจ้าเป็นบุตรแห่งโชคชะตากันเล่า ไหน ๆ ก็ได้รับสัญลักษณ์ผู้ถูกเลือกมาแล้ว ก็ช่วยเอาความโชคดีนั้นแจกจ่ายผู้อื่นบ้างจะเป็นไรไป” เสิ่นเฮ่อมีความสุขมาก อารมณ์ไม่ดีถูกปัดเป่าหายสิ้น
เว่ยซือซานใบหน้าเขียวคล้ำแต่จนใจเพราะรู้ว่าทำอันใดไม่ได้ มีแต่ต้องเชื่อมั่นในตัวบุตรสาวให้มาก
“ท่านพ่อวางใจได้ขอรับ พวกเราจะหาน้องให้เจอให้เร็วที่สุด” เว่ยซือหลางเอ่ยขึ้น
“ใช่ขอรับท่านพ่อ พวกเราหาน้องสาวเจอแน่” เว่ยซือเหลียงเสริมคำพูดพี่ชายด้วยน้ำเสียงหนักแน่นมั่นคง บิดาของเขาจะได้วางใจลงบ้าง
“อืม ฝากลูกทั้งสองแล้ว จำไว้ดูแลกันให้ดี ๆ”
“ขอรับท่านพ่อ” สองพี่น้องเว่ยรับคำบิดา
“หงเอ๋อร์มีเวลากว่าหนึ่งชั่วยาม(2ชม.) ด้วยนิสัยของนาง นางต้องไปให้ไกลที่สุดจากประตูทางเข้าแน่ พวกเจ้าก็วางใจเถอะไม่ต้องรีบร้อน อย่าลืมว่าหงเอ๋อร์ไม่ธรรมดา”
“ขอรับท่านพ่อ” เว่ยซือซานคิดตามคำพูดของบิดาเอ่ยรับคำ
