กลุ่มของเว่ยซือหงเดินห่างออกมาจากต้นพฤกษาบรรพกาลไม่ไกลนัก ราว 150 จั้ง(500เมตร) ก็พบสมุนไพรที่ใช้ปรุงโอสถถอนพิษผึ้งมรกตแล้วหนึ่งชนิด
เบื้องหน้าของทุกคนปรากฏหญ้ากอเล็ก ๆ ขึ้นเต็มไปหมดอย่างเห็นได้ชัด เนื่องจากส่วนหนึ่งของใบมีสีแดง สิ่งนี้คือหญ้าหยาดน้ำค้าง
หญ้าหยาดน้ำค้าง ใบเป็นใบเดี่ยว ฐานใบแหลมติดกอ ทอดราบไปกับพื้นดิน ซ้อนกันเป็นชั้น ใบเรียงเวียนเป็นวงกลม ขนาดใบยาว 2 ชุ่น(ราว7ซม.) แผ่นใบมีขนต่อมสีแดงยาวปกคลุมเป็นจำนวนมาก บริเวณปลายขนมีหยดน้ำใสเกาะพราวราวหยาดน้ำค้างในยามเช้า อันเป็นที่มาของชื่อเรียก และมีดอกสีขาว
ด้วยเพราะลักษณะเด่นของหญ้าหยาดน้ำค้างคือ ต่อมขนสีแดงกับหยดน้ำที่เกาะอยู่บริเวณปลาย จึงสังเกตเห็นได้ง่าย
เมื่อพบแล้วหนึ่งชนิดพวกเขาไม่ได้รีบร้อนเก็บพวกมัน เนื่องจากหญ้าหยาดน้ำค้างต้องเก็บช่วงย่ำรุ่งเท่านั้น จึงจะมีประสิทธิภาพเต็มสิบส่วน ไม่ต้องกังวลว่าจะเสียหายหรือสูญเสียสรรพ
