Aslında bazı hikayelerin başı sonra diye başlar,mutsuz kırık bir gençlikle bitmezdi...!Masum canların katili,küçük kızın düşmanı.Tenine adını kazıyan adam..Küçük kızın ailesinin yandığı koskoca malikanede annesi ve kardeşinin acı feryatları yükseliyordu geceye,korkunç bir şekilde..Yanan bedenlerin ağır et kokusu bile bulandırmamıştı midesini uzaktan izleyen adamın.İntikamın sıcak şerbetini içerken,aldığı keyif inanılmazdı.Zevkle izliyordu gök kubbeye yükselen alevleri.Gözleri avına kilitlenmiş bir şahin gibi,ateşin içinden kendi elleriyle kurtardığı kıžın üzerinde oyalandı.Son bir koz'du,son bir oyun kalmıştı geriye bıraktığı.Son bir hesaplaşma!Yıllar sonra ya bıraktığı son bir kin ve nefret!Puslu orman yeşilleri kızı bulurken,küçük kızın menekşe gözleri dumandan kızarmıştı,dakikalar sonra fark ettiği gerçekle,gökyüzünü inletircesine acı bir çığlık koptu kızın dudaklarından.Ailesi yok olmuştu.Diri diri yanmış acı bir şekilde can vermişlerdi.Kimi kalmıştı şimdi?Nerede olduğunu bilmediği babası mı?Parlak,toz pembe dünyası bir gecede yok olurken,herşeyden habersiz karanlıktan gelen saf hayallerinin katilini gördü, acı,acı gülümsedi küçük kız.Yanan gecenin sabahı şafak vaktinde malikaneden geriye kalan sadece gökyüzüne yükselen gri dumanlardı.Karanlığın içinden gelen bir çift orman yeşilleri,bir kadını en fazla ne kadar tutuklu edebilirdi kendine?Ya da ne kadar sevebilirdi bir kadın bir adamı yıllarca nefret'ine rağmen?Bir yerlerde bir küçük kız vardı bir zamanlar,saf hayalleri gök yüzü kadar parlak,kocaman dünyası vardı...Şimdi ise ne saflık kalmıştı,ne de pembe hayaller..İntikamla kavrulan iki beden,ve o intikamla hergün yoğrulan saf duygular,ne kadar tehlikeli olabilir ki?Aşk mı?İntikam mı?Hangisi daha önemliydi onlar için!
