แอดด...
หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ฉันก็ค่อย ๆ พยุงร่างกายที่แสนระบมไปทั่วทั้งร่างกายเปิดประตูเดินออกจากห้องน้ำไปด้วยสีหน้าอดงอแงไม่ได้กับความเจ็บบริเวณตรงนั้นที่มันบวมช้ำอย่างหาสาเหตุไม่ได้ว่าเกิดจากอะไร จะไปเล่าให้วีนัสกับปลายฟ้าฟังก็ไม่ได้ กลัวจะโดนดุเพิ่มที่ซุ่มซ่ามเดินชนอะไรไปเรื่อยจนระบมได้ขนาดนี้
"ฮือออ เจ็บ" ฉันยังคงพึมพำเบ้ปากออกมาไม่หยุดตามนิสัยของตัวเองที่เวลาเจ็บหรืออะไรไม่ได้ดั่งใจมักจะทำท่าทีแบบนี้อยู่เสมอ ให้ตายเถอะ มันเจ็บมากจริง ๆ เหมือนถูกอะไรบางอย่างกระแทกเข้ามาใส่เลย ทว่าขณะที่ฉันกำลังงอแงอยู่นั้น สายตาของฉันก็เหลือบไปเห็นร่างสูงของพี่คามิลที่นอนมองหน้าฉันอยู่บนเตียงนอน โดยแววตาคมกริบนั้นเอาแต่จ้องมายังฉันจนฉันต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาคมคู่นั้นไปด้วยสีหน้ารู้สึกตัวเกร็งขึ้นมาอย่างอัตโนมัติอยู่ไม่น้อย สายตามันเหมือนจะเรียบนิ่งเหมือนปกตินะ แต่ว่ามันก็ดูนิ่งเข้มบอกไม่ถูก
ครืดด~
