เช้าวันต่อมา...
"อื้อ..." เสียงเรียวปากสวยของร่างบางงัวเงียขึ้นพร้อมกับบิดตัวอยู่บนเตียงตามปกติของตัวเอง ทว่าทันทีที่ได้ขยับเขยื้อนช่วงล่าง ใบหน้าเล็กแสดงสีหน้าเหยเกขึ้นมาทันทีพร้อมกับค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาอย่างรู้สึกแสบ ๆ บริเวณจุดอ่อนไหว แต่ลืมตามาได้ไม่นานร่างบางก็ได้สติเมื่อรู้สึกได้ว่ามือที่ยกขึ้นบิดตัวนั้นเผลอไปโดนยังใครอีกคนที่นอนอยู่ ดวงตากลมหันไปมองตามความรู้สึกก่อนที่จะเห็นว่าร่างหนาของรุ่นพี่หนุ่มที่นอนหลับอยู่บนเตียงขนาดใหญ่ที่เหลือพื้นที่อยู่ไม่มากจากการนอนดิ้นของคนตัวเล็ก ไลลาเป็นคนนอนดิ้นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไร ไม่ว่าเตียงจะใหญ่แค่ไหน ร่างเล็กก็สามารถดิ้นจนแทบตกได้
"..." เจ้าของใบหน้าใสที่นอนนิ่งจ้องมองใบหน้าดูดีของอีกคนอยู่ก็ชะงักค่อย ๆ เผยรอยยิ้มบางอย่างออกมา มันไม่ใช่รอยยิ้มดีใจหรือหวานตาหยีอย่างเคย แต่มันคือ...รอยยิ้มร้ายกาจปนเจ้าเล่ห์ เมื่อนึกถึงสาเหตุของความเจ็บแสบบริเวณช่วง
