สะดุ้งตื่นขึ้นมาอีกทีก็หกโมงเช้าแล้วค่ะ คนที่นอนกอดฉันยังหลับอยู่เลย หลับลึกแค่ไหนคิดดูเถอะขนาดเขาอุ้มมาไว้ที่เตียงยังไม่รู้เรื่องเลย ฮ่า ๆ ลุกออกจากที่นอนให้เบาที่สุด รีบอาบน้ำแต่งตัวไปมหาวิทยาลัย วันนี้มีเรียนตั้งแต่เช้ายันเย็นเลยค่ะ
“สงสัยได้ยาดี วันนี้ดูสดชื่นขึ้นเยอะ” มิลินเอ่ยทักทันทีที่ฉันมาถึง
“ก็สวยปกติเหอะ”
เทียร่า : เหรอ..
“อะไรของพวกมึงเนี่ย” ยังมีหน้ามายิ้มกรุ้มกริ่มกันอีกนะ
น้ำเชื่อม : แล้วนี่เดลไปไหนอ่ะ
มิลิน : ติดต่อไม่ได้เหมือนกัน
เทียร่า : ช่างมันเหอะ ควรจะชินกับมันได้แล้วนะ ไปเรียนกันดีกว่า
ครืด.. ครืด...
ปลายสายเป็นเฮียเบสค่ะ
(ออกไปไม่บอกเลยนะ)
“ก็เห็นหลับอยู่เลยไม่อยากกวนนี่คะ”
(ครับ พี่จะออกไปทำงานแล้วเหมือนกัน)
“เฮีย...หนูไม่ชิน”
(เออ กูก็จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ พอใจยัง?)
“ฮ่า ๆ ต้องงี้สิ คนโรคจิตของหนู”
(เอาที่สบายใจ อย่าดื้อให้มากนักล่ะ)
“รู้แล้วน่า..
