Secret love Episode-๐๑
967 Words
“อย่าทำอะไรลูกฉันเลยนะ ฮึก! ฉันยอมแล้ว”
“กูอยากรู้ว่าพวกมึงมีค่าพอที่มันจะมาช่วยไหม?”
“แม่ครับผมกลัว”
“อึก! ได้โปรด ปล่อยลูกฉันไปเถอะ”
“ไม่อยากให้ลูกเมียมึงตายก็เซ็นซะ!”
(ปัง)
“ไม่!! ฮึก... แม่ครับ อย่าทิ้งผม ตื่นมาคุยกับผมก่อน ฮือ...”
เฮือก!!
ผมสะดุ้งตื่นมากลางดึก ฝันร้ายนั่นยังคงตามหลอกหลอนเสมอและมันคือความทรงจำที่เลวร้ายที่สุดในชีวิต ภาพที่แม่นอนจมกองเลือดไร้ลมหายใจ... แม้จะผ่านมาเนิ่นนานแล้วแต่ความเจ็บปวดยังคงอยู่เหมือนเดิม ความโกรธแค้นก็เช่นกัน ทุกความรู้สึกยังคงจดจำมันได้ดี
ธุรกิจสีดำมันไม่มีหรอกความจริงใจมีแต่ผลประโยชน์ทั้งนั้นแหละ ไม่มีสัจจะในหมู่โจร ศัตรูก็คือศัตรูไม่มีวันเป็นมิตรหรอกนะ
ผมไม่เคยคิดจะรักใคร ไม่มีวัน ครอบครัวคือสิ่งเดียวที่ผมไม่อยากมี หัวใจของผมมันด้านชาตั้งแต่วันที่ผู้เป็นแม่หมดลมหายใจไปแล้ว ความรักเป็นจุดอ่อนของพวกเรา ความอำมหิตเลือดเย็นต่างหากล่ะที่ควรมี
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“นายครับเกิดเรื่องแล้ว สินค้าที่เพิ่งส่งออกไปมีปัญหาครับ” ซีวิค ลูกน้องคนสนิทเอ่ยรายงานขึ้น
“ทำไมพวกมึงไม่เช็คของให้ดีกูบอกแล้วใช่ไหมทำอะไรต้องรอบคอบ”
“คนของมันปลอมเป็นคนของเราขึ้นเรือมาครับนาย”
“เค้นให้ได้ว่าใครส่งมันมา ถ้ามันไม่ยอมบอกจัดการมันซะล้างโคตรมันไปเลย”
“ครับ”
ความทรงจำวัยเด็กผมมีนะ พ่อกับแม่ผมรักกันมากท่านเคยเล่าให้ฟังเมื่อตอนที่แม่กำลังตั้งท้องพ่ออยากให้ลูกคนแรกเป็นผู้ชายเพื่อที่จะได้สืบหน้าที่การงานต่อจากท่าน และก็ได้ลูกชายสมใจอยาก วันเกิดผมคือวันครบรอบแต่งงานของท่านทั้งสองพอดีผมคือสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตเขา และนี่ก็เป็นที่มาของชื่อผมเองแหละ
“เดอะเบสหรือเฮียเบส” ที่ใคร ๆ ต่างขนานนามว่าใจดำอำมหิต ก็พูดกันไปผมไม่ใช่คนแบบนั้นซะหน่อย ไม่รู้จักผมดีต่างหาก
ธุรกิจผมมีทั้งสีขาวและสีดำ คาสิโน ผับ โรงแรม คอนโดหรู ค้าอาวุธเถื่อนฯ ส่วนพ่อท่านวางมือไปแล้วแต่บางครั้งก็ยื่นมือมาช่วยบ้าง ผมมีน้องชายต่างแม่อีกคนหนึ่ง หมอนี่มันไม่ค่อยเข้าใกล้ผมเท่าไหร่ไม่รู้กลัวอะไรนักหนาทั้งที่ผมออกจะหล่อ
แม่เสียไปได้สามปีพ่อผมก็แต่งงานใหม่ ผมก็โอเคคิดซะว่าอยู่เป็นเพื่อนพ่อไปยันแก่ก็แล้วกันแต่ถ้าจะให้ผมเรียกแม่คงไม่มีวันหรอก แม่ผมมีแค่คนเดียวเท่านั้น
ปัจจุบันผมอายุยี่สิบแปดปีแล้ว มีลูกน้องคนสนิทสองคนซีวิคกับบีเอ็ม ไอ้สองคนนี้ไว้ใจได้ เพื่อนฝูงก็ต้องมีบ้างเป็นธรรมดา ไอ้คินเป็นเจ้าของผับ ไอ้นิวทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ ไอ้เทนหุ้นส่วนห้างสรรพสินค้า และคนสุดท้ายแกรนด์เป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่มมันเป็นนางแบบ เบื้องหลังแต่ละคนก็ระยำไม่แพ้กันหรอกศีลไม่เสมอจะคบกันได้เหรอจริงไหม?
“นายครับชั้นใต้ดินมีปัญหาหนึ่งโต๊ะครับ”
“มีปัญหาได้ทุกวันเลยฉิบหาย!” บอกออกไปอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินไปยังจุดที่มีปัญหา
“ไอ้พวกเหี้ยพวกมึงมันขี้โกง นี่นะเหรอบ่อนที่ดีที่สุดในประเทศ ขี้โกงฉิบหาย” ใครคนหนึ่งแหกปากเสียงดังลั่นจนน่ารำคาญ
“แค่เศษเงินของมึงทำไมกูต้องโกงด้วย? ตอนมาเล่นกูก็ไม่ได้ใส่สายจูงให้มึงมานะ เล่นเองเสียเองแล้วมาโวยวาย”
“เด็กเมื่อวานซืนอย่างมึงจะทำไรกูได้ รู้ไหมว่ากูเป็นคะ...”
(ปัง)
“จัดการให้เรียบร้อย”
“ครับนาย”
ช่วยไม่ได้อยากพูดไม่รู้เรื่องเอง เสียเวลาคนอื่นที่เขาอยากจะเล่น
“เอ่อ นะ...นายท่าน คือผมยังไม่มีเงินจ่ายวันนี้เอาลูกสาวผมไปแก้ขัดก่อนได้ไหมครับ” ส่วนมากจะเจอแบบนี้บ่อย ไม่มีเงินมาคืนก็ต้องมีของมาแลกแต่ทั้งนี้ก็ต้องเต็มใจด้วยนะผมถึงจะพอใจ
“ไปรอกูที่ห้อง”
“ค่ะ”
“มึงสองคนดูความเรียบร้อยเอาไว้ ใครมีปัญหาเคลียร์ไม่ได้จัดการได้เลย”
“ครับ”
สั่งงานลูกน้องก่อนจะเข้าไปหาแม่สาวน้อยคนนั้น ไม่นึกพิศวาสอะไรสักนิด มันเป็นเรื่องปกติของผู้ชายด้วยซ้ำ อีกอย่างเธอก็เต็มใจเอง
“มาแล้วเหรอคะเสี่ย” น้ำเสียงหวานเอ่ยขึ้นอย่างยั่วยวนพลางถอดชุดของตัวเองออกจนหมด ยัยนี่รู้งานดีชะมัด
“กระแทกเข้ามาเลยค่ะ เชอรี่รับไหว” เธอเอ่ยพร้อมกับทิ้งตัวลงบนที่นอน
ไม่รอช้าใส่เกาะป้องกันแล้วอัดกระแทกเข้าไปเต็มแรง ไม่ได้พิศวาสอะไร ไม่จำเป็นต้องจูบต้องหอมผมก็เป็นของผมแบบนี้แหละ
“อ๊ะ! เสี่ยขา โคตรเสียว”
“แรง ๆ อีกค่ะ แบบนั้น...อื้ม” เสียงครวญครางยังคงดังเป็นระยะ
หลังจากเสร็จภารกิจก็โยนเงินปึกหนาให้เธอไป ผู้หญิงพวกนี้ก็แบบนี้แหละ ไม่ได้ต้องการอะไรมากเลยแต่ไม่ถือว่าเธอเสียหายหรอกนะเพราะเธอก็ได้เหมือนกัน
“ขอบคุณนะคะ วันหลังเรียกใช้บริการเชอรี่อีกนะคะ”
“ออกไปได้แล้ว”
ห้องนี้เป็นห้องเชือดก็ว่าได้ ไม่เห็นต้องรู้สึกอะไร ผมไม่ชอบนอนกับคนเดิม เสร็จน้ำแรกก็ต่อน้ำสองกับคนต่อไป ถามว่าเหี้ยไหม? ไม่หรอก
- Writer
