The 3rd Hide ::ป่าหฤหรรษ์

1095 Words

H - I - D - E ผี – ซ่อน– ศพ The 3rd Hide ::ป่าหฤหรรษ์ The 3rd Hide ::ป่าหฤหรรษ์ “ แฮ่ก ๆ ๆ .... ” เสียงหอบหายใจระคนกับความเหนื่อยล้าจากการวิ่งมาหลายชั่วโมงดังก้องไปทั่วทั้งป่าที่มืดมิดไร้ซึ่งทางออก บัดนี้มีเพียงแสงจันทร์ที่เป็นแสงไฟนำทางสลัวไปทั่วป่ารกที่ต้นไม้น้อยใหญ่ขึ้นเบียดเสียดกันอย่างหนาแน่น ฝีเท้าของหญิงสาวในชุดนักศึกษาขาดวิ่นกำลังออกวิ่งไปอย่างไม่มีจุดมุ่งหมายของชีวิต เหงื่อไคลและน้ำตาที่ไหลอาบแก้มนั้นแสดงถึงความเหนื่อยอ่อนและความกลัวอย่างสุดขีด เนื้อตัวของหญิงสาวมอมแมมไปด้วยคราบโคลนจากการล้มลุกคลุกคลาน ในระหว่างที่เธอเร่งฝีเท้าเพิ่งออกวิ่งจาก ‘บางอย่าง’ ที่กำลังไล่หลังเธอมาอย่างไม่ลดละ ศีรษะพยายามหันไปมาอย่างรวดเร็วเพื่อดูให้แน่ใจว่าสิ่งนั้นอยู่ห่างจากเธอพอทีเธอจะลดฝีเท้าลงได้หรือไม่ หากแต่ว่า .... ไม่มีวี่แววของ ‘บางอย่าง’ ที่ไล่ตามเธอมาเลย มีเพียงแต่สายลมเบา ๆ ที่พัดปอยผมของเธอให้ขยับไปมาตามแรงลมเท่านั้นเอง หายไปแล้วสินะ ... เธอคิด ป่านี้กลายเป็นป่าช้าในบัดดล เสียงนกกลางคืนที่โห่ร้องกลับหายไปราวกับว่าป่านี้ไร้ซึ่งสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในนี้ เหมือนกับว่าสถานที่แห่งนี้มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น หนาววววว ..... เสียงหนึ่งแว่วผ่านสายลมมา ถึงแม้ว่ามันจะเบาเพียงใด แต่โสตประสาทของเธอกลับได้ยินเสียงนั้นอย่างชัดเจน พิม .... หนาววววว ... ฉันหนาว ..... เสียงของบางสิ่งที่เธอพยายามหนีมันค่อย ๆ ดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ พิม .... ช่วยจ๋าด้วยยยยย!! เสียงนั้นเริ่มดังจนชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ เด็กสาวพยายามใช้มืออุดหูของตัวเองมากเท่าไร ก็เหมือนกับว่าเสียงนั้นพยายามแทรกผ่านร่องนิ้วมือของเธอเข้ามาเช่นกัน มันค่อย ๆ ดังขึ้นเรื่อย ๆ ... เรื่อย ๆ ... จนกระทั่งเสียงของบางอย่างนั้น ดังอยู่ข้างหูของเธอ!! “ หยุดนะ!!! ” เธอหวีดร้องออกไปสุดเสียง หากแต่ว่าดวงตาคู่ใสที่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตายังคงหลับสนิท ไม่เปิดตาจ้องมองสิ่งตรงหน้านั้นเลย พลันเสียงนั้นกลับอันตรธานหายไปอย่างไม่มีสาเหตุหลังจากที่เธอกรีดร้องออกไปเมื่อครู่ เมื่อแน่ใจว่าไม่มีอะไรอยู่รอบตัวแล้ว เธอค่อย ๆ ปรือตาขึ้นเพื่อปรับวิสัยทัศน์โดยรอบจนกระทั่งทุกอย่างชัดเจน เธอผงะถอยหลังไปชนต้นไม้ใหญ่เมื่อสถานที่ตรงหน้ากลับเปลี่ยนไป เบื้องหน้าของหญิงสาววัยยี่สิบนั้นปรากฏหนองน้ำสีเขียวขนาดใหญ่ ผิวน้ำไม่กระเพื่อมไปตามแรงลมที่กำลังพัดไสวอยู่เลยแม้แต่น้อย ท่ามกลางความสับสนกับหนองน้ำไร้ที่มานั้น จู่ ๆ ‘บางอย่าง’ ที่เธอหนีมันกลับตามเธอมาอีกครั้ง ซ่า!!! “ กรี๊ดดดดด!!! ” ร่างนั้นกระโจนขึ้นมาจากหนองน้ำที่นิ่งสนิทนั้น ผมยาวที่ปรกลงมาปิดบังใบหน้า เสื้อสีขาวคลุมเข่าที่ขาดวิ่นตามสภาพการใช้งานเปรอะเปื้อนไปด้วยตะไคร่น้ำมากมาย มือทั้งสองที่เปียกน้ำนั้นจับเข้าที่หัวไหล่ของหญิงสาวที่กำลังตะลึงกับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า เหตุการณ์เกิดขึ้นจนเธอไม่สามารถตั้งตัวทันได้เลย .... บางอย่างที่เธอหนีมันมาตลอดขึ้นคร่อมร่างของเธอเอาไว้ เธอไม่มีแรงแม้แต่จะขัดขืนมันได้เลย ท่ามกลางผมที่ยาวปรกหน้านั้น ลมกรรโชกพัดมาอย่างแรงจนผมสยายออก เผยให้เห็นใบหน้าที่บวมอืดตรงหน้า ดวงตาคู่นั้น ... เธอจำมันได้ดี พิมมมมม ... ช่วยจ๋าด้วยยยยย!!! “ อย่านะ!!! ออกไปเดี๋ยวนี้!!! ” เธอหวีดร้องออกไปก่อนที่จะผลักร่างของหญิงสาวที่ขึ้นคร่อมร่างของเธอเซออกไป เธอถอยหลังไปติดกับต้นไม้ใหญ่พรางหันมามองยังหญิงสาวปริศนาที่โผล่มาจากน้ำ เธอหายไปแล้ว .... “ อะไรน่ะ .... จ๋า ..... ” พิมพยายามตั้งสติรวบรวมเรี่ยวแรงที่มีให้ลุกขึ้นเพื่อหนีการไล่ล่าของเพื่อนสาว แหมะ .... แหมะ หยดน้ำประหลาดหยดลงมาจากใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นที่เธอยืนอยู่ .... มันยังคงหยดลงมาเรื่อย ๆ และไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงแต่อย่างใด มืออันสั่นเทาค่อย ๆ ลูบไปยังหัวที่โดนหยดน้ำประหลาดจากต้นไม้ นิ้วชี้สัมผัสกับน้ำที่เย็นยะเยือกนั้นก่อนที่จะเอามาดูให้เห็นกับตา “ ล ... เลือด!! ” เสียงที่สั่นเครือของเธอดังขึ้นก่อนที่จะสมองจะออกคำสั่งให้ขาทั้งสองของพิมออกวิ่งไปจากจุดนั้นให้เร็วที่สุด มึงหนีกูเหรอ!!! เสียงนั้นแผดร้องจากต้นไม้ใหญ่ก่อนที่มันจะเขย่าอย่างแรงราวกับจะโค่นลงมา ร่างหนึ่งปรากฏอยู่บนต้นไม้ใหญ่ก่อนที่จะคลานลงมายังพื้นหญ้าด้านล่างอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาสีแดงจ้องมองร่างที่วิ่งออกไปได้ไม่นาน “ ช่วยด้วย!!! ” เจ้าของฝีเท้านั้นตัดสินใจตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ ถึงแม้ว่ามันจะดูเป็นการกระทำที่งี่เง่ามาก แต่อย่างน้อยถ้าตรงนี้มีบ้านคน เธอยังพอมีหวังอยู่บ้าง การวิ่งออกไปตามทางที่ได้ขึ้นชื่อว่า ‘ป่า’ และไม่รู้ว่าทางออกมันอยู่ที่ไหน บวกกับเวลากลางคืนที่แทบจะมองไม่เห็นทางแล้ว นี่คืออุปสรรคก้อนโตที่หญิงสาวคนหนึ่งต้องเอาตัวรอดออกไปจากป่าผีสิงนี่ให้ได้ เธอไม่ยอมตายอยู่ที่นี่แน่ ๆ .... สายตาของเธอพยายามมองไปรอบ ๆ ตัวเพื่อหาทางที่จะหนีต่อ หากแต่ร่างของหญิงสาวคนนั้นได้กระโจนมาจากด้านหลังจนเธอล้มลง กลิ่นเหม็นเน่าจากใบหน้าและกลิ่นสาบของเส้นผมตีกันจนอบอวลไปทั่ว เธออยากจะอาเจียนมันเต็มที “ มึงหนีกู .... ” เสียงนั้นฟังดูน่ากลัวอยู่ไม่น้อย หญิงสาวพยายามหาทางที่จะทำให้เธอหลุดออกจากพันธนาการ หากแต่ร่างนั้นกลับตรึงเธอเอาไว้แน่น ศีรษะของวิญญาณร้ายค่อย ๆ ลดต่ำลงมาจนถึงหูของหญิงสาวราวกับจะกระซิบอะไรบางอย่าง “ ถ้าพิมยังหาจ๋าไม่เจอล่ะก็ อีก 10 ปีพิมต้องมาหาจ๋าใหม่นะ .... เพราะไม่อย่างนั้น จ๋าจะออกไปหาพวกพิมเอง ” “กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more