ละอองใจ

ตอนที่ 2/1

หลังเลิกงานหากไม่ได้มีธุระสำคัญที่ไหนต่อ ดลเทพมักจะหากิจกรรมผ่อนคลายกับสาวๆ ในสต็อกเสมอ อย่างเช่นเย็นนี้ ทันทีที่แฟ้มเอกสารเล่มสุดท้ายปิดลง เขาก็โทรเรียกนางแบบสาวสวยซึ่งเพิ่งควงกันมาแค่ไม่กี่เดือนให้มาหาที่บริษัททันทีเพื่อจะได้พาเธอไปทำกิจกรรมหฤหรรษ์ในคอนโดของเขา

แต่ก่อนที่จะออกไปเขาจะต้องจัดหนักให้กับเธอก่อนไม่ต่ำกว่าสองครั้ง และดูเหมือนนางแบบสาวก็จะชอบกิจกรรมอย่างว่าไม่น้อยตอบสนองเขาถึงพริกถึงขิงกันเลยทีเดียว เมื่อทั้งคู่อยู่ในชุดที่พร้อมออกจากห้องแล้วจึงพากันลงไปขึ้นรถเพื่อไปหาอะไรกินทดแทนพลังงานที่เสียไปเมื่อครู่

ดลเทพบังคับรถสปอร์ตหรูออกจากอาคาร แต่ในระหว่างที่กำลังจะถึงหน้าป้อมยาม ดวงตาคู่คมเหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มตัวสูงในชุดนักเรียนกำลังนั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนม้าหินอ่อน เพียงไม่นานก็เห็นพนักงานสาวคนหนึ่งเดินออกมาจากตึก แล้วเดินเข้าไปหาเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งรออยู่ด้วยรอยยิ้มสดใส หัวคิ้วของดลเทพเลิกขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยกยิ้มมุมปากกับภาพที่เห็น โตขนาดนี้แล้วยังให้น้องชายมารับกลับบ้านหรือ?

รอยยิ้มละมุนที่ฉายบนใบหน้าหล่อของเจ้าตัวทำให้อีกคนที่นั่งในรถด้วยกันมุ่นคิ้วแน่น รอยยิ้มแบบนี้ฟ้าใสเห็นไม่บ่อยนักหรอก ทั้งที่เธอควงเขามาหลายเดือนแล้ว ยังไม่ค่อยได้สัมผัสถึงรอยยิ้มที่ออกมาจากแก่นแท้ของหัวใจของเขาเช่นนี้มาก่อน มันทำให้เธอกลัว กลัวที่จะเสียเขาไป

“คุณดลยิ้มอะไรคะ?” ถามก่อนจะย้ายสายตาตามดวงตาคู่คมทางป้อมยาม ซึ่งตอนนี้นอกจากรปภ. ที่ยืนทำหน้าที่ของตนแล้ว หล่อนก็ไม่เห็นว่าจะมีใครอีก เอ๊ะ! หรือว่าจะเป็นพนักงานสาวร่างเล็กคนนั้นที่ตอนนี้ยืนพูดคุย หัวเราะกับเด็กวัยรุ่นในชุดนักเรียนดูท่าทางสนิทสนมกันมาก อยู่ข้างจักรยานยนต์สีน้ำเงิน ถ้าเดาไม่ผิดพวกเขาน่าจะเป็นพี่น้องกัน

“นั่นมันพนักงานใหม่เหรอคะไม่เห็นคุ้นหน้าเลย” ที่ถามออกไปแบบนั้นเนื่องจากฟ้าใสมาที่นี่บ่อยมากแทบจะทุกวันเลยด้วยซ้ำที่ว่างจากงานที่ทำอยู่ และไม่เคยเห็นหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังรับหมวกกันน็อคมาจากเด็กหนุ่มมาสวม

“ใช่ครับ” ตอบทั้งที่สายตายังไม่ละจากภาพดังกล่าว ทำเอานางแบบสาวต้องเตือนในสิ่งที่อีกฝ่ายเคยลั่นวาจาไว้มั่น!

“คุณเคยบอกว่าจะไม่เล่นกับพนักงานในบริษัท ฟ้าหวังว่าคุณยังจำคำพูดของตัวเองได้นะ”

จบคำพูดของเธอเท่านั้นแหละ ดวงตาคมเข้มตวัดมองมาก่อนที่จะมีเสียงหัวเราะ หึ! ในลำคอของเขา ฟ้าใสสัมผัสได้ถึงความไม่พอใจฉายชัดขึ้นบนดวงตาคมกริบ นั่นมันทำให้เธอเพิ่งรู้ตัวว่าทำผิดมหันต์ที่ไปจุ้นจ้านเรื่องส่วนตัวของเขา จึงไม่กล้าพูดอะไรอีกนอกจากนั่งเงียบๆ อยู่ในรถที่ตอนนี้ค่อยๆ เคลื่อนออกจากบริษัท

“คุณคงรู้นะว่าอยู่ในสถานะไหน ผมหวังว่าจะไม่ได้ยินคำพูดนี้แบบนี้ออกจากปากของคุณอีก” น้ำเสียงเย็นเยือกที่เปล่งออกมา ทำเอานางแบบสาวถึงกับชาวาบไปทั้งตัวยิ่งไม่กล้าปริปากใดๆ เธอรู้ตัวเองดีว่าชายหนุ่มคบกับเธอเพราะแค่ต้องการระบายความใคร่ แต่เธออยากให้เขาเอาเธอแค่คนเดียว เพราะดลเทพเป็นผู้ชายที่หน้าตาดี ฐานะทางสังคมก็ดีใครๆ ก็อยากเป็นผู้หญิงของเขา แม้ที่ผ่านมาชายหนุ่มเปลี่ยนผู้หญิงเป็นว่าเล่น ทว่ามีเธอคนเดียวที่เขาคบนานสุด และยังพาไปไหนต่อไหนอย่างไม่แคร์สื่อ ทั้งที่ก่อนหน้านี้แม้เขาจะคั่วอยู่กับพริตตี้สาว แต่สุดท้ายเธอก็ยังเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ดลเทพโปรดปราน

“ฟ้าขอโทษ ต่อไปฟ้าจะจำไว้ค่ะ” หญิงสาวแสร้งพูดเสียงเครือเพื่อเรียกคะแนนเห็นใจจากเขาเหมือนอย่างที่ชอบทำ ทว่าครั้งนี้เหมือนเธอจะทำไม่สำเร็จ เมื่อสายตาคมเข้มหันมองเธอเพียงแวบหนึ่ง ก่อนที่เจ้าตัวจะตั้งใจขับรถต่อไป

“เราจะไปไหนคะดล ไปคอนโดคุณดีไหมคะ?” นางแบบสาวระบายยิ้มขณะเอ่ยถาม แกล้งไม่สนใจต่อสายตากระด้างคู่นั้น แต่แล้วจำต้องหุบริมฝีปากที่ระบายกว้างเพราะคำสั่งของอีกฝ่าย

“ลงไปซะ! คุณกลับเองก็แล้วกัน วันนี้ผมไม่มีอารมณ์” บอกแล้วนำรถเข้าจอดเทียบฟุตบาท เขาเกลียดที่สุดคือผู้หญิงไม่เจียมสถานะตัวเอง และยิ่งรังเกียจผู้หญิงที่ชอบเสแสร้ง ถ้าเลี้ยงแล้วไม่เชื่อฟัง เขาก็จะเฉดหัวทิ้งทันที

ฟ้าใสที่กำลังจะวิงวอนแต่เมื่อเห็นสายตาเข้มฉายชัดรอยดุกร้าวเพิ่มทวี เธอทำได้แค่ก้าวลงจากรถอย่างว่าง่าย เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายโกรธมากไปกว่านี้ การที่เธอได้งานดีๆ และเป็นนักแสดงมีชื่อเสียงอย่างทุกวันนี้ ปฏิเสธไม่ได้ว่าส่วนหนึ่งไม่ใช่สิ! ส่วนมากเลยแหละเป็นเพราะชายหนุ่มช่วย ยังต้องอาศัยบารมีเขา การเชื่อฟังและว่าง่ายเป็นสิ่งที่เธอควรพึงกระทำในขณะนี้

“โถ่โว้ย!” ฟ้าใสสบถอย่างหงุดหงิด หลังมองท้ายรถซูเปอร์คาร์ที่แล่นผ่านรวดเร็ว ต่อให้โกรธขนาดไหนก็ไม่สามารถระบายต่อหน้าเขาได้นอกจากก่นด่าไล่หลังตามแบบนี้

****************

ฝากติดตาม กดเช้าชั้นกันด้วยนะคะ อัพทุกวันค่ะ ชอบไม่ชอบคอมเมนต์ติชมกันได้นะคะ