รัญนราค่อยๆ ผลักบานประตู และเรียวเท้าก็ขยับก้าวเข้าไปในห้องอย่างช้าๆ เวลานี้เธอรู้สึกหายใจไม่ออกทั้งที่ภายในห้องกว้างขวางโอ่อ่า ก้อนเนื้อเท่ากำปั้นที่ฝังอยู่ในอกข้างซ้ายเริ่มเต้นระรัว ขัดกับแข้งขาที่เริ่มอ่อนลงเหมือนจะก้าวไม่ออก เมื่อกวาดตามองห้องขนาดกว้างขวางภายใต้แสงสลัว สายตาพลันเห็นร่างใหญ่ของใครคนหนึ่งกำลังนั่งหันหลังอยู่บนโซฟาเบด แต่มองจากด้านหลังแบบนี้ทำไมเธอรู้สึกคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน
‘เมื่อตัดสินใจแล้ว น้องเมย์จะมาเรียกร้องทีหลังไม่ได้นะ เพราะเรานัดลูกค้าไว้แล้ว แต่น้องเมย์เชื่อเถอะลูกค้ารายนี้จ่ายไม่อั้น’ คำพูดของผู้จัดการคลับยังคงดังก้องอยู่ในหู
รัญนราสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะเดินเข้าไปหาคนที่นั่งหันหลังให้เธออยู่ เธอคิดว่าเขาน่าจะรู้แล้วว่ามีคนเข้ามาในห้อง แต่ทำไมเขาถึงไม่หันมามองเธอล่ะ? คิดพลางหัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำไปด้วย แต่แล้วเมื่อเดินเข้ามาใกล้ๆ ดวงตากลมโตเบิกขยา
