เจ้าของเกียร์...เมียวิศวะ

เธอต้องรับผิดชอบ

สายวันต่อมา ร่างบางเปลือยเปล่ากำลังนอนหลับใหลอยู่บนเตียง ร่างกายที่เต็มไปด้วยรอยจ้ำสีแดงนอนหมดแรงอยู่บนเตียงแทบไม่ขยับ เหมือนเธอกำลังนอนอยู่บนเตียงที่คอนโดของตัวเองไม่ปาน

“กี่โมงแล้วเนี่ย?” น้ำเสียงงัวเงียเอ่ยพึมพำถามตัวเองเบา ๆ ทั้งที่ดวงตาทั้งสองข้างยังคงปิดสนิทอยู่ อันดาแทบลืมเสียสนิทว่า ตอนนี้ตัวเองไม่ได้อยู่คอนโด

“จะนอนถึงเย็น?” คิ้วเรียวของอันดาขมวดกันเป็นปม เมื่อได้ยินเสียงทุ้มของผู้ชายคนหนึ่งดังไม่ไกลจากตัวเธอ

สมองทั้งหมดกำลังประมวลผล สองตาเบิกกว้างสำรวจห้องนอนที่แปลกไปด้วยความตกใจ มือเล็กกำผ้าห่มเอาไว้แน่น รีบยันตัวลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง

“นาย!!” อันดาอุทานด้วยน้ำเสียงตกใจ เมื่อเห็นชายหนุ่มรูปงามกำลังยืนเปลือยแผ่นอก สวมเพียงกางเกงยีนสีดำยืนกอดอกพิงขอบประตูมองเธออยู่

“ฉันจะไม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้น!!” อันดาเอ่ยบอกกับผู้ชายที่กำลังยืนอยู่หน้าประตู มือเล็กยีผมตัวเองอย่างแรง เพื่อเรียกสติและความทรงจำเมื่อคืนให้กลับมา

เพียงแค่เธอได้สติกลับคืนมา ร่างบางถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ไม่ขอกล่าวโทษผู้ชายคนนี้ เพราะเธอก็มีส่วนผิดที่เมามายจนเกิดเรื่อง และทำใจยอมรับ ก่อนที่เธอจะหอบสังขารของตัวเองก้าวเดินลงจากเตียงเข้าไปในห้องน้ำเงียบ ๆ

“นี่ฉันถูกรุมโทรมรึเปล่าวะ” เพียงแค่เห็นตัวเองในกระจก ร่างบางถึงกับอุทานกับตัวเองเบา ๆ เมื่อผิวกายเนียนละเอียดเต็มไปด้วยรอยจ้ำสีแดง

ผมเผ้ายุ่งเหยิง ร่างกายที่ปวดร้าวแทบยกขาไม่ขึ้นสร้างความตกใจให้กับอันดาไม่น้อย เธอได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา และเดินไปอาบน้ำชำระร่างกายของตัวเองเพื่อรีบกลับคอนโด

“กลับไปแล้วสินะ!! ฉันจะเอาเสื้อผ้าไหนใส่ล่ะทีนี้” อันดาเดินออกจากห้องน้ำด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียว เธอมองไปโดยรอบห้องกลับไม่พบชายหนุ่ม ได้แต่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความโล่งใจ

ก่อนจะเดินไปดูเสื้อผ้าของเธอที่ใส่เมื่อคืนกลับพบว่ามันถูกกระชากจนฉีกขาด ทำให้อันดาต้องจำใจเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า หวังว่าจะมีชุดหรือเสื้ออยู่ด้านใน และก็เป็นจริงอย่างที่เธอคิด เมื่อในตู้เสื้อผ้ามีเสื้อเชิ้ตสีผ้าอ่อนอยู่ด้านในนั้น

“จะไปไหน?” ยังไม่ทันที่ร่างบางจะก้าวเดินออกจากห้อง ประตูห้องที่ถูกปิดอยู่ถูกเปิดโดยฝีมือของชายหนุ่มเมื่อคืนที่เดินมาพร้อมกับถุงเล็ก ๆ ใบหนึ่ง

“กลับน่ะสิ!!”

“ยา!!”

“ยาอะไร? ฉันไม่ได้ป่วย และฉันไม่กิน”

“ยาคุม ถ้าไม่กินก็ปล่อยท้อง!!” เสียงเข้มเอ่ยบอกกับหญิงสาวที่พูดดักคอเอาไว้ก่อน ทั้งที่เขาอยากรับผิดชอบโดยการไปซื้อยาให้กับเธอ แต่ถูกปฏิเสธทั้งที่ยังไม่รู้ ซึ่งเขาก็ไม่ติดหากผู้หญิงคนนี้จะท้องกับเขาจริง ๆ

“ขอบคุณ” เมื่อรู้ว่ายาที่เขาหมายถึงคือยาคุมฉุกเฉิน ร่างบางรีบคว้าถุงยาจากมือของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเดินไปหยิบน้ำเพื่อใช้กินยาเสร็จสรรพ

“จะไปไหน?” เมื่อเห็นร่างบางกำลังจะเดินออกจากห้อง เสียงทุ้มรีบเอ่ยถามขึ้นมาทันที

“เอ๊ะ!! นี่นายถามฉันหลายรอบแล้วนะ” ใบหน้าสะสวยติดหงุดหงิด เมื่อถูกชายหนุ่มถามคำถามซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“เธอต้องรับผิดชอบ!!” เสียงเข้มเหมือนกำลังสั่งให้หญิงสาวต้องทำในสิ่งที่ตัวเขาพูดออกมา

“ฉันต้องรับผิดชอบอะไร? เพราะเมื่อคืนฉันก็เสียตัวให้นายเหมือนกัน อีกอย่างฉันสิ!! ควรจะเรียกร้องความรับผิดชอบจากนาย กินดุ กินจุ ขนาดนี้ ถ้าฉันหัวใจวายตายคาเตียงขึ้นมาจะทำยังไง” อันดาไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้ชายคนนี้ต้องการเลยสักนิด คิ้วเรียวสวยขมวดกันเป็นปมพร้อมกับประโยคคำพูดร่ายยาวจากเธอ

“จ่ายค่าตัวฉันมา” อันดาแบมือตัวเองเพื่อร้องขอความรับผิดชอบเช่นกัน ในเมื่อผู้ชายคนนี้ต้องการให้เธอรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน และแน่นอนว่าเธอก็เสียหายเหมือนกัน พรหมจรรย์ที่จะเก็บให้พ่อของลูกถูกผู้ชายตรงหน้าฉวยไป

“เท่าไร?” เสียงทุ้มเอ่ยถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงและใบหน้าเรียบเฉย ไม่ได้แสดงอาการใด ๆ ออกมาเหมือนเช่นเคย

“ล้านหนึ่ง!! แล้วฉันจะรับผิดชอบนายตามคำขอของนาย ถือว่าหยวน ๆ กันไป” อันดาเอ่ยเพียงแค่อยากตัดจบปัญหา ไม่อยากให้ผู้ชายคนนี้ร้องเรียกหาความรับผิดชอบจากเธออีก และอีกอย่างเธอก็คิดว่าผู้ชายคนนี้คงไม่อยากเสียเงินโดยใช่เหตุ

“เลขบัญชี!!” มือหนาหยิบมือถือเครื่องหรูออกจากหลังกระเป๋ากางเกงยีนของตัวเอง เข้าแอปธนาคารเพื่อโอนเงินให้กับหญิงสาวตามคำขอ

“ฉันพูดเล่น!!” อันดาลอบกลืนน้ำลายของตัวเองอึกใหญ่ ได้แต่ยกมือเล็กขึ้นมาตบหน้าผากของตัวเองอย่างปลงตก

“เพื่อนเล่น?” ฉลามเลิกหางคิ้วถามหญิงสาวด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความยียวน

“เงินตั้งล้านหนึ่งนะ นายไม่เสียดายเหรอ? ไม่ต้องโอนก็ได้ จบ ๆ กันไป”

“เลข!!”

“โอ๊ย!! ไอ้บ้า นี่นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่” อันดาเริ่มกลัวใจผู้ชายคนนี้ เธอสัมผัสได้ว่า ผู้ชายคนนี้คือคนจริง อย่าหาไปหยอกล้อหรือล้อเล่นกับเขาอีกเป็นเด็ดขาด

“รับผิดชอบ” ชายหนุ่มตรงหน้ายังคงย้ำคำเดิม ประโยคสั้น ๆ แต่ได้ใจความ ผู้หญิงคนนี้ต้องรับผิดชอบกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

“ฉันไม่มีความรับผิดชอบอะไรจะให้นายทั้งนั้น บาย!!” อันดารีบวิ่งออกจากห้องด้วยความเร็ว ไม่อยากจะต่อปากต่อคำกับผู้ชายหน้ามึนคนนั้นอีก ผู้ชายคนนี้สำหรับเธอแปลกยิ่งกว่าอะไรดี

“อยากตาย!!” ได้แต่พึมพำกับความดื้อของหญิงสาว แต่ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะเดินตามหลังของหญิงสาวออกไป เสียงมือถือเครื่องหรูของเขาก็ดังขึ้นขัดจังหวะพอดี

“มีอะไร?” เสียงทุ้มปนหงุดหงิดกดรับสายจากลูกน้องที่อู่ด้วยประโยคสั้น ๆ ตามแบบของเขา

“เฮีย ที่อู่มีปัญหา พวกไอ้เฟรย์เข้ามาก่อกวนครับ” บีมลูกน้องคนสนิทรีบรายงานความวุ่นวายภายในอู่ให้กับเจ้านายของตัวเอง

“ไอ้เชี่ย!! มันอยากมีเรื่องมากสินะ” น้ำเสียงเย็นยะเยือก แววตาโหดเหี้ยมประกายออกมาชัดเจน ร่างสูงรีบเดินออกจากห้องพักภายในผับด้วยความรีบร้อน แต่ใบหน้ายังคงเรียบเฉย

เหมือนหญิงสาวจะเร็วกว่า เพียงแค่ฉลามเดินออกมาถึงหน้าผับ เขาเห็นร่างบางวิ่งขึ้นแท็กซี่ไป เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกลับไปแล้ว ร่างสูงจึงเบนจุดหมายกลับยังอู่ของตัวเองทันที