เจ้าของเกียร์...เมียวิศวะ

มีสิทธิ์อะไรมาบังคับฉัน?

“โอ๊ย!! นี่ฉันถึงวัยเบญจเพสแล้วเหรอ?” มือเล็กยีผมยาวสลวยของตัวเองจนยุ่งเหยิง ได้แต่ยืนกระทืบเท้าเหมือนเด็กกำลังถูกขัดใจ เมื่อเธอเห็นร่างสูงยังคงนอนนิ่งอยู่บนโซฟาตัวโปรดของเธอ

“บ่นอะไร!!”

“นี่นาย!! คือฉันคิดว่า นายควรออกไปจากห้องฉันได้แล้ว” อันดาสูดลมหายใจเข้าปอดพยายามใจเย็นเอ่ยปากไล่ชายหนุ่มที่ยังคงนิ่งเหมือนหุ่นยนต์

ครืด ครืด ครืด ในขณะที่อันดายังคงยืนบ่นคนตัวโตไม่หยุดปาก เสียงมือถือเครื่องหรูของฉลามดังขึ้นมาขัดจังหวะพอดี

“ว่า?” มือหนาควานหยิบมือถือออกจากกระเป๋ากางเกงยีน กดรับสายด้วยใบหน้าเรียบเฉยดั่งเดิม แต่สายตาคมจ้องมองใบหน้าสวยของอันดาที่ยืนทำหน้าหงุดหงิดไม่วางตา

“เฮีย คืนนี้มีแข่งรถ เฮียจะออกมาเช็กเครื่องยนต์ด้วยตัวเองรึเปล่าครับ” บีมลูกน้องคนสนิทรีบรายงานเจ้านายหนุ่มด้วยความรวดเร็ว

“สำคัญ?”

“แมตซ์พิเศษครับ สำคัญแน่นอน” น้ำเสียงที่ดูมั่นใจของบีม ทำให้ฉลามตอบตกลงไปยังสนามแข่งรถ และเช็กเครื่องยนต์ด้วยตัวเอง

“เดี๋ยวไป!!” เพียงแค่ได้ยินประโยคนี้ อันดาถึงกับยิ้มกว้างออกมาด้วยความชอบใจ เพราะอีกเดี๋ยวผู้ชายที่เธอพยายามเอ่ยปากไล่จะกลับแล้ว โดยที่เธอไม่ต้องออกแรงเพิ่มเลยสักนิด

“เดินทางปลอดภัยนะ!! มองหน้าฉันทำไม?” เพียงแค่เห็นสายตาของฉลามที่มองมา อันดาถึงกับรีบหุบยิ้มเหมือนเธอกำลังสังหรณ์ใจแปลก ๆ กับสายตาที่มองมา

“ไปเปลี่ยนชุด!!” เสียงเข้มเอ่ยสั่งหญิงสาวทันที หลังเขาวางสายจากลูกน้องที่อู่ สายตาคมทอดมองร่างบางเหมือนกำลังกดดันเธอทางสายตา สายตาที่ดุราวกับราชสีห์ ทำให้อันดาถึงกับลอบกลืนน้ำลายตัวเองลงคอ

“ไม่!! นี่นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่” อันดาปฏิเสธเสียงเข้ม เธอไม่ชอบให้ใครมาออกคำสั่งกับตัวเอง และอีกอย่างเธอไม่เคยกลัวใครหน้าไหนมาก่อนในชีวิต ยิ่งผู้ชายที่เข้ามาในชีวิต ไม่มีคนไหนที่เธอจะยอมอ่อนข้อให้สักคน

“ต้องให้พูดซ้ำ!!” เสียงเข้มปนดุเอ่ยเตือนหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขา แถมเธอยังดื้อไม่ยอมทำตามคำสั่งของเขาอีก

ได้แต่คิดในใจว่าผู้หญิงคนนี้หัวแข็งเกินต้านทาน ไร้ซึ่งความอ่อนโยน แถมยังปากดีและปากจัด

“นี่นาย!! ฉันอยากพักผ่อน” แววตาคมดุดันจนอันดาเริ่มทำอะไรไม่ถูก เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ด้วยความหนักใจ ยอมรับว่ากลัวสายตาคู่นี้ไม่น้อยได้แต่ภาวนา ขอให้ผู้ชายคนนี้อย่างลงไม้ลงมือกับเธอเลย

“เฮ้ย!! นายจะทำอะไร” อันดาอุทานด้วยความตกใจ เมื่อเห็นร่างสูงยันตัวลุกขึ้นจากโซฟามาประจันหน้าเธอ

“จะเปลี่ยนดี ๆ มั้ย”

“วันนี้คือวันหยุดของฉันนะ!! อีกอย่างฉันอยากดูซีรีส์เรื่องโปรดที่อยากดูมานาน เพราะตอนเรียนฉันก็เรียนหนัก ไหนจะเรียน ไหนจะกิจกรรม แถมตอนนี้ก็สามทุ่มแล้วด้วย ฉันควรได้ดูซีรีส์และหลับไปพร้อมกับพระเอกในจอสิ”

อันดากะพริบตาปริบ ๆ เสแสร้งทำตัวให้น่าสงสารมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เผื่อว่าผู้ชายคนนี้จะเห็นใจเธอบ้าง แต่เปล่าเลย ผู้ชายคนนี้แทบไม่ได้ยินในสิ่งที่เธอร้องขอเลยสักนิด ได้แต่ออกคำสั่งเป็นประโยคสั้น ๆ

“พูดมาก จะเปลี่ยนให้!!” ฉลามกำลังจะเข้าไปโอบกอดอันดา ทุกการกระทำของเขาเต็มไปด้วยใจเย็น

“ไอ้บ้า!! ที่ฉันพูดไป นายเข้าใจบ้างมั้ย” อันดาแว้ดเสียงใส่ฉลาดด้วยความหงุดหงิด เธอพยายามพูดดีกับผู้ชายคนนี้หลายครั้ง แต่ไม่เคยได้รับการตอบรับที่ถูกใจจากผู้ชายคนนี้เลยสักครั้ง

“ได้ยิน!!” เสียงทุ้มปนเหนื่อยใจตอบกลับหญิงสาว เธอคนนี้เป็นผู้หญิงคนแรกที่กล้าขึ้นเสียง และบ่นใส่เขาเป็นคนแรก และคงเป็นคนเดียว เพราะเขาไม่ชอบเข้าใกล้ผู้หญิงให้รำคาญใจ เว้นก็แต่เธอที่ยิ่งด่าเขากลับมองว่า น่ารักเสียอย่างนั้น

“ฉันจะไม่ทนกับผู้ชายอย่างนายแล้วนะ หน้าก็ดี ไหงชอบบังคับผู้หญิงแบบนี้!!”

“พูดจบรึยัง? ”

“อีกอย่างนายมีสิทธิ์อะไรมาบังคับฉันให้ทำสิ่งที่นายต้องการ!! หรือแค่จะบอกว่า ฉันเป็นเมียงั้นเหรอ? ได้กันแค่คืนเดี๋ยวอย่างมาหยอง”

“อยากดูคลิปวิดีโอมั้ย” เมื่อเบื่อจะฟังคำพูดของเธอ และอีกอย่างเขาก็จับทางผู้หญิงคนนี้ถูกตั้งแต่แรก จึงไปขอภาพจากกล้องวงจรปิดของผับในวันนี้พร้อมกับสั่งลบทิ้งทันที

“คลิปอะไร?”

“.......” ฉลามเปิดภาพเคลื่อนไหวที่ได้จากกล้องวงจรปิด ซึ่งแสดงภาพเธอและเขาตั้งแต่เดินชนกัน จนเกิดเหตุการณ์นัวเนียกัน และอุ้มกันขึ้นไปข้างบนชั้นสองของผับ

“นาย!! นี่นายแอบถ่ายคลิปฉันงั้นเหรอ? ทำไมนายชั่วแบบนี้วะ”

“ไปแต่งตัว!!”

“นายก็ลบคลิปนั้นก่อนเซ่” เมื่อไม่มีทางสู้หรือต่อกรผู้ชายคนนี้ได้ อันดาจึงจำใจและกัดฟันยอมรับไปก่อน เพื่อหาวิธีจัดการกับคลิปวิดีโอบ้า ๆ นั่นในมือถือของผู้ชายคนนี้ เพราะถ้าหากคลิปนี้หลุดไป มีหวังเธอได้เอาปี๊บคลุมหัวไปเรียนเป็นแน่

“ดูพฤติกรรม!!”

“นายไม่อายเหรอ? ถ้านายปล่อยคลิปออกไป เห็นหน้านายเหมือนกันนะ ที่มหา’ลัยของนายอาจจะสั่งพักการเรียนเอาได้นะ!! ฉันเข้าใจถูกใช่มั้ยว่า นายยังเรียนมหา’ลัย” อันดาคิดว่าผู้ชายคนนี้หน้าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ แต่ไม่รู้ว่าเขาเรียนมหา’ลัยไหนก็เท่านั้นเอง

หรือไม่? อาจจะไม่เรียนแล้ว เพราะความเถื่อนและห่ามของเขา หรือไม่ก็ถูกไล่ออกไม่มีที่เรียนเพราะความห่ามและเถื่อนแถมเลวของเขา

“โอเค!! ฉันจะไปแต่งตัว ว่าแต่นายไม่ได้เอาฉันไปขายใช่มั้ย?”

“จะขายได้มั้ย?” หางคิ้วเข้มเลิกขึ้นเป็นเชิงถามหญิงสาว บวกกับใบหน้าเรียบเฉยเหมือนตัวเพิ่มเชื้อไฟชั้นดีให้กับอันดา

“โห!! นั่นปากนายเหรอ?” ถึงแม้ว่าผู้ชายคนนี้จะพูดน้อย แต่ประโยคที่พูดออกมา เจ็บจี๊ดเหมือนถูกมีดจิ้มอย่างไรอย่างนั้น

“พูดเพราะ ๆ หน่อย!!”