มุณีตั้งคำถามกับผู้ชายตรงหน้าทั้งน้ำตา ถ้าเขาให้ความรักกับเธอมากกว่านี้ เธอจะไม่ต้องการทรัพย์สินหรือเงินทองอะไรเลย ทุกอย่างเธอยอมให้เขาหมด แต่ดูสิ่งที่ได้กลับมาสิ มันไม่มีหลักประกันอะไรสักอย่าง ว่าอยู่อย่างนี้ต่อไปแล้วเธอจะมีอนาคต ถ้าเกิดวันใดวันหนึ่งเขาทิ้งเธอขึ้นมา แล้วมุนินทร์จะอยู่กับใคร อยู่ยังไง จะให้เธอหอบลูกกลับไปทำอาชีพขายตัวเหมือนแต่ก่อนงั้นเหรอ
"ใครจะมองว่าฉันเป็นตัวตนเหตุทำให้อีนั่นต้องตาย ฉันก็ไม่สน เพราะความจริงมันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่ามันเป็นเวรกรรม หักหลังเพื่อน กดหัวเพื่อน แย่งสามีเพื่อน เหอะ! ให้ฉันบอกความจริงกับทุกคนเลยไหมล่ะ ว่าอีผู้ดีเน่าเฟะคนนั้นทำอะไรมาบ้าง คุณจะได้ยอมรับฉันเป็นเมียได้สักที"
"พอได้แล้วมุณี ฉันอยากให้มันจบ"
"มันจะไม่จบ ถ้าคุณท่านไม่ยอมแต่งงานกับฉัน"
"เห้อ..." ท่านแดนทัพกุมขมับด้วยความหนักใจ
"ฉันรอมาหลายปีแล้วนะคะ เห็นใจฉันบ้างสิ"
"อืม เดี๋ยวฉันจะพย
