ตื่นจากโคม่าพร้อมระบบพัฒนาร่างกายไม่มีสิ้นสุด

เสียงปริศนา

ดิสนั่งอยู่บนเตียงในห้องตัวเองเตรียมตัวจะนอน แต่เขาอดรู้สึกดีไม่ได้จริงๆ ทุกอย่างมันราบรื่นกว่าที่คิดมาก

การฝึกเพื่อเตรียมตัวจะเป็นพรานทมิฬหลังจากนี้ต้องลำบากแน่ๆ แต่เขาจะพยามให้ถึงที่สุด

จริงอยู่ที่ตอนแรกมันก็แค่ความรู้สึกอยากผจญภัย แต่ตอนนี้มันมากกว่านั้น เขารู้ว่าพรานทมิฬมันเป็นอาชีพที่เสี่ยง แต่เขาก็อยากจะยืนให้ได้ด้วยลำแข้งตัวเอง ไม่อยากจะรบกวนพ่อแม่ไปตลอด

พรสวรรค์ที่เขามีนั้นมันยิ่งใหญ่นัก และก็ไม่อยากจะทำให้มันสูญเปล่า เขาเห็นถึงความอันตรายของดันเจี้ยนแล้ว จึงไม่อยากจะให้มันเกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีก

ดิสนึกถึงคำคมจากหนังเรื่องไอ้แมงมุ*ที่เคยดู ‘พลังที่ยิ่งใหญ่ มาพร้อมกับความรับผิดชอบอันใหญ่ยิ่ง’

‘เราจะเตรียมตัวเพื่อเป็นพรานทมิฬในวันที่เราพร้อม’

นี่อาจจะเหมือนกับสิ่งที่ราชาวดีบอก แต่มันก็มีอะไรที่แตกต่างกันอยู่ ถ้าเขาทำตามที่ราชาวดีขอ มันจะไม่จบที่การปกปิดพลังแน่ เรื่องนี้อาจรู้ไปถึงหูรัฐบาล

การที่พรสวรรค์เขาพิเศษ จะทำให้เขาขาดอิสระในการตัดสินใจ เพราะพรานทมิฬต้องขึ้นตรงกับเบื้องบน และราชาวดีก็เป็นคลาส S ตอนนี้เบื้องบนอาจรู้กันหมดแล้วก็ได้

เขาขอเป็นคนกำหนดชีวิตตัวเองดีกว่า…

ใช่…. เจ้าควรทำเช่นนั้น

ขณะที่ดิสกำลังครุ่นคิดอยู่บนเตียง เสียงทุ่มต่ำของใครสักคนก็ดังก้องขึ้นมาในหัวเขา

ดิสหันมองรอบๆ ทันที “ใครวะ!?”

ไม่นานนักแรงกดดันมหาศาลก็กดทับร่างของเขาจนแทบจะขยับไม่ได้ มันแข็งทื่อไปหมด

อึก!

ดิสกัดฟันแน่นขมวดคิ้ว ‘มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย….’

ฉับพลันนั้นความคิดของเขาก็ถูกถาโถมด้วยภาพฉายซ้ำ ดิสปวดหัวขั้นรุนแรง มือจิกเกร็งกับผ้าปูที่นอนแน่นอย่างทรมาน

อึกก!

‘หัวจะระเบิดอยู่แล้ว!’

ภาพที่เขาเห็นเป็นรถซุปเปอร์คาสีแดงคันหนึ่งกำลังขับไปตามท้องถนน คนขับคือตัวเขาเอง

ดิสจิกมือเกร็งมากขึ้น เมื่อความเจ็บทวีคูณ…

พื้นถนนค่อยๆ แยกออกพร้อมกับเกิดแผ่นดินไหวขั้นรุนแรง รถคันนั้นพลิกตกลงไปในหลุมขนาดใหญ่

เขาร้องลั่นก่อนที่ถ้ำมหึมาจะพุ่งทะลุขึ้นกระแทกรถคันนั้นลอยคว้างกลางอากาศ

อ้ากกก!

ดิสกรีดร้องเสียงหลงด้วยความทรมาน เขาใช้แรงทั้งหมดกระชากตัวเองออกมาจากพันธนาการแรงกดดัน ก่อนจะยกมือขึ้นกุมขมับอย่างเจ็บปวด

‘เชี้ยไรวะ!? นี่มันคืออุบัติเหตุที่ทำเราเป็นเจ้าชายนิทราเหรอ? ’

ถ้าไม่ใช่เพราะภาพที่ถูกฉายเข้ามาเมื่อกี้ เขาก็คงจะจำไม่ได้เลยว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้เขาหลับไป เขารู้แค่ว่า ‘มันเป็นเพียงอุบัติเหตุเท่านั้น’

ดิสกัดฟันแน่นก่อนจะกวาดสายตามองรอบๆ ด้วยความโมโห

‘ฝีมือใครวะ!? ’

ความเดือดดาลของสัญชาตญาณความอยากสู้พุ่งพล่านขึ้นมาถึงขีดสุด แต่มันกลับต้องชะงักเมื่อดิสเห็นรอบกายมีแต่ความมืดมิด

ความอยากสู้แปรเปลี่ยนเป็นความพิศวง เขาขมวดคิ้วก่อนจะลุกขึ้นยืน รอบข้างมีแต่คความมืดจริงๆ สิ่งที่เขาเห็นมีเพียงแค่ร่างกายตัวเองเท่านั้น

‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะเนี่ย…’

เจ้ากำลังจะได้รู้…

เสียงนั้นดังก้องขึ้นมาในหัวเขาราวกับอ่านความคิดได้

ดิสกวาดสายตามองรอบๆ ทันทีด้วยความตกใจ

“แกเป็นใคร ทำแบบนี้ทำไม!?”

เขาตะคอกขึ้นเสียงดัง ใจเขานั้นเต้นแรงราวกับจะหลุดทะลุออกมาจากอก เสียงนั้นคือใคร พรานทมิฬหรือมอนเตอร์? ทำไมมันถึงรู้สาเหตุการเป็นเจ้านิทราของเขา แต่ที่เขารู้คือจากการกระทำเจ้านี้ไม่ได้มีประสงค์ดีแน่ๆ

ดิสยกมือสองข้างขึ้นมาตั้งการ์ดระวังตัวไว้ ค่าพลังที่อัพสงสัยคงจะได้ใช้ตอนนี้

ระหว่างที่เขากำลังระวังตัว เสียงนั้นก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง…

เจ้าฝึกฝนเพื่อที่จะเป็นนักล่า….. แต่เจ้าคิดว่าแค่นั้นมันมากพอที่จะมาประหารข้าได้อย่างงั้นเหรอ?

“พอกันที ประหงประหารบ้าบออะไร… ฉันยังไม่รู้จักแกด้วยซ้ำ!?” ดิสตะคอกตอบเสียงนั้น

เขารู้สึกแปลกใจมากที่หมอนี่พูดเรื่องการประหาร แสดงว่าเจ้าเสียงปริศนาต้องเป็นมอนเตอร์แน่ๆ และจากที่ราชาวดีเล่า มอนเตอร์มันออกมาจากดันเจี้ยนเองไม่ได้ไม่ใช่เหรอ?

ดิสกลืนน้ำลายลงคอพลางกำหมัดแน่น “แกต้องการอะไรจากฉัน!?”

เสียงนั้นไม่รอช้า มันตอบกลับคำถามนั้นทันที

ต้องการให้เจ้าแกร่งกว่านี้เพื่อมาประหารข้า…

เสียงฝีเท้าย่ำตรงมาหยุดข้างหลังเขา ดิสนิ่งชะงัก ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนตัวหันไปมองช้าๆ

ภาพที่เห็นคือร่างสูงใหญ่กว่าเขาสัก 3 เท่าได้ สวมเกราะโบราณพร้อมทั้งกางปีกสีแดงกว้าง และที่น่าเกรงขรามสุดคือศีรษะที่เป็นพญาเหยี่ยวกำลังก้มมองเขา

ดิสนิ่งตะลึงกับสิ่งที่เห็น ก่อนจะกล่าวออกมาเสียงสั่น “พะ พญาครุฑ….”

ไม่นานนักแรงกดทับมหาศาลก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ร่างกายของดิส แข็ง เกร็ง สั่น จนแทบจะแตกระเบิดออก ดิสทรุดเข่าลงกับพื้นพร้อมสายตาที่เบลอลาง

‘กำลังจะโดนฆ่าแล้วเหรอ? นี่มันเรื่องบ้าอะไรวะ?!’

ครุฑราคือเจ้าของเสียงนั้น มันก้มต่ำลงมองดิสด้วยสายตาเหยียดหยาม

ตอนนี้เจ้ายังไม่พร้อมที่จะประหารข้า…. เด็กน้อย

ข้าจะให้เวลาเจ้าในการเตรียมตัวสำหรับพิธีประหาร

ถ้าวันนั้นมาถึงแล้วเจ้ายังอ่อนปวกเปียกเช่นนี้ เจ้าและคนที่เจ้ารักจะเป็นฝ่ายถูกล่าซะเอง

จำไว้… หาข้าให้พบแล้วประหารข้า ก่อนที่จะถูกฆ่าซะเอง

‘ไอ้บ้าเอ้ย….’ ดิสกัดฟันแน่นกรอดอย่างทรมาน สายตาเบอลลางเริ่มมีเลือดไหล

เขาใกล้จะหมดสติเต็มทีแล้ว…. ทุกอย่างค่อยๆ มืดไป

[7:15 น.]

ติ๊ด! ติ๊ด!

ดิสสะดุ้งตื่นขึ้นก่อนจะง้างมือทุบนาฬิกาปลุกจนพังเละไม่เหลือชิ้นดี

‘ฝะ ฝันเหรอ? ’

มันคือฝันร้าย? ในหัวเต็มไปด้วยคำถามที่งุนงงและสงสัย ตอนนี้ใจเขายังสั่นอยู่เลย ตั้งแต่เกิดมา นี่คงเป็นครั้งแรกที่เขากลัวขนาดนี้ กลัวที่สุดในชีวิต

To be continued →