บทที่ 3 คนแก่ (1)
1350 Words
บทที่ 3
คนแก่ (1)
“นี่คอนโดอีกห้องของฉันเอง เธออยู่ที่นี่ไปแล้วกัน” เสียงเข้มเอ่ยขึ้นหลังจากที่พาหญิงสาวมาที่คอนโดแห่งหนึ่งใจกลางเมืองที่เขาซื้อเก็บเอาไว้
หลังจากที่พาเธอออกมาจากสาถนที่แบบนั้นเขาก็ตรงปรี่มาที่คอนโดแห่งนี้ทันที คิดตัดสินใจกับตัวเองเพียงไม่นานเขาก็ต้องจนแต้มจนใจว่าในเมื่อเขาเลือกที่จะทำแบบนี้แล้วก็ต้องทำให้ถึงที่สุด
เขากำลังรับผิดชอบชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งให้อยู่ใต้ปกครอง ในเมื่อเป็นแบบนั้นเขาก็ควรจะหาที่พักให้เธออยู่เป็นเรื่องเป็นราว
“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะคุณต้น หนูจะไม่ลืมบุญคุณที่ช่วยหนูไว้เลย”
“อืม ส่วนเรื่องเรียนเดี๋ยวฉันจัดการให้”
“เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หนูสอบติดที่มหาลัย A แล้วค่ะ อาทิตย์หน้าก็จะเปิดเทอมแล้ว”
“แล้วค่าเทอมล่ะ”
“เรียบร้อยแล้วค่ะ มหาลัยรัฐบาลค่าเทอมไม่ได้แพงมาก”
“งั้นก็ดี...งั้นฉันกลับก่อนแล้วกัน ไว้ว่างๆ ฉันจะแวะมา” ร่างสูงพูดจบก็ทำท่าจะเดินกลับไปยังประตู
“เอ่อ...เดี๋ยวค่ะคุณต้น” มือเล็กคว้าที่ต้นแขนคนตัวโตไว้อย่างลืมตัวก่อนจะปล่อยและถอยหลังเล็กน้อย
“ว่าไง”
“คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เดี๋ยวหนูจะหางานพิเศษทำจะไม่รบกวนคุณมาก แล้วถ้าคุณอยากให้หนูช่วยอะไรหรือจะให้หนูเป็นแม่บ้านคนใช้ก็ใช้งานหนูได้เลยนะคะ”
“อย่างเธอเนี่ยนะ” พูดจบก็มองเธออย่างไม่เชื่อใจนัก
“หนูทำได้จริงๆ นะคะ หนูไม่อยากจะเป็นภาระของคุณ หรือคุณอยากให้หนูใช้หนี้ก็ได้ค่ะ แต่หนูขอผ่อนเป็นรายเดือนนะคะ”
“เอาตัวเองให้รอดเถอะ ตั้งใจเรียนซะ ไว้เธอเรียนจบค่อยหางานทำ”
“กว่าหนูจะเรียนจบตั้ง 4 ปีแหนะ...หนูคงไม่อยู่เป็นภาระของคุณขนาดนั้นหรอกค่ะ”
“ตอนนี้ฉันมีฐานะเป็นผู้ปกครองของเธอ เธอควรเชื่อฟังคำสั่งของฉัน! แล้วอย่าอวดดีขัดคำสั่งของฉันเข้าใจมั้ย!” เสียงเข้มเอ่ยเสียงดุทำเอาคนตัวเล็กตกใจสะดุ้ง
“หนูเชื่อฟังคุณแน่ แต่ไม่ใช่ทุกเรื่อง”
“ยัยเด็กบ้า! ฉันไม่คุยกับเธอแล้วนี่คีย์การ์ดห้อง ร้านอาหารอยู่ด้านล่างคอนโด แล้วนี่เงินไปซื้อของใช้ส่วนตัวซะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“ฉันไปล่ะ” ร่างสูงเดินออกจากห้องไป คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินสำรวจห้องที่ตนเองอยู่โดยรอบพบว่าห้องนี้ถูกจัดระเบียบเรียบร้อยแม้จะไม่มีคนอยู่แต่เจ้าของห้องก็ยังให้คนคอยทำความสะอาดอยู่ตลอด
วันถัดไป
น้ำหวานตื่นเช้ากว่าปกติเพราะด้วยความที่ไม่คุ้นชินกับสถานที่ใหม่ทำให้นอนไม่ค่อยหลับสักเท่าไหร่ หลังจากตื่นเธอก็ลงไปซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตที่ใกล้กับคอนโดเพื่อซื้อของมาทำอาหารในแต่ละมื้อ
หญิงสาวกำลังงุ่นง่วนกับการทำอาหารเช้าแสนอร่อยอยู่ที่หน้าเตา โดยไม่ทันระวังเลยว่ากำลังมีใครแอบเข้ามาในห้องโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยสักนิด
ร่างสูงยืนมองร่างบางที่กำลังทำอาหารอยู่นานสองนาน แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแปลกไปเลยสักนิด
ถ้าเกิดว่ามีโจรเข้ามาเธอคงไม่รอดแน่... เขาได้แต่คิดในใจแต่ก็นึกอดมองร่างของหญิงสาวที่ทำอาหารอยู่ตรงหน้ามันช่างเป็นภาพที่ทำให้เขายิ้มขึ้นมาอย่างบอกไม่รู้
“ว้าย คุณต้น! หนูตกใจหมดเลย” เสียงเล็กร้องดังเมื่อเห็นคนตัวโตยืนกอดอกมองเธออยู่เงียบๆ
“ตกใจอะไร เห็นฉันเป็นโจรรึไงฮะ” คนตัวโตทำเสียงดุกลบเกลื่อนเพราะมัวแต่ยืนมองร่างเล็กเลยทำให้เธอจับได้ว่าแอบยืนมองเธอตั้งนานสองนาน
“ก็คุณมาไม่ให้สุ้มให้เสียงนี่นา”
“นี่มันห้องฉัน ฉันจะมาไม่ได้รึยังไง”
“หนูยังไม่ได้ว่าอะไรคุณเลย บ่นเป็นคนแก่ไปได้” เธอทำหน้างอใส่ก่อนจะเดินไปหยิบถ้วยเพื่อใส่อาหารที่ทำไว้
“แล้วนี่ทำอะไรแต่เช้า”
“หนูทำแกงเขียวหวานไก่กับผัดผักค่ะ คุณต้นจะทานด้วยมั้ยคะ หนูจะได้ตักข้าวให้”
“เธอทำเองทั้งหมดเลยเหรอ จะกินได้มั้ยเนี่ย”
“แหมคุณต้น! เดี๋ยวลองชิมแล้วจะติดใจ”
TON'S PART :
หลังจากที่ทานอาหารกันเสร็จเธอจะไปล้างจานทำความสะอาดตามประสาผู้หญิง ส่วนผมก็นั่งเล่นนอนเล่นรอเธอนั่นแหละ
อันที่จริงผมก็ไม่ได้ว่างที่จะมาอยู่กับเธอทั้งวันหรอกนะแต่กลับเธอจะเหงาต่างหากล่ะ
“คุณต้นยังไม่กลับอีกเหรอคะ” อื้อหือ...คำพูดของยัยเด็กเจ็บเหมือนกับโดนมีดแทงกลางอก และดูทำหน้าตาใสซื่อใส่อีก
ยัยเด็กบ้า…!
“นี่เธอไล่ฉันเหรอ”
“ปะ...เปล่านะคะ ก็หนูเห็นว่าคุณมานานแล้วนี่นา”
“ฉันจะมาอยู่นานแค่ไหนก็ได้เพราะมันคือห้องฉัน”
“หนูรู้ค่ะ คือที่หนูถามหมายความว่าคุณต้นไม่ไปทำงานหรือว่าไม่มีนัดที่ไหนเหรอคะ”
“ก็มี แต่ฉันกลัวเธอจะเหงาไง”
“โถ่คุณต้น หนูไม่เหงาหรอกน่าหนูโตแล้วนะ”
โตแล้ว...
อืม...ก็โตจริงๆ ด้วย
สายตาคมหลุบตาต่ำมองไปที่หน้าอกของสาวน้อยโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว
“ใช่ โตแล้วจริงๆ ด้วย”
“คะ? ว่าไงนะคะ”
“เอ๊ย! ไม่ใช่ๆ คือ...คือฉันหมายถึง ใช่เธอโตแล้วแต่เธอเป็นผู้หญิงอยู่คนเดียวไง กลัวว่าจะอันตราย”
“หนูอยู่ได้ค่ะ แค่นี้หนูก็เกรงใจคุณจะแย่อยู่แล้ว”
“เธอจะเกรงใจอะไรนักหนาเนี่ย ถือว่าฉันทำบุญไม่ให้เด็กอย่างเธอต้องไปขายตัวแล้วกันน่า”
“ถ้าหนูไม่ได้คุณช่วยไว้คงแย่...ฮึก”
“นี่อย่าร้องนะหยุดเลย ฉันไม่ชอบเห็นคนร้องไห้”
“หนูขี้แยไปหน่อย”
“ฉันซื้อโทรศัพท์แล้วก็พวกชุดนักศึกษามาให้ ไม่รู้ว่าจะใส่ได้มั้ย”
“จริงๆ คุณไม่เห็นต้องซื้อโทรศัพท์ให้หนูเลย”
“แล้วฉันจะติดต่อเธอยังไงฮะยัยบื้อ อะนี่โทรศัพท์ใหม่เบอร์ใหม่ใช้เป็นใช่มั้ย”
“ปะ...เป็นค่ะ...”
“ฉันเมมเบอร์ของฉันไว้แล้ว ฉันเป็นผู้ปกครองของเธอ เธอต้องเชื่อฟังฉันทุกอย่างเข้าใจมั้ย”
“ค่ะ...”
“อ้อ ส่วนเรื่องที่เธออยากตอบแทนบุญคุณฉันละก็นะ ฉันยังคิดไม่ออก ไว้เดี๋ยวฉันมาบอกแล้วกัน”
“บอกมาได้เลยค่ะหนูเต็มใจจะตอบแทนคุณต้นทุกอย่าง”
“ก็ดี...งั้นฉันไปก่อนแล้วกันฉันจะมาหาใหม่วันที่เธอเปิดเรียนเดี๋ยวฉันมารับ”
“กลับดีๆ นะคะ”
“เห้อยัยเด็กบื้อ เธอพูดกับฉันเหมือนฉันอาวุโสมากเลยอะ”
“ก็ดูแล้วคุณก็น่าจะแก่กว่าหนูหลายปีนะคะ”
“ยัยเด็กบ้า! ฉันอายุ 28 ยังหนุ่มยังแน่นอยู่เลย”
“แต่ก็อานุมากกว่าหนูเกือบสิบปีเลยนะคะ”
“เห้อ...โอเคฉันไม่ควรเสียเวลากับเธอจริงๆ เด็กน้อย ฉันไปล่ะ”
“ขอบคุณสำหรับโทรศัพท์ใหม่นะคะ บายค่ะ” ผมกำลังจะเดินออกไปแต่กลับนึกขึ้นได้
“ฉันเปลี่ยนใจละ ไปเปลี่ยนชุดไปฉันจะพาไปเที่ยว”
“คะ? ไปไหนคะ”
“เถอะน่า ไปเปลี่ยนชุดเร็วฉันให้เวลาแค่สิบนาที”
“คุณก็บอกหนูก่อนสิว่าจะพาไปไหน”
“อย่าพูดมาก จากสิบนานทีเหลือเจ็ดนาทีแล้วนะ”
“ค่ะๆ จะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ”
- Writer
