บทที่ 2 ประมูล (2)

1347 Words

บทที่ 2 ประมูล (2) NAMWHAN'S PART : “เอ้านี่นั่งนิ่งเป็นหินทำไมล่ะจ๊ะ ไปแต่งตัวสิ” เจ๊นิดเอ่ยเสียงดังเมื่อเห็นฉันนั่งนิ่งอยู่หน้ากระจกหลังจากแต่งหน้าเสร็จ เจ๊นิดเป็นคนดูแลเด็กทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นเรื่องชุดหรือการแต่งตัวเจ๊นิดจะคอยจัดแจงและเลือกให้ทุกคน “เห้อ เด็กสาวแบบเธอไม่น่ามาเจอเรื่องแบบนี้เลยแต่เจ๊ก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะ เอาน่าเดี๋ยวก็ชิน” ชิน? เรื่องแบบนี้มันชินกันได้ด้วยเหรอ “ฮึก...หนูไม่อยากทำ” สุดจะกลั้นแต่มันไม่ไหวจริงๆ ฉันปล่อยน้ำตาออกมาเพราะฉันไม่เต็มใจแม้แต่นิดเดียว “นี่สาวน้อย...หยุดร้องเถอะเดี๋ยวพวกลูกน้องมาเห็นเข้ามันจะด่าเจ๊เอานะ วันนี้หนูเป็นดาวเด่นของงานและอีกอย่างคืนนี้เจ๊ว่าหนูได้ทิปเยอะแน่ๆ” “ฮึก...” “ไปๆ ไปแต่งตัวเถอะเลิกร้องนะเดี๋ยวไม่สวย” ฉันพยักหน้าพร้อมกับปาดน้ำตาและเดินไปยังห้องแต่งตัวทันที ฉันมองชุดที่แขวนอยู่ตรงหน้ามันเป็นชุดเดรสสั้นสีแดงสดเว้าด้านหลังความยาวเหนือเข่า พร้อมกับถุงน่องตาข่ายสีดำและรองเท้าส้นเข็มสูง จะให้ฉันใส่ชุดนี้จริงๆ เหรอเนี่ย… “ฮึก คุณไม่มาช่วยหนูจริงๆ เหรอ...” อยู่ๆ ก็ดันไปนึกถึงคุณคนนั้น...ไม่รู้ทำไมคงเป็นเพราะว่ามีเขาคนเดียวที่รู้จักสินะ “รีบๆ ล่ะ! ใกล้เวลาแล้ว” “ค่ะ…” - NAMWHAN’S PART ; END - TON'S PART : แทบไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะมาอยู่ในที่แบบนี้ได้... ใช่...ผมอยู่ที่อาบอบนวด! ยอมรับว่าห่วงยัยเด็กนั่นจริงๆ ก็เห็นหน้ายัยนั่นตอนจะร้องไห้แล้วมันก็รู้สึกผิดขึ้นมาน่ะสิ แต่ผมไม่ได้มาคนเดียวนะผมลากไอ้ลุคเพื่อนสนิทของผมมาด้วยกัน แต่ดูเหมือนว่ามันจะเต็มใจมากับผมมากๆ เพราะตั้งแต่มาถึงมันก็เอาแต่เหล่มองสาวๆ ไม่หยุด “นี่มึงเก็บอาการหน่อยได้มั้ย น้ำลายหกหมดแล้ว” “โถ่ไอ้ต้น ก็มาทั้งทีมันต้องได้สาวๆ กลับหน่อยดิวะ “เออเรื่องของมึงเลย” ผมถอนหายใจออกมาพร้อมกับส่ายหัวเบาๆ เพราะเอือมระอากับไอ้เพื่อนคนนี้ เรื่องผู้หญิงมันน้อยหน้าใครที่ไหนหรือจะให้ดีก็คือเจ้าชู้ตัวพ่อก็ว่าได้ “เอาล่ะครับ ตอนนี้ก็ได้เวลาที่จะเปิดตัวสาวน้อยวัยใสที่ทุกท่านรอคอยแล้วครับ ขอเชิญพบกับน้องเชอรี่ น้องแยม และน้องน้ำหวานได้เลยคร้าบบบ” “วู้วๆๆๆๆ” เสียงปรบมือของเหล่าเสี่ยหื่นกามต่างส่งเสียงตื่นเต้นเป็นอย่างมาก จะอะไรนักหนาวะ เดี๋ยวแม่งก็ฟ้องเมียที่บ้านให้หมด ร่างบางของสาวน้อยเดินทั้งสามคนเดินออกมาทำให้คนทั้งงานจ้องมองไปยังบนเวทีเป็นตาเดียวกันหมด ผมพยายามเพ่งมองหายัยเด็กนั่นเพราะทั้งสามคนนี้แต่งหน้าจัดและแต่งตัวโป๊มากเลยทำให้แยกไม่ค่อยออกเท่าไหร่ “คนไหนวะไอ้ลุค” “ก็คนฝั่งขวาสุดไง สวยชะมัดเลยว่ะขาวสะท้อนแสงมาก” ผมมองไปตามคำบอกของไอ้ลุคก็พบกับหญิงสาวด้วยชุดเดรสสั้นเหนือเข่าผิวขาวเนียนละเอียดกำลังยืนแข็งทื่อสีหน้าเหมือนคนจะร้องไห้ ใช่ยัยเด็กนั่นจริงๆ เหรอวะเนี่ย “เป็นยังไงครับ ถูกใจหนูๆ คนไหนเป็นพิเศษรึเปล่า ถ้าชอบคนไหนก็เปย์หนักๆ เลยนะครับ งั้นผมจะเริ่มเปิดประมูลเลยนะครับ เตรียมยกป้ายของคุณให้ดีให้เร็วนะครับ” “ไอ้ต้น มึงว่าคนที่ยืนข้างน้องน้ำหวานนี่แจ่มปะวะขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะว่ะ” “ไอ้ลุค! มึงนี่มันยังไงวะนั่งเงียบๆ เลย อยากได้ก็ประมูลเอา กูเสียสมาธิ” “ทำไมต้องดุด้วยวะ แค่เด็กคนเดียวมึงจะโมโหใส่กูทำไมเนี่ย” “ถามมากเงียบไปเลยมึง” “ผมจะเริ่มที่คนแรกนะครับ น้องหวาน! สาวน้อยวัยใสขาวสวยหมวยอึ๋มรับรองว่าเป็นอมตะแน่ครับ ผมจะเปิดประมูลที่ราคาสองหมื่นบาทครับ! เอาล่ะถ้าพร้อมแล้วเริ่มเปิดประมูลได้เลยครับ!!” “สามหมื่น!” ผมยกป้ายในมือขึ้นคนแรกและตะโกนเสียงดัง “สี่หมื่น!” แม่ง! มีคนแย่งตัดหน้าไป “หกหมื่น!” เวรเอ๊ยยัยนี่มันฮอตขนาดนั้นเลยเหรอนะทำไมมีแต่คนอยากได้ “ไอ้ต้น เร็วๆ ดิน้องจะโดนแย่งไปแล้ว” “หนึ่งแสน!!!” เชี่ย! เสียงใครวะแม่ง ตอนนี้ผมงงไปหมดแล้ว มองไปทางไหนก็เจอแต่คนที่แย่งกันยกมือประมูลยัยเด็กนั่น ว่าจะถอดใจแล้วแต่เมื่อมองยัยเด็กน้อยนั่นยืนน้ำตาคลออย่างน่าสงสารถ้าต้องไปเจอกับเสี่ยแก่ๆ นั่นเธอคงกลัวจะตัวสั่นแน่ๆ “หนึ่งแสนห้า!” ผมยกมือขึ้นเสนอราคาไปหนึ่งแสนห้าหมื่นบาททันที “เอาล่ะครับ หนึ่งแสนห้าหมื่นบาทครั้งที่หนึ่ง หนึ่งแสนห้าหมื่นบาทครั้งที่สอง หนึ่งแสนหน้าหมื่นบาทคะ...” “สองแสน!!!” เสียงคนแปลกหน้าเอ่ยขึ้นที่โต๊ะด้านหลังผม “Damn!! ใครวะ” ผมสบถหนักๆ อย่างไม่พอใจ “สองแสนบาทครั้งที่หนึ่ง...” “ห้าแสน!” ผมตัดสินใจยกมือขึ้นเสนอราคาไปทันที ถ้ามากกว่านี้ผมจะยอมถอดใจจริงๆ แล้วนะ “ว้าว ห้าแสนบาทครั้งที่หนึ่ง...” เวร...หาเรื่องเสียเงินแท้ ๆ กู! “ห้าแสนบาทครั้งที่สอง...มีใครจะบิดสู้ไหมครับ! และแล้ว... “ห้าแสนบาทครั้งที่สาม ปิดประมูลน้องน้ำหวานครับ!! ขอเสียงปรบมือให้กับคุณต้นด้วยครับ” “ไอ้ต้น นี่มึงบ้าไปแล้วหรอเชี่ย...กูอึ้งไปเลยเนี่ย” “กูก็อึ้งเหมือนกัน กูทำอะไรลงไปวะ...” ผมยังอึ้งเลยว่าผมทุ่มเงินมากมายขนาดนั้นไปได้ยังไง “สงสัยเด็กน้อยคนนี้ไม่ธรรมดา” “เงียบไปเลยไอ้เวร มึงจะเอาเด็กคนไหนมั้ยกูอยากกลับแล้ว” “เดี๋ยวกูขอดูก่อน มึงจัดการกับเด็กของมึงไป” ผมพยักหน้าตอบก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินไปที่หลังเวทีทันที เพราะผมเป็นลูกค้าวีไอพีหรอกนะถึงได้ไปที่หลังเวทีได้ถ้าคนอื่นต้องรอหลังการประมูลครบทุกคนก่อนถึงจะได้ตัวเด็กไป “แหม่คุณต้นที่เปย์หนักไม่เบาเลยนะคะ สงสัยครั้งที่แล้วจะติดใจมาก” “ครับ นี่คือเช็คเงินสดห้าแสนบาทถ้วน” “ขอบคุณมากนะคะ หล่อรวยสปอร์ตใจดีแบบนี้แวะมาบ่อยๆ นะคะ” “งั้นผมขอตัวกลับก่อน” “ค่ะเชิญค่ะ” “ไปกันได้แล้ว” ผมปรายตามองคนตัวเล็กที่นั่งก้มหน้าอยู่โซฟา “เอ่อ...ค่ะ” ผมเดินนำคนตัวเล็กออกไปโดยเธอเดินตามด้วยความรีบร้อนแต่ก็เดินไม่ค่อยสะดวกนักเพราะใส่รองเท้าส้นสูง “ไอ้ลุคมึงได้เด็กยัง” “มึงกลับไปก่อนเลย โชคดีนะเพื่อนอย่ารุนแรงล่ะ” “เสือก!” ผมเดินต่อไปยังทางออกเพื่อไปที่จอดรถทันที คนตัวเล็กเดินตามผมมาที่รถก่อนจะขึ้นรถตามผมและออกตัวไปอย่างรวดเร็ว ภายในรถตกอยู่ในความเงียบสงัดของทั้งคู่ร่างบางตัวแข็งทื่อด้วยความเกร็ง สงสัยว่าจะกลัวผมล่ะมั้ง “หนาวมั้ย” “อื้อ” ผมหยิบเสื้อคลุมที่แขวนด้านหลังมาให้คนข้างๆ เพราะดูชุดที่เธอใส่สิสั้นจนจะเห็นอะไรต่ออะไรอยู่แล้ว “ขอบคุณนะคะคุณต้น” เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้ผมหนึ่งทีทำให้หัวใจของผมเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูกแถมยังทำให้ผมเผลอยิ้มตอบเธอไปอีก เป็นบ้าอะไรวะกู...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more