บทที่ 9
เป็นห่วง
“ขอบคุณมากนะคะคุณตั้มที่มาส่ง” น้ำหวายกมือไหว้บอกขอบคุณตั้มที่มาส่งเธอที่คอนโด
“อืม แล้วเธอเป็นอะไรมากมั้ย” ตั้มเอ่ยถามพลางมองไปยังบาดแผลของเธอที่ถูกทำความสะอาดและใส่ยาเรียบร้อย
“ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ คุณต้นทำแผลให้หนูแล้ว”
“หึ เธอทำของใส่ไอ้ต้นมันรึเปล่า” ตั้มเอ่ยปนหัวเราะ ดวงตาพราวระยับเต็มไปด้วยความขบขัน
“ทำของ? คุณตั้มหมายถึงอะไรคะ”
“ช่างเถอะ...เธอรีบขึ้นไปพักเถอะไป ดึกมากแล้ว”
“ค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะคุณตั้ม แล้วก็ขับรถดีๆ นะคะ”
“อืม” เสียงเข้มตอบกลับเรียบๆ ก่อนจะออกรถไปอย่างช้าๆ
เมื่อเห็นว่ารถได้เคลื่อนออกไปแล้วเธอจึงหมุนตัวเพื่อนที่จะเข้าไปยังด้านในตัวคอนโดแต่ทว่า...
กรี๊ดดด!!!!
เอี๊ยด!
เสียงกรี๊ดร้องของใครคนหนึ่งดังแผดลั่นขึ้นในจังหวะที่น้ำหวานกำลังจะเข้าไปด้านในตัวคอนโด หญิงสาวหันขวับกลับมามอง ก่อนจะสาวเท้าวิ่งออกไปดูเหตุการณ์ทำให้เห็นว่าเป็นรถยนต์ของตั้
