บทที่ 5 อาต้น

1191 Words

บทที่ 5 อาต้น หลายวันผ่านไป ร่างบางงุ่นกับการเตรียมตัวไปเรียนที่มหาลัยวันแรกเธอเสียเวลาไปกับการแต่งชุดนักศึกษาเกือบชั่วโมง เพราะกระดุมมันติดยากติดเย็นเธอทำอยู่นานสองนานจนเจ็บนิ้วไปหมดแล้ว ร่างบางหยิบกระเป๋าผ้าขึ้นสะพานก่อนที่จะเดินออกจากห้องตรงไปยังลิฟต์ทันที นี่มันก็เก้าโมงกว่าแล้วและเธอมีเรียนตอนสิบโมงกลัวว่าจะสายเข้า ครืด ครืด ครืด คนตัวเล็กหยิบโทรศัพท์ที่ดังขึ้นจากในกระเป๋าขึ้นมาก็พบว่าปลายสายนั้นก็คือ ‘ผู้ปกครอง’ เสียงถอนหายใจดังขึ้นเมื่อเห็นว่าปลายสายเป็นใคร มันก็ทำให้เธอนึกถึงคืนนั้นที่เขาจูบเธอแล้วก็นับตั้งแต่คืนนั้นเขาก็ไม่มาหาเธออีกเลย “สวัสดีค่ะ” ร่างบางรับสาย (ฉันรออยู่ด้านล่าง) “คะ?” (ก็วันนี้เปิดเรียนวันแรกไม่ใช่รึไง) “เอ่อ ใช่ค่ะ” (ฉันจะไปส่ง รีบๆ ลงมาล่ะ) พูดจบปลายสายก็ตัดสายไป แม้จะนึกแปลกใจเล็กน้อยแต่เธอก็รีบลงไปหาเขาทันที ถ้าเจอหน้าเขาเธอจะต้องทำหน้ายังไงนะ... เมื่อถึงด้านล่างล็อบบี้ร่างบางก็เดินไปหาเขาที่นั่งรออยู่ที่โซฟาซึ่งเขาเองก็มองมาที่เธอนิ่งยากที่จะคาดเดาว่าเขาคิดอะไร “ไปกันเถอะค่ะ” เธอเอ่ยขึ้นพยายามทำทุกอย่างให้ดูปกติ “อืม” คนตัวโตลุกขึ้นก่อนจะเดินนำคนตัวเล็กไปยังรถยนต์คันหรูของเขา คนตัวเล็กเดินตามเขาไปเงียบๆ และพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุดถึงแม้ว่าเขาจะเย็นชาใส่เธอก็ตาม เธอเองรึเปล่าที่ต้องเย็นชาใส่เขาน่ะ @มหาวิทยาลัย A “เธอมีเพื่อนรึยัง” เสียงเข้มเอ่ยถามเมื่อเขาขับรถมาจอดเทียบฟุตบาทหน้าตึกที่เธอเรียน “ยังค่ะ” ร่างบางส่ายหน้า เพราะเธอไม่ได้มาร่วมกิจกรรมรับน้องทำให้เธอไม่มีเพื่อนเลยสักคน “ให้ฉันเข้าไปส่งมั้ย” คนตัวโตเอ่ยด้วยเป็นห่วง “ค่ะ ขอบคุณนะคะ” ทั้งสองเดินลงจากรถก่อนจะเดินเข้าไปในตึก สายตาร่างบางกวาดมองไปยังรอบข้างด้วยความประหม่า คนเยอะแยะไปหมดทำให้เธอเกร็ง “เป็นอะไรหืม” “ปะ...เปล่าค่ะ” “ไปเถอะลิฟต์มาพอดี” มือหนากุมมือเล็กเอาไว้ก่อนจะดึงให้เธอเดินตามไป ทั้งคู่เข้ามาในลิฟต์ด้วยสภาพที่แออัดเพราะเป็นวันเปิดเทอมวันแรกคนเลยเยอะเป็นพิเศษ แต่มือหนายังคงกอบกุมมือเล็กเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ทำเอาหัวใจดวงน้อยสั่นไหวไม่เป็นจังหวะ นี่เขากำลังทำให้เธอหวั่นไหวกับการกระทำของเขานะ ติ้ง! เมื่อลิฟต์เปิดคนตัวสูงจูงร่างบางให้เดินออกไป สายตาคมไล่มองห้องเรียนไม่นานก็เจอเป้าหมาย “นี่ไงห้องนี้แหละ” “ใช่จริงๆ ด้วย ขอบคุณมากนะคะที่มาส่ง” “ตั้งใจเรียนล่ะ แล้วเลิกกี่โมง” “บ่ายสามค่ะ” “เลิกแล้วลงมารอฉันที่โต๊ะม้าหินด้านล่างเดี๋ยวฉันมารับ” “ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวหนูกลับเองดีกว่า” “ฉันจะมารับ” “คุณต้องไปคลับนี่นา หนูกลับเองได้ค่ะสบายมาก” “ไอ้ตั้มก็อยู่ ให้มันทำแทนฉันวันหนึ่งจะเป็นไรไป” “ก็ได้ค่ะ...หนูไปเรียนก่อนนะคะ” “ตั้งใจเรียนล่ะ” “เข้าใจค่ะ” คนตัวเล็กยกมือไหว้เขาอย่างที่เคยทำ แต่ในใจของอีกคนนี่สิร้อนเป็นไฟ เธอทำตัวเหมือนว่าเขาแก่อีกแล้วนะ แต่ไม่ได้ว่าอะไรมากเขาพยักหน้าตอบก่อนจะเดินกลับไป “เธอๆ” ร่างใสของใครบางคนเอ่ยทักทายหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม “คะ?” เมื่อเธอหันไปยังต้นเสียงก็พบกับหญิงใบหน้าหวานตากลมโตกำลังทักทายเธออยู่ “สวัสดี ฉันชื่อมิรินนะ” “อ๋อ สวัสดีมิรินฉันชื่อน้ำหวานนะ เรียกหวานก็ได้” “ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้าหวานเลยล่ะ ไม่ได้เข้ารับน้องเหรอ” “อืมใช่ พอดีฉันไม่ว่างมาน่ะ” “ถึงว่าสิ เราเข้าไปในห้องกันเถอะหวานนั่งข้างฉันนะ” “ได้สิ” ตุ้บ! พรึ่บ! “โอ๊ยยย” เสียงของมิรินร้องขึ้นเมื่อเธอก้าวพลาดสะดุดล้มลงกับพื้นทำให้ของร่วงลงทั้งหมด “มิริน! เป็นอะไรรึเปล่า” ร่างบางตกใจอย่างหนักรีบก้มลงช่วยพยุงคนที่ล้มด้วยความเป็นห่วง “ฉันไม่เป็นไร แหะๆ พอดีฉันซุ่มซ่ามไม่ระวังเอง” มิรินขำออกมาเบาๆ เพราะเธอเองก็รู้ตัวดีว่าเธอนั้นมีนิสัยโก๊ะมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว “ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว เข้าห้องกันเถอะ” ร่างบางยิ้มออกมาเบาๆ และช่วยมิรินเก็บของที่ร่วงก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนไปทันที หลังเลิกเรียน “หวานจะกลับเลยรึเปล่า ไปกินไอติมกันมั้ย” มิรินถามขึ้นหลังจากลงมาที่ด้านล่างตึก “วันนี้ฉันคงไปไม่ได้เพราะมีคนมารับน่ะ” “แย่เลย ฉันเหงายังไม่อยากกลับบ้านเลยว่าจะชวนเธอไปเดินเล่นกินไอติมที่ห้าง” “ฉันขอโทษจริงๆ นะ ไว้เป็นวันหลังแล้วกันเนอะเดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อน” “เย้ๆ ดีจังหวานใจดีที่สุดเลย” รถยนต์คันหรูทรงสปอร์ตสีดำขับเข้ามาจอดเทียบที่ฟุตพาทซึ่งใกล้โต๊ะที่เธอนั่งอยู่ทำให้หญิงสาวลุกขึ้นบอกลาเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยกัน “เลิกนานรึยัง” คนตัวโตลดกระจกเอ่ยถามร่างบางเสียงเรียบ “ไม่นานค่ะ เพิ่งเลิกเมื่อกี้เอง” “แล้วนั่น...” “นี่เพื่อนของหนูเองค่ะชื่อมิริน” “สวัสดีค่ะ” มิรินยกมือขึ้นไหว้คนตัวโตตามที่น้ำหวานแนะนำ “แล้วนี่คุณต้นเป็น...เอ่อ...เป็น...” เป็นอะไรดีนะ “???” “เป็นอาของฉันเอง!” “ว่าไงนะ!?” เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาเอ่ยขึ้นมาทันควัน เขาเป็นอาเธองั้นเหรอ? “อ๋อคุณอาต้น งั้นฉันกลับก่อนนะหวานบายจ้า สวัสดีค่ะอาต้น” “กลับดีๆ ล่ะ บาย” เมื่อมิรินเดินจากไปเธอจึงขึ้นรถไปนั่งที่ข้างคนขับ “เมื่อกี้เธอบอกว่าฉันเป็นอาของเธองั้นเหรอ?” “อะ...เอ่อ...ก็หนูไม่รู้จะบอกยังไงนี่นา” “แล้วทำไมต้องเป็นอาวะยัยเด็กบ้า!” “ก็คุณเหมือน...” “แล้วถ้าฉันอยากเป็นอย่างอื่นล่ะ” “คะ?” “ถ้าฉันไม่อยากเป็นอาของเธอล่ะ” “อะ...เอ่อ” “ฉันล้อเล่น...ดูทำหน้าเข้า” “กะ...ก็” “หึ” คนตัวโตขำในลำคอเบาๆ เมื่อเห็นร่างเล็กทำหน้าตกใจ อันที่จริงเมื่อกี้เขาเกือบจะกลืนน้ำลายตัวเองไปแล้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมช่วงนี้เขาถึงรู้สึกอะไรบางอย่างกับเธอ เคยได้ยินว่ากินเด็กมันเป็นอัมตะ เลยอยากลองว่ามันจะจริงมั้ย...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more