บ้านผู้ใหญ่บ้าน
หลังจากอยู่ช่วยซ่อมแซมหลังคาบ้านพักที่เก่าผุพัง จนเสร็จเรียบร้อย ภูมินทร์ก็ถูกชวนให้มานั่งพักที่บ้านผู้ใหญ่
ระหว่างที่นั่งดื่มน้ำและพูดคุยกับลุงเที่ยงภูมินทร์ก็คอยเหลือบมองไปยังทางเดินเป็นระยะ จนกระทั้งเจ้าของบ้านสังเกตเห็น
“ครูรินลงไปในเมืองกับใบบัวยังไม่กลับ” ลุงเที่ยงบอก
ภูมินทร์คิ้วขมวดผูกปม เพราะญารินไม่ได้บอกกล่าวเรื่องนี้ซึ่งหากรู้ เขาที่ต้องตามเธอไปด้วยทุกที่อย่างไม่ให้ละสายตา “ผมไม่เห็นรู้เรื่อง” เขาเปรยขึ้น ชายสูงวัยมองคนหนุ่ม รู้ว่าเป็นห่วงอีกฝ่าย
“ใบบัวก็บอกผมว่าครูรินก็ถามถึงคุณอยู่ แต่เห็นว่าคุณอยู่ช่วยชาวบ้านก็เลยไม่ได้เอาเรื่องที่ครูรินลงไปในเมืองไปบอกคุณ”
ภูมินทร์ยิ้มแห้ง หากแต่ใจเต้นแรง
เมื่อเห็นสีหน้าคนหนุ่มเปลี่ยนไป “ปานนี้คงจะกลับกันมาแล้วแหละ” ผู้ใหญ่คำนวนและคาดเดาระหว่างระยะทางกับการเดินซื้อของที่ไม่ใช้เวลามากจนเกินไป
ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่
