ฟ้าร้าง
ท้องฟ้าสีครามบวกกับทิวทัศน์ที่เต็มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่ ซึ่งอีกด้านเป็นพื้นที่โล่งเต็มเป็นทุ้งหญ้าเขียวและใช้เป็นที่ปลูกผักทำกินกันเองในหมู่บ้าน
บรรยากาศโดยรอบทำให้ญารินรู้สึกสดชื่นและเปี่ยมสุข โดยทุกครั้งหลังจากที่ปล่อยเด็กกลับบ้าน เธอก็หามุมนั่งพักผ่อนเพื่อผ่อนคลาย และคิดหากิจกรรมเพื่อสอนเด็กในวันถัดไป
เสียงฝีเท้าที่เดินใกล้เข้ามา ทำให้ญารินหันไปมองและเมื่อเห็นว่าเป็นใครเธอจึงส่งยิ้มหวานให้
“ครูรินให้เด็กไปตามใบบัวหรือคะ”
เสียงใสเอ่ยถาม เจ้าของนามที่ถูกเด็ก ๆ และชาวบ้านเรียกกันจนติดปาก พยักหน้าแล้วตอบกลับไป “ใช่จ๊ะ ว่าจะชวนไปซื้อของในเมืองด้วยกัน…ว่าแต่ไปได้หรือเปล่า”
นัยน์ตามีความหวังรอคอยคำตอบ
“ได้ค่ะ งั้นใบบัวไปบอกพ่อนะคะ” น้ำเสียงกระตือรือร้นเอ่ยบอกแล้วหันหลังเดินออกไป
“เดี๋ยว…”
“คะ?”
“คุณ เอ่อ คุณมินล่ะ”
“ใบบัวเห็นช่วยชาวบ้านซ่อมหลังคาอยู่ค่ะ”
“อ้อ… งั้นไปเถอะ”
