เมื่อมาพบกันอีกครั้ง

ลองดี

ลองดี

ในขณะที่ความมืดทาบทาไปทั่วน่านฟ้าอเมริกา แสงอาทิตย์ก็ทอประกายอาบไล้ทางฝั่งประเทศไทย เมื่อล่วงเข้าวันใหม่ ทุกชีวิตต่างดำเนินไปตามหน้าที่ของตัวเอง

"ฉันขอยื่นคำขาด ต่อไปแกไม่ต้องเอาหน้าตัวเองมาชวนฉันไปโน่นไปนี่แทนบอยแล้วนะ"

อลินดาเอ่ยกับเมนิลาด้วยน้ำเสียงขึงขัง หลังจากที่เล่าเรื่องทั้งหมดให้เพื่อนฟัง

"แกแน่ใจใช่มั้ยว่าถูกบอยวางยา"

"ฉันมีสติดีทุกอย่างก่อนขึ้นรถ แต่พอนั่งไปกับเขาแล้วเริ่มมีอาการแปลก ๆ แกจะให้ฉันคิดว่าไง"

"แกจะไม่รอถามบอยก่อนเหรอว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะแกบอกเองว่า มีคนเอาแกไปส่งถึงบ้าน แล้วแม่แกบอกพวกนั้นแต่งตัวเหมือนทหาร"

อลินดานิ่งเงียบ ไม่มีใครบอกเธอได้ว่าเสียท่าให้จิรายุไปหรือยัง เพราะมาฟื้นอีกทีก็นอนอยู่ในห้องของตัวเองแล้ว ซ้ำยังไม่รู้เลยว่าบุคคลปริศนาเหล่านั้นคือใครกันแน่

ซึ่งแม่ของเธอเล่าให้ฟัง คนเหล่านั้นบอกแค่ว่าเธอเป็นลมที่ร้านอาหาร พวกเขาเลยพามาส่ง ไม่มีใครพูดอะไรมากไปกว่านี้

พอถามแม่ว่าใช่คนรู้จักมั้ย จำหน้าใครได้บ้าง สรุปแม่ของเธอให้ความกระจ่างอะไรไม่ได้เลย

บอกแค่ว่าคนพวกนั้นดูน่ากลัว ทำตัวลึกลับ จึงไม่กล้าซักไซ้อะไรมาก

"ฉันไม่อยากเจอหน้าเขาอีกแล้ว บอกตามตรงนะแจง สิ่งที่เขาทำ มันทำให้ฉันไม่สนิทใจที่จะคุยกับเขาดี ๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เมนิลาถอนหายใจ และระหว่างนั้นเธอก็เหลือบไปเห็นจิรายุกำลังเดินตรงมา

"เขามานั่นล่ะ จะถามให้รู้เรื่องไปเลยมั้ย ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่"

"ฉันไปล่ะ แกจะคุยกับเขาก็คุยไป"

อลินดาคว้ากระเป๋ามาสะพายแล้วลุกขึ้นจากม้านั่ง เพื่อรีบเดินหนี ท่าทีที่ทำให้จิรายุเร่งฝีเท้าปราดมาดักหน้า

"เดี๋ยวสิลิน คุยกันก่อน"

จิรายุมองใบหน้าที่สื่อถึงความขุ่นเคืองอย่างชัดเจน เธอทำเมินไม่มอง ไม่มีแม้รอยยิ้มให้กัน

"ถอยไปเถอะบอย ลินไม่มีอะไรจะคุยด้วย"

"แล้วลินจะไม่ถามบอยก่อนเลยเหรอ ว่าเกิดอะไรขึ้น"

อลินดามองคนตรงหน้าด้วยแววตาเจือความผิดหวัง ต่อให้เขาจะยกเหตุผลร้อยแปดมาอ้าง เธอก็ทำใจเชื่อไม่ลง

"อยู่ดี ๆ ลินก็เป็นลมในรถบอย แต่ยังไม่ทันทำอะไรต่อ ก็มีพวกไหนไม่รู้ขับรถมาปาดหน้า แล้วเอาตัวลินไป"

"....."

"จริง ๆ นะลิน บอยไม่ได้ทำอะไรลินเลย"

"เอาเถอะบอย ลินจะเชื่อในสิ่งที่บอยพูดก็แล้วกัน"

อลินดาทำท่าจะเดินหนี หากแต่จิรายุยังไม่จบ

"แล้วพวกที่มันมาชิงตัวลินไปจากบอย ลินรู้จักพวกนั้นมั้ย"

อลินดาส่ายหัว ถอนหายใจอย่างอึดอัดกับแววตาของจิรายุ ที่มองเหมือนเป็นเจ้าของในตัวเธอ

แววตาของเขาเหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง แต่สิ่งที่เกิดขึ้น มันทำให้เขาคิดเป็นอื่นไม่ได้จริง ๆ

"ลินไม่ได้เป็นเด็กเสี่ยใช่มั้ย"

"บอย พูดอะไรออกมา!"

"ที่ไม่ยอมคบกับบอย ก็เพราะมีคนเลี้ยงดูแล้วใช่มั้ย แล้วพวกนั้นมันก็อาจเป็นคนของใครก็ได้ คนที่ลินขายตัวให้มันอยู่!"

"บอย! ลินจะไม่ทนกับบอยแล้วนะ"

"เธอขายตัวให้ใครลิน ถ้าเดือดร้อนเรื่องเงิน ทำไมไม่บอกบอย"

"บอย! บอกให้หยุด"

"มันเป็นใคร ถึงซื้อลินได้!"

"เออ! ใช่ ลินขายตัวแล้วจะทำไม!"

จิรายุชะงักไปชั่วขณะ แววตาของเขาสื่อถึงอารมณ์หลากหลาย มองคนตรงหน้าที่ยืนขบกรามแน่น

"แล้วจะรู้ไปทำไมว่าเขาเป็นใคร เพราะต่อให้รู้ บอยก็ไม่มีปัญญาไปทำอะไรเขาได้หรอก"

"ก็ลองบอกมาสิวะ! มันจะใหญ่สักแค่ไหนกัน"

ดูเหมือนจิรายุจะเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ความหึงหวงทำให้เขาขาดสติ

"แล้วทำไมต้องหยาบคายด้วย!"

อลินดาโกรธจนหูอื้อ ยืนหน้าแดง กำหมัด มองจิรายุอย่างเอาเรื่อง เมนิลาเห็นท่าไม่ดี รีบปราดมาแยกทั้งสองออกจากกัน

"บอย ไปเถอะ ก่อนเรื่องจะบานปลายไปกว่านี้"

"เธอก็อีกคนแจง รู้เห็นเป็นใจให้เพื่อนไปเป็นเด็กเสี่ยใช่มั้ย"

"บอย! หยุดเถอะ"

แทนที่จิรายุจะขอโทษในสิ่งที่ทำลงไป เขากลับเอาเรื่องอื่นมาหาเรื่องเธอ มันทำให้อลินดาตัดสินใจแล้ว จะไม่ขอคุยกับผู้ชายคนนี้อีก ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม

"ไปเถอะลิน อย่าไปใส่ใจคำพูดของเขา"

เมนิลาลากอลินดามาจากตรงนั้นเพื่อสงบศึก มองสีหน้าและแววตาของเพื่อน สื่อถึงการสะกดกลั้นอารมณ์อย่างถึงที่สุด เธอรู้ว่าเพื่อนไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนั้น เรื่องที่ไปขายเรือนร่างแลกเงิน แต่จิรายุกลับมาจี้จุดให้ต้องนึกถึงมันขึ้นมาอีก

'ถูกหาเรื่องที่ร้านข้าวต้ม อยู่ดี ๆ คู่กรณีก็เดินมาทุบกระจกจนแตก'

นั่นคือเรื่องราวที่จิรายุปั้นมันขึ้นมาหลอก 'จรายุทธ' ผู้เป็นบิดา การที่รถหรูเสียหาย มันทำให้จรายุทธโกรธจนควันออกหู เขาพยายามให้ลูกน้องตามล่ากลุ่มคนที่มาหาเรื่องลูกชายของเขาก่อน

"ลูกชายท่านติดผู้หญิงอยู่คนนึง เรียนอยู่มหาลัยฯ เดียวกัน"

จรายุทธเหลือบมอง เมื่อคนของเขามีข้อมูลใหม่มารายงาน

"แล้วไง"

"ผมคิดว่ามันน่าจะเกี่ยวกับเรื่องที่ร้านข้าวต้ม ผู้หญิงคนนั้นอาจมีเจ้าของ ไอ้พวกที่มาหาเรื่อง ก็อาจเป็นคนที่ได้รับคำสั่งมา"

จรายุทธทำท่าคิดตาม ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง เขาคิดว่าอีกฝ่ายกำลังหาเรื่องใส่ตัว ที่กล้าท้าทายกับอำนาจมืด ซึ่งเขาสั่งสอนไปไม่รู้กี่คนแล้ว คนที่กล้าลองดีกับเขา

"แล้วผู้หญิงที่ลูกชายฉันไปติด เป็นลูกเต้าเหล่าใคร"

"ลูกตาสีตาสาธรรมดา ถ้าจะจัดการจริง ๆ ก็ไม่ยาก เหมือนลูกไก่ในกำมือ"

จรายุทธกระตุกยิ้ม แววตาสาดแสงอำมหิต ราวคนมีแผนร้ายอยู่ในใจ

"งั้นก็ง่ายหน่อย พวกนายไปจับตัวเธอมา ฉันต้องการล่อให้คนที่มาหาเรื่องลูกชายฉันแสดงตัว อยากรู้เหมือนกัน มันจะโผล่หัวออกมามั้ย"

จรายุทธออกคำสั่งอย่างมั่นใจในอำนาจ และอิทธิพลที่ตัวเองมี เขาก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าคน ๆ นั้นจะใหญ่กว่าโลงศพหรือไม่ แล้วเขาจะสั่งสอนให้ได้รู้ ว่าทีหลังอย่าลองดี คิดจะท้าทายอำนาจมืดอีก