เมื่อมาพบกันอีกครั้ง

ติดใจ

ติดใจ

เสียงบางอย่างดังแว่วเข้ามาในโสตประสาท ปลุกคนที่นอนหลับใหลให้รู้สึกตัว...บนเตียงหนานุ่ม อากาศเย็นสบาย กลิ่นหอมอ่อน ๆ ที่ลอยระเรี่ย อลินดาลืมตาตื่น แววตาคู่สวยกรอกไปมามองเพดาน มองไปรอบข้าง เหมือนเธอกำลังนอนอยู่ที่ไหนสักแห่ง

".....!"

หญิงสาวตกใจผลุนผลันลุกนั่ง ปัดผ้าห่มออกจากตัว เมื่อหันไปเห็นว่าใคร ที่กำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนบนโซฟาที่อยู่คนละฟาก ตรงหน้าเขาคือจอทีวี ภาพยนตร์กำลังโลดแล่นไปตามเนื้อเรื่อง

ภาณุภัทรหันไปมองคนที่มีท่าทีตื่นกลัว แววตาของเธอเลิ่กลั่ก ใบหน้าสวยซีดเผือด มองเขาเหมือนตัวประหลาด ยังไม่ทันที่เขาจะขยับตัว เธอก็ถลาลงจากเตียง วิ่งไปทางประตู

"อ๊ะ!"

อลินดาต้องผงะ สองขาหยุดชะงัก เมื่อเปิดประตูวิ่งออกมาแล้วชนเข้ากับการ์ดที่ยืนคุยกันอยู่หน้าห้อง

เธอหันรีหันขวาง งุนงง ทำตัวไม่ถูก ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันคือที่ไหน ต้องกลั่นน้ำตาออกมาอย่างคนสิ้นหวัง เพราะไม่ว่าจะไปทางไหนก็เจอแต่คนของเขาแทบทุกซอกมุม

การ์ดเหล่านั้นทำหน้างง ที่เห็นผู้หญิงของเจ้านายพรวดพราดออกมาด้วยสีหน้าตื่นกลัว ยังไม่ทันจะขยับ นายของเขาก็เดินตามออกมา คว้าข้อมือเล็กแล้วฉุกกระชากลากถูกลับไป ปิดประตูขังเธอเอาไว้ตามเดิม

"ปล่อยลิน! ลินไม่อยากอยู่ที่นี่"

หล่อนดื้อดึง น้ำตารื้น พยายามฝืนไม่ยอมให้เขาลากกลับไปที่เตียง ไม่อยากเป็นคนอ่อนแอ แต่เพราะภาพนั้นยังติดตา มันทำให้เธอกลัวผู้ชายคนนี้มาก ไม่รู้เลยว่าถ้าทำให้เขาโกรธ เขาจะฆ่าเธอเหมือนที่ฆ่าคนของตัวเองไหม

ภาณุภัทรสะบัดแขนจนร่างเล็กถลาไปฟุบลงกับเตียง ท่ามกลางใจที่หวาดกลัวของเธอ ตัวที่สั่นเหมือนลูกนก เสียงเข้มก็เอ่ยขึ้น

"ตั้งสติหน่อยยายเด็กโง่ ใครทำอะไรเธอหรือยังฮึ!"

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมาสบตา แววตาของเขายังคงแฝงไว้ด้วยอำนาจ พยายามมองเขาด้วยสายตา 'เว้าวอน' เอ่ยเสียงเบาหวิว

"คุณคีย์...คุณจะ...ปล่อยลินไปได้หรือยังคะ"

เขามองสีหน้าที่ทำเป็น 'ออดอ้อน' หวังใช้มารยาให้เขาสงสาร ลูกไม้ตื้น ๆ แบบนี้เขาไม่ตกหลุมพรางง่าย ๆ อย่างที่เธอคิด

"ได้ แต่เธอต้องมีปีกแล้วบินไปเท่านั้น!"

".....!"

แววตาของเธอเลิ่กลั่ก ลองนิ่งตั้งสติ กวาดสายตามองไปโดยรอบ หรือว่า...ตรงนี้ไม่ใช่พื้นดิน!

"คุณคีย์! คุณจะพาลินไปไหนคะ"

สัญชาตญาณของเธอร้องบอก มองตามร่างสูงที่เดินไปทิ้งกายนั่งลงบนโซฟา สองแขนแกร่งพาดยาวไปบนพนักพิงในท่าแสนสบาย ริมฝีปากหยักสวยยกยิ้ม

"ลาสเวกัส!"

"ลาสเวกัส! ปะ...ไปทำไมคะ ลินไม่ไปกับคุณ ลินจะ กลับบ้าน!"

เขามองแววตาที่ทำดื้อดึง ก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

"ข้างล่างคือเทือกเขาแอนดีส ถ้าเธออยากตายก็ก้าวขาออกไปจากห้องนี้ แล้วกระโดดลงไปซะ...หรือไม่ เธออาจโชคดีที่แค่กระดูกหักจนขยับตัวไม่ได้ แต่เธอจะตายอย่างช้าๆ นอนทรมานท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บ หิมะกัดผิวสวย ๆ จนเป็นแผล ไร้น้ำ ไร้อาหาร ไร้การช่วยเหลือใด ๆ ทั้งสิ้น"

"......"

"หรืออาจทรมานน้อยหน่อย ทันทีที่ร่างของเธอกระแทกพื้น พวกหมาป่าหิวโซก็จะพากันมารุมทึ้งกัดกินฉีกเนื้อหวาน ๆ ของเธอออกเป็นชิ้น ๆ"

"พอแล้วค่ะ! คุณรู้ว่าคงไม่มีใครบ้าโดดลงไปหรอก ให้ตายสิ ลินไม่น่าเข้าไปหาคุณที่ห้องนั้นเลย"

หญิงสาวโทษตัวเอง เพราะถ้าไม่เห็นแก่เงิน เธอจะไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์นั้น ป่านนี้ก็อาจกำลังบินกลับบ้าน แววตาของเธอสลดลงอย่างคนสิ้นหวัง มองใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่เข้าใจ เขาต้องการอะไรจากเธอกันแน่

"เข้าใจหรือยัง เด็กโง่ เธอรนหาที่เอง แล้วงานของเธอก็ยังไม่จบ ฉะนั้นฉันปล่อยเธอกลับบ้านไม่ได้"

"งานอะไรคะ! เราไม่มีอะไรติดค้างกันทั้งนั้น"

ริมฝีปากหยักสวยกระตุกยิ้มอย่างคนมีแผนร้าย เขาหันหน้าจอโทรศัพท์ให้เธอดู

"คงไม่ทันแล้วล่ะลิน เพราะฉันมือลั่นโอนเงินให้เธอไปแล้ว"

"อะไรนะคะ!"

"สองแสน นอนกับฉันอีกคืน"

"ไม่ ลินไม่ทำ ลินขอถอนตัว เอาเงินของคุณคืนไป!"

"ค่าตัวเธอแพงน่าดู เธอควรภูมิใจ ฉันไม่เคยเปย์ให้ใครเท่าเธอมาก่อน ไม่มีเบิ้ลสอง จบภายในคืนเดียวแล้วก็เขี่ยทิ้ง"

"ลินบอกว่าไม่ไงคะ!"

เธอไม่ภูมิใจกับอะไรทั้งนั้น มันก็คือการขายตัว ไม่ได้ต่างกับทำอาชีพโสเภณี สองมือทำท่าล้วงหาโทรศัพท์ในกระเป๋าที่วางอยู่หัวเตียง แต่ต้องใจหายวาบ เมื่อควานหาจนทั่วแล้วกลับไม่พบว่ามันอยู่ในนั้น

"คุณคีย์! เอาโทรศัพท์ลินมาเดี๋ยวนี้ ลินจะโอนเงินคืนคุณ"

"เธอจะได้คืนก็ต่อเมื่อจบงาน แล้วก็อย่าทำตัวเรื่องเยอะให้ฉันรำคาญ เห็นแล้วใช่ไหม เวลาฉันโกรธแล้วเป็นยังไง"

หญิงสาวนิ่งเงียบ กลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอ ทิ้งกายนั่งลงบนเตียงอย่างคนถอดใจ จะหนีไปไหนก็ไม่ได้ นอกจากโดดลงไปอย่างที่เขาบอก

หันไปมองคนบนโซฟา ก็ต้องสบตากับเขาที่เอาแต่จ้องมองมาทางเธอ แล้วเธอก็เป็นฝ่ายแพ้พ่ายสีหน้าและแววตาแสนมีเสน่ห์คู่นั้น ต้องเปลี่ยนท่านั่งหันหลังหนี ไม่อยากตอบโต้อะไรกับเขาอีก

จึงไม่เห็นเขาซ่อนรอยยิ้มเล็ก ๆ เอาไว้ตรงมุมปากหยักสวย

'เอาเถอะลิน เธอไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่'

พยายามปลอบใจตัว คิดแค่ว่าเดี๋ยวมันก็ผ่านไป มันเกิดขึ้นเพราะความผิดพลาดของเธอเอง โทษใครไม่ได้...นอนกับเขาอีกแค่คืนเดียวเท่านั้น แล้วเธอก็จะได้กลับบ้านเสียที