คมหัวเราะจนน่าหมั่นไส้
“ให้มันจริงเถอะ”
คุณหญิงว่า
“เออ… ว่าแต่หนูดาวเรืองไปทำอะไรให้แกไม่ชอบหรือยังไง… ดูท่าทางแกไม่ชอบเด็กคนนี้”
คุณหญิงหรี่ตามองลูกชายอย่างครุ่นคิด รู้สึกได้ว่าคมน์ไม่ชอบดาวเรือง
ดาวเรืองเดินกลับมาพร้อมกับถ้วยกาแฟในถาดที่เอามาให้คุณหญิงพรรณราย คมน์เห็นเข้าก็สะบัดหน้าหนี ทำเหมือนไม่อยากเจอหน้าดาวเรือง
“คุณแม่อยากไปเที่ยวสวนดอกไม้ด้านโน้นไหมครับผมจะพาไป”
ดาวเรืองรีบถอยออกมา ปล่อยให้คมน์เข้ามาทำหน้าที่เข็นรถให้มารดาของตน
“ดีเหมือนกัน”
คุณหญิงที่นั่งอยู่บนรถเข็นเหลียวหลังมาพยักหน้ามองลูกชาย ด้วยรู้ว่านี่เป็นโอกาสดีที่จะได้ใช้เวลาร่วมกัน เพราะอีกไม่กี่วันคมน์ต้องเดินทางไปต่างประเทศ
รถเข็นของคุณหญิงที่มีร่างสูงใหญ่ของคมน์เป็นคนเข็น เคลื่อนผ่านทางเดินปกคลุมไว้ด้วยต้นหญ้า ใบสีเขียวขจีของพุ่มกระดังงาร่มครึ้ม ก้านกิ่งเลื้อยระไปตามหลังคาของทางเดิน ทอดยาวออกมาจาก
