แอค!
เสียงผลักประตูห้องทำงานทำให้ดิฐาเงยหน้าที่อ่านเอกสารบนโต๊ะทำงานระหว่างรอทานมื้อเที่ยงที่จันทร์เจ้าไปซื้อมาให้ตนเองทานนั้นมองไปทางประตูเผื่อเป็นจันทร์เจ้าย้อนกลับขึ้นมาบนห้องอีกครั้ง ทั้งๆ ที่เพิ่งออกไปได้ไม่ถึงห้านาทีเสียด้วยซ้ำ
“พ่อ...”
“อืม...พ่อเอง” ศิวดลเอ่ยตอบพร้อมเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนชุดโซฟารับแขกในห้องทำงานของลูกชายพร้อมมองสำรวจรอบๆ ห้องแล้วไปสะดุดตาชุดโต๊ะทำงานชุดหนึ่ง ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนไม่มี ลูกชายชอบความเป็นส่วนตัว แต่วันนี้กลับมีคนเข้ามานั่งทำงานร่วมห้องกับลูกชาย มันน่าแปลก หรือที่ลภัชดนย์พูดมาจะจริง
“นั่นโต๊ะทำงานใคร คงไม่ใช่ของประภาพรหรอกใช่ไหม เพราะเธอยังนั่งทำงานที่หน้าห้องทำงานลูกอยู่”
‘จะบอกพ่อยังไงดีล่ะไอ้ดี จะบอกว่าเป็นผู้ช่วยเลขาก็ไม่ควร เพราะผู้ช่วยเลขาไม่ควรมาอยู่ในห้องเรา’ คิ้วเข้มขมวดชนกันอย่างใช้ความคิด และแน่นอนไม่อาจรอดพ้นสายตาของคนเป็นพ่ออย่างศิวดลได้
