CHAPTER 5 หนี หนีให้ไกล

1468 Words

CHAPTER 5 หนี หนีให้ไกล เก็บมันซะ! ถ้าอินั่นมันยั่วพวกมึงก็มั่วกับมันเลย ประโยคนี้มันยังวนเวียนอยู่ในหัวของฉันเป็นร้อยรอบได้แล้วมั้ง บอกเลยว่ามันช่างเป็นคำพูดที่ทำให้คนฟังอย่างฉันนั้นถึงกับสะอึกยืนทื้ออึ้งนานอยู่จนแทบไม่ได้ตั้งสติสตางค์เลยก็ว่าได้ ถ้าไม่มีเสียงของคิวพีพูดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งต่อกัน “ไงถึงใจเธอล่ะสิ ไม่ต้องห่วงหรอกฉันจะยืนมองอยู่ตรงนี้ไม่ให้พลาดสักช็อตเดียวเลยล่ะ” ช็อตเดียวบ้าอะไรล่ะ ปล่อยให้ฉันตายไปต่อหน้าคนพวกนี้ยังดีกว่ายอมให้ทำอะไรแบบนั้นกับตัวเอง ยอมรับนะว่าตอนนี้โกรธจนควันออกหูโกรธอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต “สั่งฆ่าผู้หญิงคิดว่าเท่นักเหรอไอ้หน้าตัวเมีย!” หน้าตัวเมียคงน้อยไป หน้าเหี้ยคงเหมาะสมกว่า “…” “ไอ้เลว ไอ้ชาติชั่ว!” ความอดทนของฉันหมดลงแล้ว ผู้ชายสารเลวคนนั้นมันเลวเกินกว่าที่จะเกิดมาเป็นคนด้วยซ้ำฉันจึงตะโกนใส่หน้าของเขาอย่างไม่เกรงกลัวอีกต่อไป ความกลัวขืนปล่อยเอาไว้นานก็คงเป็นตัวถ่วงให้จิตใจเปล่าๆ ปล่อยมันไปเลยต่อเลยเพื่อจัดการกับคนชั่วๆ ดีกว่า “ก็ไม่ได้เป็นคนดี พูดแบบนี้อยากได้กี่คนดีล่ะเดี๋ยวจะได้จัดเตรียมให้ถูก คนของฉันพร้อมเสมอแค่รอเธอเท่านั้นแหละที่จะเป็นคนสนองพวกมัน” เขาพูดกับฉันและหันไปบอกลูกน้องที่ยืนเรียงกันอยู่ “จัดการ!” “ครับนาย” คิวพีสั่งคนของเขาเข้ามาหาฉันทันที เท้าใหญ่ของผู้ชายพวกนั้นเดินเข้ามาส่วนเท้าฉันกับก้าวถอยลงด้านหลังเรื่อยๆ จะทำยังไงดีไม่มีใครช่วยฉันได้สักคน ทุกๆ คนในที่นี้เป็นพวกของเขาหมด เหมือนฉันเป็นพวกหัวเดียวกระเทียมลีบ พ่อแม่ เมย์จะทำยังไงดีคะ มะ มะ เมย์กลัวคนพวกนี้เหลือเกิน พวกเขาน่ากลัวไปแล้ว ฉันพลางคิดภาวนาไปพร้อมกับหาทางออกให้กับตัวเอง ทางออกอันแสนเลือนรางเหมือนไม่มีอยู่จริง คงเป็นความตายเท่านั้นที่จะทำให้ฉันหลุดพ้นจากไอ้คนพวกนี้ยอมตายดีกว่าที่จะถูกข่มขืน ไหนๆฉันก็ต้องตายอยู่แล้ว “ถอยไป อย่าเข้ามานะ บอกให้ถอยไป!” “จะหนีไปไหนคนสวยมาหาพี่ดีกว่า สวยๆ แบบนี้ อยากจะ...” “ไอ้บ้า! ใครอยากกับพวกมึงไปไกลๆ ตีนเลยอย่ามาแตะต้องตัวฉัน คนสกปรกคนเลวอย่างพวกมึงไม่เอามาทำพันธ์ให้เสียเวลาหรอก มันเสียชาติตระกูล!” ก่อนที่ไอ้ดำนั้นจะพูดขึ้นมาฉันก็ตะโกนใส่หน้ามันก่อนพร้อมกับปัดมือไอ้นั้นออกก่อนที่มันจะมาจับตัว ตอนนี้สภาพชุดนักศึกษาสวมทับด้วยเสื้อแขนยาวกลายเป็นสีดำและสีแดงจากเลือด กระโปรงพลีสฉีกขึ้นมาจนเห็นขา เอ๊ะ! ปืน มันมีปืนเหน็บไว้กับเอวฉันต้องเอาปืนมาให้ได้ “พวกมึงทำอะไรกันจับอีนั่นแค่นี้ก็จับไม่ได้ โง่เอ้ย!” เสียงทรงอำนาจของคิวพีก็ดังขึ้นมา “กูบอกให้พวกมึงจัดการแค่จับตัวพวกมึงยังทำไม่ได้ กูควรเลี้ยงพวกมึงต่อไหมวะหะ กูไม่มีเวลามานั่งรอพวกมึงทำงานพลาดนะ” ลูกน้องมันรีบหันหน้าไปตามเสียงของนายคิวพีทันทีเป็นโอกาสของฉันจึงรีบคว้าปืนที่เอวไอ้ดำทันทีเพราะมันไม่รู้สึกตัวตอนนี้จะทำยังไงล่ะปืนอยู่ในมือของฉันที่ซ่อนไว้ทางด้านหลังยิงก็ยิงไม่เป็นปืนนี้ก็เป็นปืนจริงพลาดไปมีหวังตายแน่ๆ “จับอินั่นให้ได้เร็ว!” ฉันรีบถอยตัวไปให้หลังชิดกับฝาผนังทันทีพร้อมกับตะโกนออกมาอย่างเสียงดังเมื่อลูกน้องนายคิวพีจะเข้ามาจับตัว “เข้ามาพวกมึงตาย กูยิงแน่ลองขยับตัวเดินเข้ามาอีกสิ เดี้ยง!” ฉันรีบยกปืนขึ้นมาขู่แล้วเล็งไปยังไอ้พวกนั้นซึ่งมีอยู่ 5 คน พวกมันหยุดและไม่กล้าเดินเข้ามาอีก “เหอะ! แค่ปืนกระบอกเดียวคิดว่าทำอะไรชั้นได้หรอ?” ผมค่อยๆ เดินแหวกเข้ามาในกลุ่มลูกน้องของผม ผมคงต้องจัดการกับเธอด้วยตัวเองเสียแล้วไม่อยากเสียเวลากับเรื่องไร้สาระแบบนี้แค่เปรี้ยง! เดียวของผมเธอก็หมดลมแล้ว “นาย! หยุดนะ เข้ามาฉันยิงจริงๆนะ” ฉันพูดขึ้นเพื่อที่จะขู่อีกครั้งหนึ่ง “เหอะ ยิงปืนเป็นด้วยหรอแค่จับปืนผิดมือสั่นตัวสั่นเหมือนลูกนกหยุดหลอกชั้นได้แล้ว!” ผมพูดขึ้นก่อนค่อยๆ เดินเข้าไปทีละนิดๆ “หยุดปากมากเสียที เข้ามาอีกทีฉันยิงตัวตายแน่” นายคิวพีดูออกว่าฉันยิงปืนไม่เป็นและไม่สามารถฆ่าคนอื่นๆได้ตามที่ขู่ไว้แล้วตอนนี้ฉันก็ปวดแผลที่แขนมากเหลือเกินเลือดไม่ยอมหยุดไหลคงเป็นเพราะว่าถูกนายคิวพีบีบก่อนหน้าและด้วยฤทธิ์ของเหล้าที่ฉันดื่มในคลับด้วยมันส่งผลให้ฉันไม่ไหวจะวูบและก็หน้ามืดตลอดเวลาหรือว่าฉันจึงเปลี่ยนมายิงตัวเองดีกว่าถ้านายนั่นเข้ามาอีกก้าวเดียว ฉะ ฉันยิงตัวตายแน่ ! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ฉันรั่วกระสุนใส่ลูกน้องของนายคิวพีมันขยับตัวไงบอกว่าอย่าขยับตัว พวกนั้นหลบกระจายส่วนลูกปืนทั้งหมดประทะเข้ากับรถหรูแลมโบกินีสีขาวที่จอดไว้เป็นรูพรุน “เข้ามาอีกที ฉันยิงแน่” ฉันยกปืนมาแนบกับศีรษะตัวเอง “ไม่กล้ายิงหรอกแน่จริงก็ยิงสิเอาเลยตามสบายเชิญ!” ผมก้าวขาเข้าไปหาทีละนิด “อย่าเข้ามาฉันยิงจริงๆ นะ” ปัง! QP MISCREANT CLUB แนะนำตัวก่อนเลยแล้วกันผมคิวพีเป็นหนึ่งใน 5 MISCREANT เป็นเจ้าของคลับ QP MISCREANT CLUB ที่ใครๆ ก็รู้จักและต่างเข้ามาใช้บริการคลับของผมอย่างมากมายเพราะที่นี่มันทั้งมีเครื่องอำนวยความสะดวกอย่างครบครันรวมไปถึงสถานที่ใหญ่โตหรูหราทันสมัยได้มาตรฐานและในก็ตอนนี้ผมนั่งดื่มเหล้าอยู่ในคลับของตัวเองซึ่งชั้นนี้เป็นห้องพักส่วนตัวของผมโดยเฉพาะ มีแต่ผมและเพื่อนๆในกลุ่ม MISCREANT ทั้ง 5คนรวมผมด้วยนั่นก็คือ ไอ้เทล ไอ้โซฟัส ไอ้แวนเดอร์และก็ไอ้รูธเท่านั้นที่มีสิทธิย่างก้าวเข้ามาใช้บริการในชั้นนี้ซึ่งเป็นชั้นพิเศษสำหรับพวกผมเท่านั้น เมื่อนึกถึงยัยนั่น ไอ้พวกสวะนั้นมันลากเข้ามาแล้วก็บอกว่าเป็นเด็กผม สภาพอย่างนั้นนะเหรอเด็กผมพูดอะไรไม่ปรึกษาสมองทั้งรูปร่างที่เหมือนเด็กมัธยมทั้งๆ ที่อยู่มหาลัยทั้งเตี้ยส่วนเว้าส่วนโค้งไม่มีและที่สำคัญแบนเหมือนไม้กระดานอย่างงั้นเหอะคงยากที่ผมจะมอง “ไม่มีทาง” คงมาสอดรู้สอดเห็นนั่นแหละมนุษย์ทุกคนชอบแส่เรื่องชาวบ้านทั้งนั้นทั้งๆ ที่เรื่องของตัวเองยังเอาไม่รอดด้วยซ้ำไปแล้วคนพวกนี้มักจะหมดลมเท่านั้นเมื่อเข้ามายุ่งเรื่องของผมยัยนั่นก็เหมือนกัน ผมรู้แล้วว่าเธอจะเปลี่ยนแผนคิดยิงตัวเองตายเพื่อให้หลุดพ้นจากเหตุการณ์ที่เผชิญอยู่แค่มองสายตาที่สั่นไหวด้วยความกลัวเมื่อลูกน้องผมเข้าไปใกล้แต่ไม่คิดว่าเธอจะใจกล้าขนาดนั้นกล้าที่จะปลิดชีวิตของตัวเองด้วยน้ำมือของเธอเช่นกัน ใช่เธอจะยิงตัวเองจริงๆ “เฮ้ย! รถมึงเอาไปบุกทำสงครามที่ไหนมาวะ พรุนเชียว” เสียงหนึ่งดังขึ้นมาทำให้ผมหลุดออกจากความคิดของเรื่องยัยนั้นแล้วเบี่ยงสายตาไปมองต้นเสียงนั้น มันเป็นเสียงที่ยากยิ่งที่จะไพเราะมันเป็นเสียงของเพื่อนผมเอง ไอ้เทลเดินเข้ามาพร้อมกับตรงไปนั่งริมหน้าต่างก่อนยกบุหรี่ยี่ห้อหรูขึ้นมาอัดเข้าปอดผลัดกับการกระดกวอดก้าที่ผมนั่งดื่มอยู่เข้าปากเพื่อนผมแต่ละคนดีๆ ทั้งนั้น “แถวๆ นี้ล่ะวะ” “แน่วะคันโปรดของมึงซะด้วย คนทำคงไม่เหลือ”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more