CHAPTER 1 ความเสียใจ
1073 Words
CHAPTER 1 ความเสียใจ
@QP MISCERANT CLUB
“เอ้า ชนๆ”
วันนี้ฉันจะดื่ม เอาให้มันเละไปข้างหนึ่งเลยไม่สนใจว่าของเหลวในแก้วที่ถูกกระทบด้วยความแรงระดับหนึ่งจะกระเซ็นออกจากแก้วมาใส่เสื้อผ้ามากแค่ไหน
ขอหนึ่งวัน วันเดียวเท่านั้น
ขอดื่มให้มันลืมไอ้ผู้ชายหน้าเหี้ยคนนั้นผู้ชายที่เป็นรักแรกของฉัน ผู้ชายที่ฉันรักเขามากแต่ตอนนี้คงมีแต่ความเกลียดมันมากกว่ารักแล้วล่ะ เกลียดชนิดที่ว่าชาตินี้ไม่ต้องมาให้เห็นหน้าค่าตาหรือแม้กระทั่งมาเผาผีกันเลยทีเดียว
ณ ตอนนี้ฉันอยู่ใน QP MISCREANT CLUB กับนานาเพื่อนรักเพื่อนสนิทอีกหนึ่งคนที่คบกันมายาวนานตั้งแต่มัธยมปราย คลับนี้เป็นคลับชื่อดังที่วัยรุ่นนิยมชอบมาเที่ยวกัน มันไม่เปิดแค่เพียงตอนกลางคืนเท่านั้นแต่ตอนกลางวันก็ยังเปิดให้บริการเรียกว่าให้บริการแข่งกับเซเว่นเลยก็ว่าได้
เพราะเปิดตลอดยี่สิบยี่ชั่วโมงภายในคลับจึงมืดสลัวนิดหน่อยได้บรรยากาศเหมือนอยู่กลางคืนตลอดเวลาจึงได้ฟิวอีกแบบ สไตล์การตกแต่งร้านออกเป็นโทนสีม่วงกับสีดำผสมกันให้ดูเข้ากับเฟอร์นิเจอร์หรูหราที่เลือกใช้ตกแต่งตามโซนต่างๆ เรียกง่ายๆ ก็ตามราคานั่นแหละส่วนในเรื่องของเครื่องดื่มก็มีทั้งราคาแพงราคาถูกปนให้เลือกดื่มมากมายหลากหลายชนิดจึงมีนักเที่ยวมาใช้บริการกันเยอะกว่าที่อื่นๆ
“พอแล้วๆ ลีเมย์แกดื่มไปเยอะแล้วนะเว้ยรู้ตัวมั้ย?”
เสียงของนานาพูดขึ้นแล้วไม่พอเธอยังเอามือเข้ามากระชากแก้วเหล้าในมือออกไปให้ห่างๆ พ้นจากตัวฉัน
“รู้ รู้ดีเลย”
“ถ้างั้นก็หยุด ดื่มไรนักหนานั่งแทบทรงตัวไม่อยู่แล้วนะ ฉันรู้ว่าแกเสียใจแต่ก็ใช่ว่าจะเอาความเสียใจพวกนั้นมาทำลายชีวิตแก”
ฉันฝืนยิ้มให้กับนานา
“ยัยนาแกรู้ไหมว่าฉันไปเจออะไรมา...” เป็นการบอกเพื่อนที่น่าสงสารที่สุดในชีวิตแล้วแหละ ไม่คิดเหมือนกันว่าตัวฉันจะมีวันนี้วันที่น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง ไม่ห่วงภาพลักษณ์ตัวเองว่าสายตาคนอื่นมันจะเป็นยังไง น้ำตาเอ่อล้นเบ้าตาพวกนี้สามารถเป็นเครื่องยืนยันได้ว่าความรู้สึกมันเจ็บปวดไปทั่วหัวใจ “ไม่นึกไม่ฝันว่าจะเจอกับตัวเอง เหี้ยสุด!
ย้อนไปเหตุการณ์ 2 ชั่วโมง ก่อนหน้า
วันนี้เป็นวันครบรอบ1ปี
เนื่องในโอกาสที่ฉันคบกับวีแฟนหนุ่ม
ผู้ชายที่แสนอ่อนโยนอบอุ่นที่สุดช่างเอาอกเอาใจเป็นที่สุดแล้วเขาก็เป็นผู้ชายที่เข้าใจฉันอย่างแท้จริง ฉันจึงขอลางานกับเจ้าของร้านขายเสื้อผ้าที่ทำงานตอนเลิกเรียนเป็นประจำพร้อมกับหยิบของขวัญซึ่งเป็นกล่องดนตรีแก้วสวยที่มีรูปปั้นผู้ชายและผู้หญิงกำลังกอดกันด้วยความรักขึ้นมาถือเพื่อจะเอาไปให้วีที่คอนโดของเขา
จะเซอร์ไพรส์เขาในวันที่แสนพิเศษแบบนี้เมื่อมาถึงหน้าห้องของวีจึงรีบเร่งไขกุญแจเข้าไป วีเขาเคยให้กุญแจสำรองไว้ให้ฉันตั้งแต่ตอนที่คบกันแรกๆ จึงไม่ค่อยทำให้ยุ่งยากมากเท่าไหร่นัก
เพล้ง!
แต่แล้วภาพที่ฉันวาดฝันเอาไว้ต้องจางหายไปเหลือเพียงความมืดมนไม่แม้มีหนทางออกใดๆ เสียงวัตถุในมือตัวเองกระทบพื้นห้องแตกกระจายกลายเป็นเสียงดังสนั่นไปทั่วทั้งห้อง ต้นเสียงนั้นทำให้ชายหญิงคู่หนึ่งที่ทำศึกรักกันอยู่บนเตียงพร้อมกับร่างกายที่เปลือยเปล่าต่างชะงักทั้งสองหันหน้าไปทางต้นเสียงนั้นอย่างพร้อมเพียงกันราวกับการถูกเรียกชื่อ...
“นี่มันอะไรกันวี!”
ฉันมองทั้งสองคนด้วยสายตาที่ผิดหวัง สายน้ำตามันพรั่งพรูออกมาอย่างไม่ขาดสายทั้งที่ทั้งคู่คนหนึ่งก็เป็นแฟนคนแรกส่วนอีกคนก็เป็นเพื่อนรักแต่ฉันไม่คิดว่าทั้งสองจะทำเหมือนฉันเป็นควาย!
ควายที่กินหญ้าเป็นอาหารยังดูฉลาดกว่าเลย
การได้พบสิ่งที่เซอร์ไพรส์ยิ่งกว่าในวันนี้สิ่งที่เห็นทำให้ฉันแทบทรงตัวไม่อยู่ถ้าไม่จับโต๊ะเพื่อประคองร่างตัวเองไว้ก็คงจะล้มลงเป็นแน่
สายตาที่เห็นชัดเจนก็คือวีแฟนตัวเองกับแป้งเพื่อนรักของฉันอีกคนกำลังกอดกันบนเตียงพร้อมกับร่างกายที่เปลือย ไม่รู้ว่าทั้งสองเข้ากิจกรรมอย่างว่าไปแล้วกี่น้ำก่อนฉันมาเห็น
ยิ่งตอกย้ำความโง่ของตัวเองไม่สุดสิ้น
“นานแล้วหรือยัง?”
ฉันกลั้นใจถามออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เก็บอารมณ์สุดฤทธิ์พยายามไม่ให้ระเบิดออกมา
“…”
แต่แล้วคำตอบก็ว่างเปล่า
“ฉันถามว่านานแล้วหรือยัง หูหนวกหรือยังไงวะ!”
แต่แล้วก็ไม่สามารถกักเก็บอารมณ์ได้อยู่ ทางเลือกของฉันก็คือปล่อยมันระเบิดออกมาไม่สนใจสิ่งรอบข้างว่าจะเป็นยังไง การตะโกนด้วยคำพูดที่เสียงดังพร้อมกับก้าวเท้าเข้าไปใกล้กับเตียงนอนที่ทั้งสองยืนอยู่ข้างๆ ซึ่งตอนนี้ทั้งสองใช้ผ้าห่มมาพันตัวไว้
ฉันมองทั้งสองด้วยสายตาที่แข็งกร้าว
“มันไม่ใช่อย่างที่เมย์คิดนะ”
หึ... เนี้ยหรอคือคำพูดของคนที่ฉันรักนักหนาเขาพูดมาได้ไงทั้งๆ ที่หลักฐานก็เห็นอยู่ตำตา
“ฉันปัญญาอ่อนหรอวีแม้แต่เด็กประถมยังรู้เลยว่าพวกนายทำอะไรกัน คิดว่าฉันโง่นักหรอ!” จากนั้นฉันก็หันหน้าไปสบตากับหญิงสาวที่อยู่ข้างกายของวี สายตาของเธอที่สบตากับฉันอย่างไม่คิดสำนึกพร้อมกับเผยรอยยิ้มเยาะเย้ยออกมา นี่หรอสายตาที่เขาเรียกว่าเพื่อนรัก เพื่อนที่ฉันคบมานาน เพื่อนที่ฉันไว้ใจและไม่คิดว่าเธอจะแทงข้างหลังฉัน “ฉันรู้ว่าเรื่องแบบนี้พ่อแม่แกคงไม่ได้สั่งไม่ได้สอนและคงไม่สนับสนุนลูกตัวเองทำแต่มันเกี่ยวกับสันดานสถุลที่แกสร้างขึ้นมาเองยัยแป้ง!”
- Writer
