โรงสีของที่นี่ไม่ได้ติดถนนใหญ่ อยู่ใกล้แนวป่าเพราะมีเศษข้าวและฝุ่นจากการสีข้าว มาตั้งโรงสีที่นี่ในที่ดินส่วนตัวจึงไม่ทำความเดือดร้อนให้คนอื่นและไม่ค่อยเป็นที่สนใจของผู้คน นอกจากพ่อค้าที่รับซื้อข้าวสารเท่านั้น ซึ่งส่วนใหญ่ก็ขายทีละมากๆ กันภัยจึงรู้สึกว่าปลอดภัยระดับหนึ่ง ที่ไม่มีใครมายุ่งวุ่นวาย แถมดนัยยังกำชับลูกน้องทุกคนว่าหากใครมาถามหากันภัยให้บอกว่าไม่รู้ไม่เห็นไม่ทราบ
“นายขาดเหลืออะไรหรือเปล่า อยากได้อะไรเพิ่มไหม”
“ไม่แล้วละ ขอบใจมาก ของที่นายเตรียมเอาไว้ให้ที่บ้านมันดีมากๆ เลย”
“อืม... มีอะไรก็บอกนะ” ดนัยคุยกับเพื่อนอีกพักหนึ่งก่อนจะขอตัวกลับ ปล่อยให้กันภัยคุมงานที่โรงสีต่อไปเพราะไว้ใจกัน
กันภัยพักกลางวันก็รีบกลับบ้านมาดูแฟนสาว หรือจะพูดอีกนัยหนึ่งเธอคือเป็นภรรยาโดยพฤตินัยของเขาเรียบร้อยแล้ว
ชายหนุ่มทำงานอย่างแข็งขัน รีบเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อย ช่วงนี้เป็นช่วงพัก คนงานหล
