“อับอายอะไรกันจ๊ะพี่กัน ก็วินๆ กันทั้งคู่ รันเขาหนีตามพี่ไปเอง พี่ไม่ได้ขอให้เขาตามพี่ไปเสียหน่อยนี่จ๊ะ”
“พี่เป็นผู้ชายนะปราง ทำอะไรลงไปก็ต้องรับผิดชอบ”
“จริงๆ รันหนีตามพี่กันไปแล้ว ไม่เห็นต้องตบแต่งอะไรเลย ผูกข้อไม้ข้อมือ อยู่กินกันไปก็สิ้นเรื่อง ถ้าพ่อแม่ของรันรักลูกตัวเองจริงๆ เหมือนปากพูด นี่ยังต้องมาจัดงานเรียกค่าสินสอดอะไรกันอีก” มะปรางแอบเบ้ปาก
กันภัยจะรู้ไหมว่าบ้านรันนรินทร์วางแผนเอาไว้ทั้งหมด
“รันเขาไม่เหมือนเรานะ เขาแตกต่างจากเรา”
“แตกต่างยังไงคะ นางฟ้านางสวรรค์หรือไง” มะปรางใส่อารมณ์ เกลียดการยกย่องเชิดชูรันนรินทร์ของกันภัยยิ่งนัก เธออิจฉาจนอยากให้อีกฝ่ายฉิบหายวายป่วงไปเลย
กันภัยเป็นผู้ชายที่เธอแอบรักมานาน เธอจะไม่ยอมเสียเขาให้ใครหรอก ที่ผ่านมา ถือว่าทำทานให้หมาตัวเมียหิวโซอยากมีผัวจนตัวสั่นอย่างรันนรินทร์ แต่หลังจากนี้ไป เธอจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในชีวิตของเธ
