Concubine's Cursed Blood

6.3 KAIZEN'S POV

"Bakit hindi ka na makaimik? May nasabi ba akong hindi mo nagustuhan?" Sambit ko at sandaling hindi ito nagsalita at nakatitig lang ito sa kawalan bago ngumiti na para bang hindi ito naapektuhan.

"Say what you want my King, I am just your servant and your words matters

most." Yumuko ito ngunit pansin ko pa rin ang inis sa boses nito kaya hindi ko mapigilan na hindi mapangiwi.

"That’s good! Now please go to the west wing. Ayusin mo ang panligo ko at mga gagamitin ko. Dahil maliligo muna ako bago mo ako gamutin." Kumunot ang noo nito at saka tumango ngunit alam kong marami pa rin itong tanong kaya bumuntong hininga ako.

"Riyan sa labas ay may mga tagapaglingkod na siyang makakasalamuha mo, magtanong ka sa kanila at magturo then after a few minutes susunod din ako." Sa wakas ay tila naunawaan na nito at saka tumango bago dali-daling umalis na para bang may humahabol rito na sampung halimaw na sobrang kinakatakutan nito.

Ganoon niya ba talaga kagustong layuan ako?

I stood there in the open door, fighting the rising silence in the room, ang katahimikan ay mas lalo kong kinasuklaman higit pa sa babaeng nang-iwan sa akin sa ere, because it was in the times of solitude and the silence that my mate had the strongest hold over him.

Mas naaalala ko ang oras na sana ay kasama ko ito kaysa ang andito ako nag-iisa.

Para bang hawak ako ng mga kuko nito at nagagawa lamang nitong paglaruan sa mga palad nito.

I slammed the door behind me with enough force that one of the oil paintings on the plum wall of the corridor crashed to the dark wooden floor.

Naglikha ng malakas na ingay ang pagbagsak ng painting na iyon pero hindi pa iyon sapat para mapanatag ang aking kalooban.

Pinilit kong umaktong normal at kinuha ko ang pang-ibaba at saka ko iyon sinuot. Hindi naman kasi pwedeng lalabas ako mamaya na walà man lang suot.

Ngunit nang matapos kong suotin ang aking pang-ibaba ay muling bumalik na naman ang kakaibang pakiram na gumagambala sa aking buong sistema.

The buzzing in my mind lingered and I struggled against it, I tried to tame my wolf's thirst for blood pero ganoon lang din mas lalo lamang iyon lumalalim,

Ewan ko ba pagkaalis lang ng tagapaglingkod ay bumalik muli ang mga ingay sa isip ko na hindi

My pulse pounding with my blood, urging me into finding another woman in some dumb hope that this time I would be able to slake both of my thirsts.

Gusto ko man na mapawi ang uhaw ko sa dalawang bagay. Init ng katawan pati na ang uhaw ko para dugo pero wala din akong mgawa sa ngayon dahil ayaw kong makagawa ng mas malalang desisyon.

Damn it!

Bakit nang mawala ang tagapaglingkod ay nagkaganito na ako?

Sh*t!

I took the steps on the curving white marble staircase in the black walled grand entrance hall two at a time, ignoring the two men that I passed as they saluted me by pressing their left hands to the breasts of their black knee-length jackets and lowered their heads.

Kita ko ang pagtataka sa mga kawal na nadaanan ko pero wala na akong pakealam ang mahalaga sa akin ay makapunta sa nais kong puntahan.

My boots were loud on the wooden floor of the first level, and then the next curving staircase that led up to the second, where my library was located. I banked left and the cream corridor passed in a blur as I lost myself to thought, nursing the anger that thundered in my blood.

I shoved the wooden door at the end of the corridor open, stepped into my office and slammed it behind me.

I pressed my back to it and exhaled slowly as I stared at my elegant red-walled office.

Sa wakas narating ko rin ang opisina ko at agad na pilit kong pinakalma ang sarili ko.

Calm flowed over me as I rested against the door, my heart rate finally slowing to a more leisurely and normal rhythm.

I pushed away from the door, feeling that calm collecting inside me, growing stronger as I meandered around my office.

Siguro naman ay mapapanatag na ang loob ko oras na makaupo ako o oras na makapag-isip na ako ng tama.

Mg pale blue eyes skimmed across the sash windows beside the unlit fire whenever I turned, alternating between the two that flanked the fireplace. The view beyond the panels of the glass was somber and the dark reflecting in the mood.

Napahawak ako ng mahigpit sa padee habang pinagmamasdan ang dilim na nakikita ko sa bintana.

Kita ko rin doon ang buwan na siyang nagsisilbing liwanag sa loob ng aking opisina.

Hell.

I had never felt the true effect of the dark realm before my mate arrives in my kingdom.

Hindi ko akalain na didilim pa lalo ang mundo ko oras na iwan at layuan ako ng babaeng dapat ay makakasama ko habang buhay.

I had fought for dominance; I had attained the throne through blood and broken bones, and a little deception to glorify in war, solidifying my reputation and that of the corps under my command.

Ginawa ko ang lahat para maging malakas, ginawa ko ang lahat para maging isang matatag na pinuno pero dahil sa iisang babae ay nagmumukha akong mahinang nilalang.

Naging matatag ako sa lahat ng mga parusang binigay ng aking ama. Naging matatag ako nang makaranas ako ng masasamang ala-ala na pilit kong kinakalimutan ngayon.

Pero sa isang gabi lang ay agad na nasubok ang katatagan ko. Hindi ko inasahan na ang akala kong matatag na pader na nakapalibot sa aking puso at magigiba at sisilip ang isang emosyon na hindi ko akalain na andoon pa pala.

My wolf longed for his other half at wala akong choice kundi gawin ang lahat ng makakaya ko maibigay lamang ang nais nito.

I hate it, but I don't have a choice so I need to chase her. I don't care if she is a wh*re or if she can't keep herself away from men.

The important thing for me now, is my wolf satisfaction.

I need to have her.

I need to own my mate.

I snarled and stalked across the room, shoving my fingers through the longer lengths of my short dark brown hair and pulling it back until my scalp stung.

Nakakafrustrate sobra! Kaya hindi ko mapigilan na hindi pagbuntungan ng init ng ulo ang aking buhok.

Kung pwede nga lang hilahin ko ang lahat ng buhok ko ay gagawin ko.

Mawala lamang ang tumitibok na sakit roon.

Ngunit ilang saglit nga'y sandaling nawala ang sakit kaya agad na kumawala ang malutong na tawa sa aking labi.

I had to free himself somehow.

Kailangan ay maging malaya rin ako pero how? Paano nga ba ako makakalaya mula sa mga nararamdaman ko ngayon kung ako mismo ay hindi na kayang pakinggan ng lobo ko.

Kahit ako mismo ay hindi ko na maunawaan ang sarili ko.

I had tried everything imaginable to achieve that freedom I desired. I had even left fresh from a war.

Naging isa akong matatag na mandirigma na ni hindi ko man lang naiisip noon na may mga panahong nagiging mamamatay tao a pala ako.

May mga inosenteng dugo na ring dumaloy sa aking mga kamay at hanggang ngayon kasama ko pa rin ang mga bangungot na iyon.

My heart hammered against my chest and I growled under my breath as I took agitated strides across my room.

Hindi ako mapakali dahil may gusto akong malaman.

There had to be a way to cure my wolf but everyone says only one thing and that's my mate.

Pero saang lupalop ko ba hahanapin ang babaeng iyon? Kung ito na mismo ang nawala.

Paano ko ba hahanapin ang isang taong napakagaling magtago?

The buzzing in my mind grew stronger.

Bitch.

Araw-araw dinadanas ko ang ganitong sakit at ayaw ko no'n.

I pivoted on my heel and my guard slipped and an image of mh mate fluttered into my head.

Para bang malinaw na repleksyon ng tubig ang isip ko at mula roon ay nakita ko ang imahe ng aking mate.

My body grew instantly hard.

I threw my head back and roared at the ceiling, darkness swelling through me like an oily tide, fed by the sudden surge of anger that filled my blood.

I harnessed the darkness, used it as I always did to give me strength, and erased the images.