เมียอุปถัมภ์รัก

ตอนที่ 2 ใครอนุญาต

@ย้อนกลับไปเมื่อเดือนก่อน

กลางดึกคืนนั้น เด็กสาวที่เพิ่งทำรายงานเสร็จไปเมื่อตอนห้าทุ่มเกิดหิวกลางดึกขึ้นมา นาราจึงได้ลงมาหาอะไรกินในครัว

เธอเอาขนมปังโฮลวีทที่วางอยู่บนหลังตู้เย็นออกมาทาแยมรสสตอเบอรี่ลงไปเล็กน้อย แล้วยืนกัดกินตรงนั้นพร้อมนมจืดหนึ่งกล่องในมือ พอกินเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ทำการล้างไม้ล้างมือเสร็จสรรพ ปิดไฟในห้องครัวแล้วเดินออกมามุ่งขึ้นสู่ห้องนอนของตัวเอง

พอเปิดประตูเข้าไปกลับทำให้นาราต้องหยุดชะงักเท้าเอาไว้ ขาเรียวทั้งสองข้างแทบก้าวไม่ออกเมื่อเจอใครบางคนมานั่งอยู่บนเตียงนอนของเธอ

นารามองคนที่มองมานิ่งๆ สบตากันด้วยความรู้สึกประหม่า สักพักก็ได้กลิ่นที่ลอยคละคลุ้งออกมาคล้ายว่าเป็นแอลกอฮอล์ สงสัยเขาคงไปดื่มมา

แต่เขาไม่เคยเข้าห้องของเธอกลางดึกแบบนี้เลยสักครั้ง ยอมรับว่าครั้งนี้ตกใจไม่น้อย หัวใจเธอเต้นเร็ว

นาราทำท่าว่าจะหันหลังเดินออกจากห้องเมื่อรับรู้ได้ถึงความผิดปกติ แต่ร่างเล็กกลับโดนคว้าตัวเอาไว้เสียก่อน

ร่างบางลอยละลิ่วถูกนำไปวางลงบนที่นอนพร้อมอีกฝ่ายลงมาคร่อม วางแขนทั้งสองข้างลงกักขังเธอเอาไว้ เบียดเสียดอะไรบางอย่างลงมาทาบทับตรงน้องสาว นาราสัมผัสได้ว่ามันแข็งแรงเกินไปจนน่ากลัว

"อื้อคุณเคน!" นาราทักท้วงการกระทำของอีกฝ่ายเสียงสั่น มือเล็กดันหน้าอกของเขาออกห่างแต่ไม่ได้ผล

"ทำไมต้องหลบหน้าฉัน!" เพราะตั้งแต่วันที่เขาเอ็ดเธอเรื่องย้ายออกไปอยู่ด้านนอก นาราไม่แม้แต่จะเฉียดเดินเข้ามาใกล้เขาเลย หากไม่ใช่สถานการณ์ที่ไม่ทันตั้งตัว

"เปล่านะคะ นาราไม่ได้หลบค่ะ" หญิงสาวหลบสายตาบอกน้ำเสียงอู้อี้ผ่านลำคอคล้ายคนกำลังโกหกอะไรบางอย่างอยู่

"เธอหลบ! เธอไม่เหมือนเดิมนารา" หากไม่ใช่เพราะเธอต้องนั่งกินข้าวเช้าโต๊ะเดียวกันกับเขา หรือเพราะเขาต้องแวะไปส่งเธอที่มหาวิทยาลัยก่อนไปทำงาน เขาแทบไม่ได้อยู่ใกล้เธอจนมันผิดสังเกตไป

"คุณเมา..หรือเปล่าคะ" รู้ทั้งรู้แต่ก็ยังอยากถาม ด้วยสิ่งที่กังวลในใจมันทำให้นาราพึงระวังตัวเอง

"เมา!" ก็คนกินเหล้าเขาไม่ปฏิเสธ แต่ก็ไม่ใช่แบบขาดสติ ที่จะไม่สามารถรับรู้ได้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่

"งั้นคุณไปนอน.."

"ไม่ต้องมาไล่!" นาราเงียบปากลงไป จนกระทั่งพักหนึ่งอีกฝ่ายเขาผละออกไปเอง แล้วเดินออกจากห้องของเธอไปเงียบๆ ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกที่แผ่ซ่านตามหลังจนน่ากลัวเอาไว้ให้คนในห้องหวั่นใจเล่น

ตั้งแต่วันนั้นมา ไม่ว่าเจอหน้ากันคราใด หัวใจนาราไม่เคยเต้นเป็นปกติเลยสักครั้ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูทำให้คนที่ยืนมองภาพเหตุการณ์ในอดีตบนเตียงนอนของตัวเองนิ่งสะดุ้งตกใจจนได้สติกลับมา รีบหันหลังเดินไปเปิดประตูทันที ทว่าพอได้เจอหน้าผู้เป็นที่มาของเสียงใจกลับเต้นตึกตักขึ้นมาอีก เมื่อพบว่าเป็นคนที่เธอพยายามจะหลบหน้าเขาจริงๆ แต่อีกฝ่ายกลับขึ้นมาหาเธอเองถึงห้องเสียอย่างนั้น

เขาอยู่ในชุดทำงาน เสื้อเชิ้ตสีดำ กางเกงสแล็คสีเดียวกัน บนแขนนั้นมีสูทสีเข้มวางพาด ใบหน้าดูเหนื่อยล้าคงเพราะทำงานหนัก

"ทำไมถึงล็อกประตู" เคนถามอีกฝ่ายเสียงติดหอบเพราะเหนื่อย ทั้งจากงานที่เพิ่งเลิกมา และจากการเดินขึ้นบันไดมาเมื่อกี้ ถือวิสาสะเดินผ่านเจ้าของห้องเข้ามาโดยไม่ต้องมีใครอนุญาต พร้อมมือหนารั้งประตูปิดเข้ามาด้วยก่อนทำการกดล็อกลง นาราเม้มปากเข้าหากันเล็กน้อย มองการกระทำของเขาเงียบๆ ไม่กล้าทักท้วงอะไร

มือหนาดึงเนกไทที่ทำให้ไม่สบายตรงช่วงคอออกหลังจากวางสูทพาดลงไปกับเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วปลดกระดุมคอเสื้อด้านบนลงมาอีกสองถึงสามเม็ด

คลายความรัดแน่นที่ข้อแขนทั้งสองข้างด้วยการปลดกระดุมแขนเสื้อแล้วพับขึ้นมาสองทบ เดินไปนั่งลงที่ปลายเตียงนอนราวกับเจ้าของเอง

เมื่อก่อนเขาสามารถเดินเข้าออกในห้องแห่งนี้ได้ตามอำเภอใจ แต่คราวนี้มันมีอะไรบางอย่างทำให้เขารับรู้ได้ว่าเด็กในอุปการะของตัวเองไม่เหมือนเก่า

"ยังไม่ตอบคำถามนะ" ใบหน้าหล่อเหลาหันไปมอง เลิกคิ้วย้ำทวงคำตอบ

"เอ่อ..พอดีนาราลืมค่ะ" พอได้สติกลับมารีบตอบเขาทันที

"ลืม?" เด็กสาวมองอีกฝ่ายอย่างเกร็งๆ เมื่อเขาจดจ้องใบหน้าสวยหวานไม่ลดละ เธอจึงพยักหน้าออกมาช้าๆ

"คุณแม่บอกว่าเธอจะไปฝึกงานที่เชียงใหม่อย่างงั้นเหรอ" และข้อนี้ที่ทำให้นาราประหม่ากับเหตุการณ์เมื่อเดือนก่อนอยู่ว่ามันจะเป็นอย่างเดิมไหม เธอจึงรักษาระยะห่างระหว่างเราเอาไว้ให้มากที่สุด วางมันลงก่อนแล้วหันกลับมาให้ความสนใจประโยคที่เขาเอ่ยถามขึ้นมาอีกที

เธอไม่คิดว่าคุณท่านจะรีบเล่าให้ผู้ปกครองของเธอฟังแบบนี้ ทั้งที่เธอบอกเอาไว้แล้วว่าจะบอกเขาเอง

"ทำไม!" เคนขมวดคิ้วแทบชนกัน มันเป็นทั้งคำถามและความไม่พอใจปนอยู่ในนั้น

"นาราคุยกับเพื่อนเอาไว้แล้วค่ะ" เด็กสาวตอบกลับเสียงเบา ทำไมสายตาของเขาถึงได้น่ากลัวขนาดนี้นะ

เมื่อได้รับคำตอบที่คลายความสงสัยลงไปได้บ้างแล้วคิ้วเข้มจึงค่อยๆ คลายออกจากกัน เข็มขัดถูกมือหนาดึงออกมาจากหัวกางเกงช้าๆ พร้อมเจ้าตัวที่คิดอะไรเงียบๆ ก่อนจะม้วนมันเข้าหากันแล้ววางลงด้านข้างตัวเอง พร้อมทั้งชายเสื้อที่ซ่อนอยู่ภายใต้กางเกงสแล็คสีดำก็ถูกดึงรั้งออกมาด้วย จนผู้เป็นเจ้าของร่างกายได้รับความสบายตัว

แต่ที่ทำให้นาราตกใจมากกว่าก็คือ อีกฝ่ายไล้มือปลดกระดุมเสื้อของตัวเองลงมาจนหมด แผงอกเปลือยเต็มไปด้วยมัดกล้ามค่อยๆ ปรากฏออกสู่สายตาให้เธอเห็น

ยอมรับว่าพักหลังมานี้เขาชอบทำอะไรให้เธอตื่นเต้นได้ตลอดเวลาเมื่อคราวเจอหน้ากัน นารามองเสื้อเชิ้ตสีดำที่ถูกรั้งออกไปทางด้านหลังจนเขาจับมันไปกองอยู่กับเข็มขัดด้านข้าง

มองร่างสูงใหญ่กว่าร้อยแปดสิบสามเซนติเมตร เปลือยท่อนบนอวดสัดส่วนขาวๆ เต็มสองตา ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเดินมาทางเธอ พร้อมกับเท้าเรียวที่เริ่มขยับ หันหลังแล้ววิ่งไปที่ประตู

แต่ร่างเล็กกลับลอยละลิ่วไปอยู่บนแขนแกร่ง พร้อมทั้งคนที่มีพละกำลังแรงกล้าเขาดึงประตูห้องปิดกลับเข้ามาแล้วกดล็อกประตูลง

ห้องเก็บเสียงของนาราเริ่มทำงานอีกครั้ง ถึงแม้ว่าจะส่งเสียงร้องเรียกถึงเพียงไรก็ไม่มีใครข้างนอกได้ยิน

แขนเรียวทั้งสองข้างถูกพันธนาการเอาไว้ด้วยมือของเขาแล้วกดลงไปกับที่นอน

นาราได้กลิ่นสปอร์ตจางๆ ลอยออกมาจากตัวเขาก็แทบกลั้นหายใจเพราะไม่ประสงค์จะได้กลิ่นมันนัก

ไม่ว่าจะเป็นโรลออน หรือน้ำหอมที่เจ้าตัวใช้ นาราจำมันได้ดีว่าหน้าที่ซื้อของใช้ส่วนตัวให้เขามันเป็นของเธอ

เพราะเหตุฉะนี้คนที่เคยดมกลิ่นเมื่อไปทดลองในช็อปจึงจำได้ว่าตัวเองเคยชอบเพียงไร

ส่วนล่างถูกถ่ายเทน้ำหนักลงมาวางทับจนนารารู้สึกอึดอัด พร้อมทั้งรับรู้ว่าส่วนตรงนั้นของเขาเริ่มดันเนินเนื้อของเธอขึ้นมาเรื่อยๆ

อีกแล้ว! เหตุการณ์อย่างวันนั้นไม่มีผิดเลย

เขาจงใจ! เพราะคราวนี้เขาไม่ได้เมา นารารู้แล้วว่าเขาจงใจทำแบบนี้กับเธอ!

"คุณเคน.." นาราพยายามจะขืนตัวออกให้ได้เมื่อรู้ว่าสถานการณ์ในตอนนี้อันตรายเกินไป

"ใครอนุญาตให้เธอไปฝึกงานที่อื่น" เคนถามเสียงทุ้มกังวานจนอีกคนหยุดดิ้น แค่นี้ก็ทำเอาคนฟังรู้สึกขนหัวลุกแล้ว ทั้งที่เมื่อก่อนเธอไม่เคยกลัวเขามากขนาดนี้เลย

ตอนแม่เธออยู่เขาก็เพียงแค่ถามไถ่เธอถึงเรื่องการเรียนเล็กน้อย น้อยนักที่จะได้สนทนากันยาวเพราะอีกฝ่ายกลับมาถึงบ้านช้า เขากลับมาคือเธอเข้านอนแล้วตลอด

นารารับรู้ว่าเขาชอบออกไปเที่ยวกับเพื่อนในตอนกลางคืนบ่อยๆ ก็เป็นปกติของคนที่ทำงานหนักอย่างเขา อาจจะมีไปผ่อนคลายบ้าง หรือคุยงานประมาณนั้น

ครั้นตั้งแต่แม่เธอเสียไป แล้วเธอได้มาอยู่ในความดูแลของเขา ไม่ว่าจะเรื่องอะไรนาราต้องคอยรายงานเขาทุกอย่าง

ตอนไปเรียนเธอก็ได้ติดรถไปด้วยกันเพราะเขาแวะส่งเธอก่อน เรียกได้ว่านาราอยู่ในกรอบที่อีกฝ่ายกำหนดให้เธอเสมอ

"ว่าไง ใครอนุญาตให้ไปฝึกงานที่อื่น" เคนถามซ้ำเมื่อคำตอบจากอีกฝ่ายที่ได้รับคือเธอปิดปากเงียบ ทำเอาคนที่เหนื่อยล้าจากงานมาถอนหายใจแรง

"..คุณท่านค่ะ" นาราจำใจต้องโกหกออกไปก่อน ขออ้างถึงคนที่เธอเพิ่งบอกกล่าวไปหน่อยเถอะ

ถึงรู้ว่ายังไงคุณท่านก็ไม่ขัดเธออยู่แล้ว แสดงว่าคุณท่านก็เห็นด้วยกับเธอไง ถ้าเขาขัดอะไรมาเธอก็จะอ้างว่าคุณท่านอนุญาต เขาเป็นลูกชายก็ต้องเชื่อฟังแม่ตัวเองอยู่แล้ว

"เดี๋ยวนี้ไม่เห็นหัวกันแล้ว.."

"เปล่านะคะ นารายังเคารพคุณมาตลอด" นารารีบชิงตอบก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบ ส่ายหัว ไม่ใช่ว่าเธอจะดื้อ กับแค่เรื่องที่เธอบอกคุณท่านก่อนแค่นั้นเอง..

โอเคยอมรับว่าปกติแล้วเธอจะบอกเขาก่อนเพราะอีกฝ่ายเป็นผู้ปกครอง แต่คราวนี้เธอเลือกคุยกับคุณท่านก่อนไง

"แต่ถ้าแม่ไม่พูด..ฉันคงไม่รู้ว่าเธอมีความคิดแบบนี้"

นาราเม้มปากเบาๆ คล้ายว่าเขาตำหนิเธอ ก็จริง เขากำลังตำหนิเธออยู่

"ถึงแม่จะมีอายุเยอะสุดในบ้าน แต่ฉันเป็นผู้ปกครองเธอในเวลานี้ เธอควรจะให้เกียรติ และเชื่อฟังฉันให้มากที่สุดนะนารา"

"นาราตั้งใจว่าจะบอกคุณอยู่แล้วค่ะ" เด็กสาวบอกเสียงอู้อี้ในลำคอ เพราะยิ่งได้กลิ่นแอลกอฮอล์ปนกลิ่นเหงื่อจากกายแกร่งยิ่งรู้สึกประหม่าเข้าไปอีก

"ตอนไหน หมายถึงตอนที่เธอไปถึงสนามบินแล้วหรือไง!" เคนประชดประชัน

"ไม่ใช่สักหน่อยค่ะ" เด็กสาวหน้ามุ่ย ใครจะไปทำแบบนั้นกันเล่า เธอก็แค่รอให้มันถึงเวลาก่อนไง แบบใกล้ถึงตอนไปฝึกงานเธอก็จะบอกเขาอยู่แล้ว

เธอคงไม่กล้าหิ้วกระเป๋าใบโตเดินออกจากบ้าน เดินผ่านหน้าเขาไปแบบเฉยๆ หรอก อีกอย่างให้เธอได้เตรียมใจก่อนสิ

"นาราแค่.."

"อย่าคิดว่าฉันจะตามเธอไปไม่ได้!" เคนรีบชิงพูดก่อนที่เจ้าตัวจะเอ่ยออกมา

"คุณเคน.." แล้วทำไมเขาต้องตามเธอไปด้วยเล่าไม่เข้าใจ เธอไม่ใช่นักโทษสักหน่อย นาราได้แต่บ่นอุบอิบในใจ

"อย่าทำให้ฉันรู้สึกว่าเธอกำลังหาทางหลบหลีก หากไม่อยากถูกจำกัดบริเวณ"

"คุณเคน.." นารามองคนที่ค่อยๆ ผละตัวออกห่างเธอไป ก่อนเห็นเขาคว้าเสื้อกับเข็มขัดที่เพิ่งถอดออกติดมือไปด้วย

มองคนที่เดินออกจากห้องของเธอไปไม่หันกลับมามอง พร้อมทั้งเสียงประตูห้องที่เปิดลงดังลั่นอย่างวันนั้น เหตุการณ์เดียวกันไม่มีผิด

เธอจะไปฝึกงานแค่ไม่กี่เดือนเอง หลังจากนั้นก็ต้องกลับมาทำงานที่นี่กับเขาอยู่แล้ว

การที่เธออยากไปเที่ยว เปิดโอกาสให้ตัวเองบ้างเขาถึงกับไม่พอใจ ก็ใครบอกให้เขาอยากมาทำตัวรุ่มร่ามกับเธอก่อนทำไมล่ะ แบบนี้ไม่ใช่วิถีของผู้ปกครองสักหน่อย นับวันยิ่งจะเปลืองตัว!