EP 5 กล้าพนันได้เลย
1246 Words
“แล้วอีน้องพุดเธอลูกสาวเจ้าสัวภพเชียวนะ แถมขึ้นชื่อว่ายากฉิบหาย กูไม่เสี่ยงเดินดุ่มๆ ไปจีบหรอก ขอแค่ได้สักครั้งกูก็ไม่มีวันลืมแล้ว”
“แล้วมึงใช้ยานอนหลับแบบนี้ จะไปสนุกอะไรวะ”
“สนุกสิวะ” วิทยากระดกเตกีลาอีกช็อต “กูย้ำกับเด็กนั่นไว้แล้วว่าให้หยดยาไปลงแค่สองสามหยดพอ อย่างเก่งก็หลับได้แค่ชั่วโมง สองชั่วโมงเท่านั้นแหละ ก็มีอะไรสนุกๆ ให้ทำระหว่างรอเยอะแยะ มีเวลาหามุมกล้องด้วยนะโว้ย”
เสียงเฮจากกลุ่มนั้นดังลั่น และไอแซคโกขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจกิริยาท่าทางที่วิทยาและเพื่อนแสดงออก เขาไม่รู้หรอกว่าคนพวกนี้คุยอะไรกัน แต่เขาก็เดาออกจากท่าทางว่าคงเป็นเรื่องใต้กระโปรงผู้หญิงแน่
ซึ่งมันไม่ใช่เรื่องของเขาหรอก หากว่าผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่พุดพิชญา...
ผู้หญิงที่จะกลายเป็นสมบัติของเขาในอีกไม่นานหลังจากนี้
เขาจะไม่ยอมให้แมลงหวี่แมลงวันที่ไหนมาตอมเธอ อย่างน้อยก็ก่อนที่เขาจะลงโทษเธอจนสมใจ แล้วหลังจากนั้นเธอต่อจะไปมั่วกับผู้ชายเฮงซวยไร้ศักดิ์ศรีที่ไหนก็เชิญ!
แม้จะรู้สึกดีกับการเป็นที่สนใจในกลุ่มเพื่อน แต่วิทยาก็ไม่ประมาท เขามองไปทางประตูห้องที่พุดพิชญาเดินหายไปอยู่เกือบตลอด เมื่อร่างงามในชุดเดรสสีแดงเพลิงเดินย้อนกลับมา เขาจึงส่งสัญญาณให้เพื่อนในกลุ่มเงียบปากที่กำลังคึกคะนองกันทันที
พุดพิชญานั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดิมตอนที่วิทยาเดินกลับมาถึง แต่เมื่อเธอตั้งใจจะถามถึงเรื่องแหวนเพื่อที่จะจบธุระโดยเร็วและได้กลับบ้านเสียที มาร์การิต้าอีกแก้วก็ถูกวางลงตรงหน้า
วิทยาถือเตกิล่าในมืออยู่แล้ว เขายกแก้วขึ้นรอเธอ พร้อม ยิ้มอบอุ่น
“ดื่มเป็นเพื่อนพี่นะคะน้องพุด แก้วสุดท้าย แล้วพี่สัญญาว่าจะไม่ขอร้องอะไรพุดอีกเลย”
พุดพิชญาทำหน้ายุ่ง เธอว่าเธอชักจะเมาแล้วจริงๆ และการดื่มแก้วนี้ก็นับว่าเสี่ยงและไม่ควรเป็นอย่างยิ่ง หญิงสาวหันมองไปโดยรอบ เธอสะดุดตากับร่างสูงในชุดสูทที่ยืนรออยู่ห่างๆ ในมุมมืดๆ เหมือนเขาเพิ่งออกมาให้เธอเห็นหลังจากหลบไปนาน แล้วหันมามองแก้วคอกเทลอีกครั้ง
“แก้วสุดท้ายจริงๆ นะคะ”
เธอขอคำยืนยัน และเมื่อวิทยาพยักหน้ายิ้มๆ หญิงสาวก็หยิบมาร์การิต้าขึ้นมาชนกับแก้วเตกีลาของเขา เธอเห็นไอแซคโกแล้ว เธอรู้ว่ามีคนพาเธอกลับบ้านจึงสบายใจมากพอที่จะยอมเมานิดหน่อย หากแลกให้วิทยารู้สึกดีขึ้นจากความเศร้าโศกเรื่องคู่หมั้น
พุดพิชญาไม่ได้ดื่มหมดในคราวเดียว เธอเพียงจิบเล็กน้อยและเลียเกลือที่ขอบแก้วเล่น โดยไม่รู้เลยว่าชายที่เธอไว้ใจและนับถืออย่างพี่ชาย กำลังมองอากัปกิริยาของเธอ มองลิ้นเล็กสีชมพูขยับเคลื่อนไหวเหนือขอบแก้วด้วยสายตาหื่นกระหาย
“เราจะคุยกันเรื่องแหวนใช่ไหมคะ?” เธอวางแก้วคอกเทลลงหลังจากพร่องไปเพียงครึ่งแก้ว แต่เท่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับวิทยา
“ครับ แหวน... พี่อยากได้แบบที่ไม่ซ้ำแบบใคร แบบที่ทำให้อิ๊งค์ประทับใจตั้งแต่แรกเห็นค่ะ เอางี้ เดี๋ยวพี่เล่าเรื่องครั้งแรกที่พี่เจออิ๊งค์ให้น้องพุดฟังนะคะ เผื่อน้องพุดจะช่วยพี่ดีไซน์แหวนสักวงที่เข้ากับเรื่องราวของพี่กับอิ๊งค์”
“ค่ะ” พุดพิชญาตอบรับพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดแอพพลิเคชั่นสำหรับสเก็ตช์ภาพในระหว่างฟังเขาเล่าเรื่องต่างๆ ไปเรื่อยๆ
แต่เมื่อเวลาผ่านไป พุดพิชญากลับรู้สึกมึนงงและเหมือนโลกทั้งใบพร่าเบลอขึ้นทุกที ทั้งที่เธอไม่ได้ดื่มเพิ่มเลยสักหยด
“น้องพุด ไหวมั้ยคะ?”
พุดพิชญาเพิ่งรู้สึกตัวว่ายกมือขึ้นแตะขมับและก้มหน้าลงต่ำ เธอเกือบล้มลงจากเก้าอี้อยู่แล้วหากไม่ใช่ว่าเขาจับตัวไว้ได้ หญิงสาวพยายามฝืนนั่งให้ตรง และเงยหน้าขึ้นหันมองหาบอดิการ์ดของเธอ แม้จะเห็นเขายืนอยู่ตรงจุดเดิมเหมือนรูปปั้นไร้ชีวิต แต่เธอก็ไม่คิดว่าจะเป็นภาพสุดท้ายที่เธอได้เห็น ก่อนสวิตช์สติของเธอจะวูบวาบหวิดดับ เปลือกตาหนักจนต้องหลับตาลง รับรู้เพียงเลือนรางว่าวิทยาช่วยเก็บโทรศัพท์มือถือใส่กระเป๋าและพยุงให้เธอเดิน
เขากระซิบบอกว่าจะพาเธอไปล้างหน้าล้างตาให้สร่างเมา
ในระหว่างที่วิทยาประคองพุดพิชญาออกมา ไอแซคโกก็เดินตามหลังสองหนุ่มสาวมาห่างๆ จนถึงหน้าประตูลิฟต์ รอให้สองคนนั้นขึ้นไปก่อน ในขณะที่เขาล้วงสองมือเข้าไปในกระเป๋า พิงกำแพง มองตัวเลขกะพริบบอกตำแหน่งจนหยุดที่ชั้น 7 พอดี
ไอแซคโกได้คำตอบส่งตรงจากอิตาลีแล้ว... ผู้ชายคนนั้นชื่อวิทยา เป็นลูกชายคนเล็กของหุ้นส่วนเก่าแก่ของเจ้าสัวภพ สนิทสนมกับบ้านสุชาครีย์ดี เพราะฉะนั้นจึงเสี่ยงเกินไปกับการเดินเข้าไปขวางไม่ให้พุดพิชญาเดินกลับมาที่เคาน์เตอร์บาร์ หรือห้ามไม่ให้เธอดื่มคอกเทลผสมยานอนหลับแก้วนั้นโต้งๆ เพราะนอกจากเขาอาจมีปัญหาจากการเป็นศัตรูกับวิทยา ซึ่งสนิทสนมกับเจ้าสัวภพมากพอที่จะทำให้เขาโดนเด้งจากงานบอดิการ์ดแล้ว พุดพิชญาเองก็ไม่มีทางฟังคำสั่งของเขา
เธอจะยอมเขาเฉพาะเมื่อเขาทำตามหน้าที่ของตัวเองเท่านั้น คือการคุ้มกันและติดตามเธอ แต่เธอไม่มีทางกลับบ้านเพราะเขาบอกให้กลับ หรือวางแก้วเหล้าลงโดยไม่แตะต้องสักหยดเพราะเขาบอกไม่ให้ เธอดื่ม
ไอแซคโกกล้าพนันได้เลยว่าเธอจะทำตรงข้ามกับที่เขาบอกทุกประการด้วย!
แล้วทุกอย่างจะยิ่งยุ่งยากเข้าไปอีก...
ชายหนุ่มล้วงเอาโทรศัพท์มือถือสีดำปลาบออกมาจากกระเป๋ากางเกง แสงเพชรที่ฝังอยู่ด้านหลังเคสนั้นสะท้อนแสงไฟเป็นประกายวับ ประหนึ่งจะประกาศราคาสูงลิบและการเป็นโทรศัพท์มือถือสั่งทำเครื่องเดียวในโลกและ โทรได้ทุกที่ในโลกผ่านสัญญาณดาวเทียม ไม่เคยมีใครที่เมืองไทยเคยได้เห็นโทรศัพท์เครื่องนี้ เขาเก็บไว้ใช้เมื่อถึงคราวจำเป็นเท่านั้น และตอนนี้ที่หน้าจอก็แสดงผลความจำเป็นที่ว่า เป็นระบบจองห้องพักของผับที่แสดงรายชื่อแขกทั้งหมดซึ่งเขาเพิ่งแฮกเข้าไป
รวมถึงชื่อของวิทยาตามที่สะกดในบัตรประชาชนด้วย
ใช้เวลาไม่นานไอแซคโกก็หยุดยืนอยู่หน้าห้อง 704 เขาหยิบกุญแจห้องพักของตนเองที่บ้านเจ้าสัวออกมาลองสอดเข้าไป เมื่อสอดเข้าไม่ได้ก็ใช้มีดพกค่อยๆ ตะไบเนื้อกุญแจอย่างใจเย็น เขาใช้เวลาครู่หนึ่ง และใช้บัตรเครดิตแบบแข็งอีกใบ ก็สะเดาะกุญแจเข้าไปได้โดยไม่เปลี่ยนสีหน้าเลยแม้แต่น้อย
- Writer
