เริ่มติดกับ
1423 Words
ฉันอยู่ไร่แสงจันทร์มา 3วันแล้ว เหลืออีก 2 วันฉันก็ต้องกลับกรุงงเทพฯแล้ว ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ยังไม่เคยเจอพี่อ้อมเลย แปลกจังคนงานในไร่ก็ไม่มีใครพูดถึงพี่อ้อมสักคน เขาคงอายและก็คงไม่กล้าบอกใครว่าเขาแย่งเมียเพื่อนตัวเอง อยากรู้จังถ้าคุณน้ารู้ว่าลูกชายเขามีนิสัยแย่ๆแบบนี้คุณน้าจะรู้สึกยังไง
“คุณคะ...ป้าจะรบกวนฝากคุณสายใจไว้กับคุณสักครู่ได้ไหมคะ...พอดีป้าจะขอไปเข้าห้องน้ำแป๊ปเดียว...?”
ฉันที่นั่งอยู่หน้าคอมที่ชานบ้านด้านหน้า ก็เห็นป้าแม่บ้านอุ้มสายใจเด็กหญิงวัยขวบกว่าๆมาที่ฉัน
“เอ่อ...แต่ว่า”
“นะคะๆ ป้าปวดท้องตั้งแต่เช้าแล้ว ไม่อยากทิ้งคุณสายใจไว้คนเดียว...”
ฉันหันไปมองหน้าเด็กที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ แล้วก็พยักหน้ารับยื่นมือไปอุ้มน้องสายใจมาไว้ที่ตัก
“ขอบคุณค่ะ...”
ป้าเขาพูดจบก็รีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำเลย ปล่อยให้ฉันอยู่กับสายใจ 2 คน ฉันมองหน้าเด็กคนนี้ดูว่าหน้าเหมือนใคร แต่แปลกจังทำไมเด็กคนนี้หน้าไม่เห็นเหมือนคุณสินเลย จะบอกว่าหน้าเหมือนพี่อ้อมก็ไม่เชิง
“แม่...แม่.”
“ไม่ใช่นะ นี่น้าไม่ใช่แม่เรานะ...”
“แม่...นม นม”
“ไม่ได้ๆ ไม่มีนมให้กินหรอกนะ...”
“นม นม...”
“หนูมน..”
ฉันหันไปมองตามเสียงที่เรียกเข้ามา
“น้าแสง...”
“แม่บ้านหายไปไหนจ๊ะ ทำไมถึงทิ้งสายใจไว้กับหนูมนละ...?”
“พอดีป้าเขาไปเข้าห้องน้ำนะคะ ก็เลยเอาสายใจมาฝากที่มน...”
“มาหาแม่มาลูกมา...หิวนมหรอลูก...?”
ฉันมองน้าแสงอย่างสงสัย น้าแสงแทนตัวเองว่าแม่กับสายใจ
“แม่ แม่...”
แล้วสายใจก็ยังเรียกน้าแสงว่าแม่อีกด้วย
“คุณกฤษเคยเล่าให้มนฟังว่าน้องสายใจเป็นลูกสาวของคุณสิน..ใช่ไหมคะ?”
“ใช่จ๊ะ...สายใจเป็นลูกสาวของตาสิน น้าก็เป็นย่าแล้ว...”
“แล้ว..เอ่อ. คุณแม่ของน้องสายใจละคะ?”
“น้าก็ไม่รู้...วันที่ตาสินอุ้มน้องสายใจกลับมา ตาสินก็กลายเป็นคนเงียบขรึม จากคนที่ร่าเริงก็เปลี่ยนเป็นคนเก็บตัวมากขึ้น น้าเลยไม่อยากถามแล้วก็ไม่อยากรู้ด้วยว่าสายใจเป็นลูกใคร...?”
“แล้วคุณน้าไม่คิดบ้างหรอคะว่าถ้าเด็กโตขึ้น แล้วเด็กถามถึงแม่...”
“ผมว่าลูกสาวผมไม่ได้เป็นเด็กชอบสอดรู้เรื่องชาวบ้านขนาดนั้นหรอกครับ...”
ฉันหันไปมองตามเสียงอย่างตกใจ ที่เห็นตัวเขายืนพิงขอบประตูอยู่ด้านหลัง
“สิน ทำไมพูดแบบนี้...?”
คุณน้าตวาดเขาแทนฉันไปแล้ว
“ผมไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัวของผม คุณมาอยู่ที่นี่เป็นแค่ผู้อาศัย ช่วยอยู่แค่ในที่ของคุณด้วยอย่ามายุ่งเรื่องของคนอื่น...”
“มนแค่เป็นห่วงน้องสายใจ กลัวว่าถ้าน้องโตขึ้นน้องจะขาดความรักจากแม่...”
“อย่ามายุ่ง อย่ามาคิดแทน นี่มันเรื่องครอบครัวผม...”
เขาขึ้นเสียงใส่ฉันจนฉันเริ่มไม่พอใจ
“ขอโทษค่ะ...ที่มนคิดแทนแล้วก็หวังดีมากเกินไป มนก็แค่เป็นห่วงความรู้สึกแกว่าถ้าโตมาแล้ว ไม่มีใครเคยบอกเลยว่าแม่แกเป็นใครแกจะคิดยังไง...ถ้าวันหนึ่งแกอยากออกตามหาแม่จริงๆจะทำยังไงคะ”
“เอ่อ...หนูมนจริงๆแล้วถึงแม้ว่าน้าจะไม่เคยเห็นหน้าแม่ของสายใจ แต่ตาสินพาสายใจไปหาแม่เขาทุกเดือนที่กรุงเทพฯอยู่แล้วจ๊ะ...”
ฉันหันไปมองหน้าเขาอย่างแปลกใจ นี่เขายังติดต่อกับพี่อ้อมอยู่จริงๆด้วย
“แล้วทำไมคุณน้าถึงไม่เคยเห็นหน้าภรรยาคุณสินละคะ...คุณน้าไม่อยากรู้หรอคะว่าเพราะอะไรคุณสินถึงไม่เคยพาแม่ของน้องสายใจมาที่ไร่เลย...?
“เอ่อ..”
“เรื่องส่วนตัวของผม...ผมว่าคุณก้าวก่ายเกินไปแล้วนะ”
เขาจ้องหน้าฉันตาเขม็งอย่างดูไม่พอใจ เอาไงดีละต้องงัดไม้ตายละ
“คุณก็รู้นี่คะ ว่าที่มนอยากรู้เรื่องของคุณมากขนาดนี้เพราะอะไร...?”
ฉันหันไปจ้องหน้าเขาอย่างจริงจัง
“นี่มันอะไรกันหนูมน...?”
“คุณน้าค่ะ...ที่มนอยากรู้เรื่องของคุณสินก็เพราะว่ามน...”
“หยุด...ห้ามพูดเด็ดขาดนะ”
เขาสั่งห้ามให้ฉันหยุดพูด
“อะไรกันตาสิน เรื่องอะไรกัน...?”
“มน ชอบ คุณสิน ค่ะคุณน้า....”
ฉันโพล่งออกไปจนพวกเขา 2 คนตกใจหันมามองฉันตาโต
…..
เวลา 3 ทุ่ม
เธอทำให้ผมนอนไม่หลับ ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้รุกหนักชะมัดเลย เธอสารภาพว่าชอบผมทุกวันตั้งแต่เธอมาอยู่ที่นี้ เธอพูดย้ำๆซ้ำๆใส่หูผมทุกวันว่าเธอชอบผม เธอรักผมแบบนี้ทุกวัน จนผมต้องพยายามหนีหน้าเธออยู่ตลอด แล้วนี่เธอยังไม่รู้จักอายไปบอกกับแม่ผมว่าเธอชอบผมอีก
“เธอทำให้ฉันปวดหัวจริงๆ...”
พอคิดถึงช่วง 2-3 วันที่ผ่านมามันก็ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆเหมือนกันนะ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนแล้วที่ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นกับผม
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ผมรีบเด้งตัวลุกขึ้นนั่งทันทีหลังจากได้ยินเสียงเคาะประตู ผมลุกขึ้นยืนไปแนบหูฟังที่บานประตู
“คุณสินเปิดประตูให้มนหน่อยสิคะ มนมีเรื่องจะคุยกับคุณ...”
“คุณไปนอนได้แล้ว เอาไว้ค่อยคุยพรุ่งนี้”
“พรุ่งนี้มนอยู่วันสุดท้ายแล้ว มนคงไม่มีเวลามาคุยกับคุณสินหรอก คืนนี้แหละค่ะ...นะคะ ออกมาคุยกับมนหน่อยแค่แป๊ปเดียวเอง...?”
“...” ผมยืนคิดอยู่แป๊ปนึง ก็คิดอยู่ว่าจะเอายังไงดี
“คุณสิน...?”
พลั๊ว>>> ผมเปิดประตูออกมาเห็นเธอยืนยิ้มอยู่หน้าห้อง
“มีอะไรก็รีบๆพูด...ผมจะนอน”
“มนขอโทษค่ะ เรื่องเมื่อเย็น...”
“คุณไม่น่าบอกกับแม่ผมเลยว่าคุณชอบผม เพราะผม...”
“มนไม่ได้จะขอโทษเรื่องนี้ค่ะ มนจะขอโทษเรื่องที่มนก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวคุณมากเกินไป...”
ผมจ้องหน้าเธอ
“....”
“แต่เรื่องที่มนบอกกับคุณน้าว่าชอบคุณมนไม่ผิดนะคะ มนพูดความจริงมนชอบคุณจริงๆ มนก็แค่บอกให้คุณน้ารู้ก็เท่านั้น...”
“....”
“มนไม่สนหรอกนะคะว่าคุณจะเลิกกับภรรยาแล้วหรือยัง มนชอบคุณ แล้วมนก็จะทำให้คุณชอบมนกลับด้วย...”
“มั่นใจแค่ไหนว่าคุณจะทำให้ผมชอบคุณได้...?”
“ให้มนลองไหมคะ...?”
“ยังไง...?”
เธอเดินเข้ามาใกล้ผมที่ยืนพิงขอบประตูห้องตัวเองอยู่ เธอเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆแล้วใช้มือดันตัวผมให้เดินถอยหลังเข้าห้องไปช้าๆ เธอเดินตามผมมาทีละก้าวๆจนพ้นขอบประตูแล้วประตูมันก็ปิดสนิทเอง เรา 2 คนจึงหยุดเดิน
“หลับตาสิคะ...”
เธอบอกให้ผมหลับตาผมยังไม่ยอมหลับง่ายๆ เธอจึงใช้ฝ่ามือตัวเองยื่นมาปิดตาผมไว้
“คุณจะทำอะไร...?”
“ก็ทำให้คุณชอบมนไงคะ...”
เธอเอามือปิดตาผมไว้โดยที่ผมก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ก็จะดูเหมือนกันว่าเธอจะทำอะไร เธอเอามืออีกข้างลูบไปตามตัวผมแล้วสิ่งที่ทำให้ผมตกใจก็คือ เธอกำลังจูบผมเพราะริมฝีปากที่สัมผัสกันมันทำให้ผมรู้สึก เธอจูบผมทั้งๆที่เธอก็ยังเอามือปิดตาผมอยู่ เธอจูบผมด้วยความอ้อยอิ่งเนิบนาบช้าๆและก็เริ่มหนักหน่วงมากขึ้น ผมยืนนิ่งไม่ได้ตอบโต้อะไรปล่อยให้เธอทำได้ตามอำเภอใจ แต่ยิ่งนานเข้า ใจผมก็กลับเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก จนผมได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง
ตุ๊บ ตุ๊บ ตุ๊บ >>>>
....
- Writer
