ผ่านไป 1 อาทิตย์ เธอกลับไปกรุงเทพฯครบ 1 อาทิตย์แล้ว พอเธอไม่อยู่ผมก็รู้สึกแปลกๆ กระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก จะติดต่อไปหาก็ไม่มีทั้งเบอร์ทั้งไลน์ แล้วก็ไม่กล้าไปขอพี่กฤษด้วย
“สิน เดินไปเดินมาอยู่ได้ แม่มึนหัวไปหมดแล้วนะ”
“ผมขอโทษครับ ผมคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย”
“คิดอะไร...?แม่เห็นเป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วนะ ตั้งแต่หนูมนกลับกรุงเทพฯไป”
“แม่ดูออกขนาดนั้นเลยหรอครับ...?”
ผมตกใจที่ผมแสดงออกชัดขนาดที่แม่ต้องพูดเลยหรอ
“ชอบหนูมนหรอ...?”
“เปล่าครับ...”
“อย่ามาโกหกแม่ ชอบก็บอกว่าชอบ”
“ผม...”
ผมนั่งลงนิ่งๆแล้วมองหน้าแม่อย่างคิดๆ
“แล้วแม่ของสายใจละ...สินยังติดต่อกับเธออยู่จริงๆหรือเปล่า แม่อยากจะถามมาตั้งนานแล้ว...?”
“คือว่า...”
“แม่ไม่เคยถามสินเรื่องนี้เลย เพราะคิดว่าถ้าสินจะเล่าสินคงเล่าเอง...”
“ผมขอโทษครับ ที่ผมไม่เคยพูดเรื่องแม่ของสายใจให้แม่ฟังเลย...”
“สินยังไม่เลิกกับเธอใช่ไหม...?
