ข้าเป็นสตรีขี้เมา (3P/Harem/25+)

บทนำ เกิดใหม่ในร่างคุณหนูตกอับ            “คุณจะทำแบบนั้นไม่ได้! ฉันไม่ยอม! เด็กที่นี่ทุกคนฉันรักเหมือนลูก คุณจะส่งพวกแกไปขายต่างแดนไม่ได้ คุณก็รู้นี่ว่าที่นั่นไม่ต่างจากนรก!”          ถ้อยคำโต้เถียงระหว่างแม่เล้ากับเจ้าของไนท์คลับดังขึ้นเรื่อยๆ กว่าสองชั่วโมงแล้วที่การพูดคุยไม่ได้ข้อสรุป อีกทั้งยังทวีความรุนแรงและอารมณ์ที่พลุ้งพล่านจนยากจะกู่กลับ ใครต่างก็รู้ว่าความสัมพันธ์ของสองคนนี้หาใช่เจ้านายและลูกจ้าง แต่ ‘แม่เล้ายองใย’ หรือที่ใครๆ ต่างเรียกเธอว่า ‘มาม่าซัง’ นั้นคือบ้านเล็กของ ‘ฮิโรชิ’ นักธุรกิจหนุ่มใหญ่ลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น ไฮโซหนุ่มที่พัวพันกับธุรกิจน้ำเมาและสถานบันเทิงหลายแห่งทั่วเมืองฟ้าอมร เพล้ง!          เสียงด่าทอ ขว้างปาข้าวของ และท้ายที่สุดคือการบันดาลโทสะอย่างขาดสติด้วยการทำร้ายร่างกาย          ปั้ง!          เสียงปืนดังสนั่นลั่นซอยทองหล่อยามค่ำคืน เสียงรถร่วมกตัญญู รถพยาบาล รถตำรวจวิ่งวุ่น ในขณะที่นักท่องเที่ยวรีบวิ่งหนีออกจากสถานที่เกิดเหตุอุตลุต บ้างก็ล้ม บ้างก็โดนเหยียบ บาดเจ็บกันนับสิบราย          “ไอ้ฮิโรชิ! ไอ้ชาติชั่วมึงมันชิงหมาเกิด! กูไม่น่ารักมึงเลย!”          ยองใยสาวใหญ่วัยสามสิบเจ็ดปียกมือขึ้นกุมหน้าอก ในขณะที่เลือดสีแดงชุ่มโชกไหลออกมาไม่หยุด ความเจ็บแล่นปราดไปทั้งร่าง มึนเวียนศีรษะจนนิ่วหน้า ดวงตาพร่าเลือนมองเห็นสามีที่ยืนนิ่ง ใบหน้าซีดเผือดด้วยความตื่นตกใจ แม้จะเห็นว่าในแววตาของสามีเต็มไปด้วยความเสียใจ แต่ยองใยกลับกัดฟันกรอด อาฆาตในใจว่าจะไม่มีวันให้อภัยไอ้สารเลวนี่เด็ดขาด          “มาม่า! มาม่าคะ มาม่าต้องไม่เป็นอะไรนะคะ มาม่าต้องอยู่กับพวกหนูนะคะ”          หญิงสาวกว่าสิบคน สะพรั่งด้วยวัยและสัดส่วนอวบอัด พวกเธอทุกคนนุ่งน้อยห่มน้อยปราดเข้ามาประคองร่างแม่เล้ายองใยที่นอนเลือดท่วมอย่างไม่รังเกียจ          “มาม่า! มาม่าทำใจดีๆ ไว้นะคะ”          หยาดน้ำตาไหลอาบแก้ม สะอึกสะอื้นเมื่อเห็นว่ากระสุนได้ยิงเข้าที่หน้าอกข้างซ้ายของแม่เล้าสาว ผู้ที่พวกเธอรักและเทิดทูนเหมือนมารดาผู้ให้กำเนิดคนหนึ่ง          หากไม่ใช่เพราะมาม่าซังลุกขึ้นมาทักท้วงช่วยเป็นปากเป็นเสียงไม่ให้พวกเธอถูกส่งไปขายต่างแดน ก็คงไม่ต้องพบกับจุดจบเช่นนี้          มาม่าซังคอยช่วยเหลือพวกเธอมาตลอด แต่พวกเธอกลับไม่เคยตอบแทนบุญคุณมาม่าซังเลยสักครั้ง          “ดูแลตัวเองด้วยนะ หวังว่าสักวันเราคงได้พบกันอีก”          ยองใยเค้นเสียงเอ่ยคำร่ำลาสุดท้าย ก่อนที่โลกทั้งใบจะดับมืดลง มืดลง แล้วสว่างขึ้นอีกครั้ง.... ยองใยหมุนมองไปรอบกายด้วยความงุนงง สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยเมฆหมอกสีขาวทอดยาวไกลสุดสายตาหาที่สิ้นสุดไม่ได้ “สวรรค์เหรอ คนเลวอย่างฉันได้ขึ้นสวรรค์ด้วยเหรอเนี่ย แล้วทำไมสวรรค์ถึงไม่เห็นมีใครเลยละ ถ้าสวรรค์จะเงียบเหงาขนาดนี้เอาฉันลงนรกก็ได้นะ ในนั้นคนรู้จักน่าจะอยู่กันเยอะเชียวแหละ” แม่เล้าสาวพูดติดตลกพลางหัวเราะขมขื่นให้กับโชคชะตาที่แสนโหดร้ายของตน เธอได้รู้จัก ‘ความสุข’ จริงๆ บ้างหรือเปล่านะ เด็กหญิงยองใยโตมาในซ่องโดยไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อแม่ เป็นเด็กทำความสะอาด วิ่งซื้อของ ทำงานรับใช้จิปาถะ พออายุ 15 ปีเริ่มโตเป็นสาวก็ถูกจับแต่งหน้าทาปากให้ ‘ขายตัว’ แลกอาหารสามมื้อและที่ซุกหัวนอนไปวันๆ ย่างเข้าอายุ 22 ปีเธอก็ได้พบกับฮิโรชิ ชายผู้ฉุดเธอขึ้นจากนรกขุมเก่า แล้วโยนสู่นรกขุมใหม่ เธอกลายเป็นบ้านเล็กหรือที่เรียกว่าเมียน้อย พ่วงด้วยการเป็น ‘มาม่าซัง’ คุมไนท์คลับสไตล์ญี่ปุ่น ดูแลเด็กสาวที่ตบเท้าเข้ามาค้าน้ำกามดั่งลูกแท้ๆ ไม่ว่าทุกข์หรือสุขเธอพร้อมจะช่วยเหลือเด็กเหล่านั้นราวกับคนในครอบครัว เพราะเธอรู้ดีว่าการเดินบนเส้นทางนี้มันเปล่าเปลี่ยวและหนาวเหน็บเพียงใด พออายุ 37 ปี เธอก็ถูกสามียิงตาย! ชีวิตแม่งแค่นี้เองเหรอ! แม่งโคตรเหี้ยเลย! ไม่มีอะไรดีสักอย่าง! ในขณะที่ย้อนหวนคิดถึงความหลัง หางตาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนยืนหันหลังอยู่ไกลๆ ยองใยไม่รอช้ารีบเดินกึ่งวิ่งไปหาหญิงสาวผู้นั้นทันที “คุณคะ...” หญิงสาวแต่งกายแปลก คล้ายชุดจีนโบราณ ผมยาวสีดำสลวยจดกลางหลัง ยามเมื่อหญิงผู้นั้นหันหน้ามาถึงกับทำให้ยองใยหัวใจเต้นแรง ด้วยไม่เคยคิดว่าจะได้พบสตรีใดที่งามล้ำหมดจดเช่นนี้ “ท่านผู้มีพระคุณมาแล้ว ข้ากำลังรอท่านอยู่...” น้ำเสียงหวานเอื้อนเอ่ยคล้ายดีใจระคนเศร้าอยู่ในที ทำให้ยองใยถึงกับมึนงง “ฉันเหรอ” แม่เล้าสาวชี้นิ้วเข้าหาตนเอง อีกฝ่ายสาวเท้าเข้ามาหา ก่อนจะเอื้อมมาจับมือทั้งสองข้างของเธอไว้ “ได้โปรดดูแลครอบครัวของข้าด้วย ได้โปรดกอบกู้ชื่อเสียงของสกุลหลิวกลับคืนมา และที่สำคัญได้โปรดใช้ร่างกายของข้าให้มีความสุขที่สุดอย่างที่ข้าไม่อาจเติมเต็มเพราะขลาดเขินเกินไป ได้โปรด...” โอ๊ย! ยองใยนิ่วหน้าด้วยความตกใจ ทันทีที่หญิงสาวผู้นั้นสัมผัสมือราวกับมีกระแสไฟแล่นปราดไปทั่วร่าง แสงสว่างเจิดจ้าจนต้องหลับตา ภาพเหตุการณ์ต่างๆ ทุกช่วงชีวิตของหญิงสาวผู้นี้หลั่งไหลเข้ามาราวกับน้ำป่าไหลหลาก หลิวซือเย่! ความเจ็บปวด ความอัปยศ การถูกดูแคลน หยามเหยียดศักดิ์ศรี หลิวซือเย่ต้องตายเพราะความทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัส          เจ็บที่หัวใจ!          เหตุใดยองใยจึงรู้สึกเจ็บปวดกับเหตุการณ์เหล่านั้นราวกับรับมันเอาไว้เป็นเรื่องราวของตนเอง เหตุใดเธอจึงเคียดแค้นไอ้อีเหล่านั้นที่ทำร้ายทำลายครอบครัวสกุลหลิว          ทำไม!          “ท่านพี่! ท่านพี่! ท่านรู้สึกตัวแล้วหรือ”          ร่างบอบบางถูกเขย่าปลุก ยังผลให้ยองใยลืมตาโพลงด้วยความงุนงง แสงสว่างเจิดจ้าและหญิงสาวที่ชื่อหลิวซือเย่หายไปแล้ว แต่กลับมีเด็กชายวัยราวๆ เก้าถึงสิบปีนั่งอยู่ข้างฟูกนอนด้วยท่าทางร้อนใจ          “ข้าดีใจเหลือเกินที่ท่านพี่ไม่เป็นอะไร ท่านเจ็บตรงไหนบ้าง ตอนนี้ท่านพ่อกับท่านแม่กำลังไปหาสมุนไพรในป่ามาต้มให้ท่านดื่มเพื่อแก้อาการช้ำใน”          ยองใยนิ่วหน้า ไม่ได้ตอบอะไรแต่กลับมองไปรอบๆ บ้านเก่าซอมซ่อ เรือนไม้ผุพังแต่สะอาดสะอ้าน ห้องที่แทบไม่มีเครื่องเรือนใดๆ นอกจากฟูกนอนที่พื้น          ข้าถูกยิงตาย!          ข้าขึ้นสวรรค์ไปพบกับผู้หญิงคนหนึ่ง?          แล้วที่นี่คือที่ใดกัน ชายผู้นี้พูดภาษาอื่นแต่ข้ากลับฟังรู้เรื่อง ละ...แล้วเหตุใดข้าจึงใช้สรรพานามแทนตัวเองว่า ‘ข้า’ แทนที่จะใช้สรรพานามแทนตัวว่า ‘ฉัน’ ให้ตายเถอะแม้แต่ความคิดของข้าก็ยังประมวลออกมาเป็นภาษาอื่น          นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน!          “ซือเอ๋อร์เจ้าฟื้นแล้วหรือ”          หญิงสูงวัยก้าวเข้ามาพร้อมกับตะกร้าสานสะพายหลัง เมื่อเห็นว่าบุตรสาวคนโตผู้เป็นดั่งแก้วตาดวงใจฟื้นคืนสติก็รีบดึงตะกร้าสะพายหลังออกแล้วปราดเข้าไปลูบหลังลูบไหล่อย่างปลอบโยน          “ทีหลังเจ้าอย่าทำแบบนี้อีกนะ หากเจ้าเจ็บหนักกว่านี้หัวใจแม่คงแหลกสลายไม่มีชิ้นดี”          “แม่...”          ยองใยพึมพำแผ่วเบา นางรู้สึกรักหญิงสูงวัยผู้นี้จับหัวใจ รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่แผ่ออกมาจากสัมผัสและอ้อมกอด นางมองไปยังเด็กชายที่กำลังย่างเข้าวัยรุ่น          “น้องชาย...”          ในความทรงจำแปลกใหม่ที่แทรกเข้ามา ทำให้นางรู้ได้ว่าเด็กชายคนนี้ ‘หลิวซือห้าว’ คือน้องชายเพียงคนเดียวของ ‘หลิวซือเย่’          พลันหยาดน้ำตาก็รินรดออกจากดวงตาคู่สวย ความอบอุ่นที่ยองใยไม่เคยได้รับมาก่อนทำให้นางรู้สึกเศร้าและหวิวโหวงในหัวใจด้วยไม่เคยคุ้นชิน ก้มหน้าลงพยายามเก็บซ่อนหยาดน้ำตา แต่นั่นกลับทำให้นางเห็นนิ้วมือเรียวยาวสวยรับกับแขนเล็กบอบบาง          นี่ไม่ใช่แขนของนาง!          “กระจก! ขอกระจก!”          ซือห้าวรีบกุลีกุจอไปหยิบกระจกบานเล็กเก่าเก็บมาส่งให้พี่สาวด้วยความไม่เข้าใจ แม้พี่สาวจะเป็นหญิงงามแต่ก็หาใช่คนรักสวยรักงามจนต้องร้องหากระจกทันทีที่ฟื้นคืนสติเช่นนี้          “นะ...นี่มันหญิงผู้นั้น!”          ยองใยอ้าปากค้างเมื่อพบว่าตนอยู่ในร่างของหญิงสาวงดงามที่พบเจอในดินแดนแห่งหมอกขาว ‘หลิวซือเย่’ หญิงที่ฝากฝังครอบครัวและร่างกายไว้กับนาง          นะ...นี่เป็นเพราะข้ามาเกิดใหม่ในร่างของนางงั้นเหรอ ความคิด ความทรงจำ และความรู้สึกของหลิวซือเย่จึงได้ผสานรวมเข้าไว้ด้วยกันกับตัวข้าจนกลายเป็นหนึ่งเดียวเช่นนี้