น้ำตาแห่งความเสียใจของนางได้ไหลรินออกมา นางรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วสรรพางค์ มันทรมานทั้งกายและใจแต่นางก็พยายามจะมิให้เสียงสะอื้นไห้เล็ดลอดออกมาเด็ดขาด นางพยายามที่จะลุกเพื่อควานหาชุดของนางแต่ถูกฉีเทียนเหล่ยจับนางไว้ให้นอนพักทว่านางกลับขัดขืนดึงดันไม่ฟัง
“ข้าขอโทษ”
“เช่นนั้นเจ้าก็กลับไปได้แล้ว”
“เจ้ารังเกียจข้ามากขนาดนั้นเลยรึ”
“ยิ่งกว่าสิ่งใด” นางกล่าวทั้งที่หันหน้าไปทางอื่นนางไม่คิดแม้แต่จะมองหน้าเขา และใช่ว่าฉีเทียนเหล่ยจะไม่สำนึกผิดเขาจับนางกอดแนบอกและกดจมูกหอมไปที่ขมับ
“แต่ข้ามิหาได้รังเกียจเจ้า นอนพักผ่อนเถิด ข้าจะนอนกับเจ้า"
"ไปนอนห้องท่านสิ นี่ห้องของข้า "
“ชู่ว์! หากเจ้าไม่เหนื่อย ข้าสามารถทำต่อจนท้องฟ้าสว่างก็ได้นะหวางเฟยของข้า" นางเงียบไม่ตอบและหันหลังเอนกายนอน ส่วนเขาทำเพียงยกมุมปากยิ้มอย่างพึงพอใจ
เช้ารุ่งขึ้นรถม้ามุ่งหน้าเข้าเมืองเตรียมเคลื่อนตัว โดยในรถม้าไม่ปรากฎร่างของซู
