ส่วนหลินโคว่เอ๋อบัดนี้นางเริ่มหันหลังให้เขา น้ำตารื้นที่เต็มหน่วยตาเริ่มไหลออกมาในที่สุด นางพยายามฝืนมิให้ร้องไห้ แต่เวลานี้มันยากเหลือเกินที่นางจะอดกลั้น หนีก็ไม่ได้ กลับก็ไม่ได้ นางหนีชะตาการเป็นนางคณิกาไม่พ้นเลยหรือ นางพยายามหนีมาตลอด สุดท้ายก็หนีไม่พ้น นางร้องไห้สะอื้นแต่ไร้เสียง เขาเห็นอาการของนางเขาย่อมรู้ว่าตอนนี้นางรู้สึกอย่างไร เจ็บปวด ขมขื่น เขาทำได้เพียงลูบศีรษะและปลอบประโลม
“ถือว่าเป็นคำสัญญาของข้า ข้าจะไม่ส่งเจ้าเข้าหอนางโลมที่ใดทั้งนั้น” คำพูดของเขายิ่งทำให้นางที่สะอื้นไห้พลางยกมือเริ่มเช็ดน้ำตา นานนักกว่านางจะหันไปพูดกับเขา
“ข้าทนให้เจ้าเฆี่ยนตีได้ เป็นวัวเป็นควายทำงานชดใช้ ขอแค่เจ้าไม่ส่งข้าเป็นนางคณิกา” นางยืนยันคำที่เขาเอ่ยให้สัญญาเมื่อครู่ก่อนพร้อมส่งคำตอบที่หนักแน่นในการชดใช้เงินที่เขาเสียไปจากการซื้อตัวนางมา
เขาจ้องมองหน้านางที่บัดนี้มิได้เป็นสีเทา หรือเปลือกตาที่แต
