EP22
.
.
.
-อายแคร์-
ดีไวน์พาฉันกลับมาบ้านอีกจนได้ เขาใช้เชือกมัดมือแล้วออกแรงลากอย่างไร้ความปรานีตอนนี้บนตัวฉันยังมีเสื้อเชิ้ตสีดำตัวโตสวมทับเอาไว้อยู่มันยาวลงมาเลยเข่าพอดี
ถึงแม้จะพยายามดิ้นมากเท่าไหร่ก็ไม่สามารถสู้แรงของเขาได้เลยสักนิด
"ดีไวน์…มันเจ็บนะ" ดีไวน์ไม่ได้สนใจคำพูดของของฉัน เขาผลักฉันเข้าไปยังห้องเดิมที่เคยพาฉันมาทรมานเมื่อสองปีก่อนจนร่างกายเซล้มลงพื้น ร่างหนายืนหันหลังแนบกับประตูเอาไว้ท่อนแขนยกขึ้นกอดอก
สายตาคมกริบจ้องมองมาที่ฉันแล้วถอนหายใจออกมา มือเสยผมชุ่มเหงื่อขึ้น ท่าทางของคนตรงหน้าทำให้ฉันไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ได้แต่ขยับตัวหนีไปชิดกับของเตียง
"ไปที่นั้นทำไม" เขาไม่รอช้ายิงคำถามในทันใด
ความจริงแล้วดีไวน์ไม่ได้ไปมาเก๊าอย่างที่เข้าใจ เขาส่งคนของตัวเองไปทำการประมูลแทนพร้อมกับมีงบให้ในการประมูลครั้งนี้ห้าสิบล้านที่ฉันรู้ก็เพราะว่าตอนนั่งรถกลับ
