สายตาที่อ่อนโยนกอปรกับคำพูดที่ดูเป็นห่วงเป็นใย ของบุรุษผู้ที่ครั้งหนึ่งนางเชื่อว่า เขาไม่ชอบหน้านาง แต่การแสดงออกของบุรุษสูงศักดิ์ผู้นี้ในเวลานี้นั้น ถึงกับทำให้ลี่หรู ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ นางจึงปล่อยให้เขาทำแผลที่มือให้กับตนเองอยู่เช่นนั้น นางจ้องไปที่ใบหน้าของเขาอย่างโง่งม
นี่เขาพึงใจในตัวนางจริงๆ เช่นนั้นหรือ...
เมื่อถูกสตรีที่ตนพึงใจจ้องไม่กระพริบเช่นนี้ ก็ถึงกับทำให้องค์ชายเก้ารู้สึกเขินอายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเช่นกัน
"เหตุใดถึงได้จ้องหน้าเปิ่นหวาง อย่างกับไม่เชื่อสายตาตนเองเช่นนั้นเล่า"
"ป..เปล่านี่เพคะ ก็แค่รู้สึกไม่คุ้นชินกับท่าทีเช่นนี้ของพระองค์เพียงเท่านั้น"
"หึ! ... ในเมื่อตอนนี้เจ้ารู้ถึงความรู้สึกของเปิ่นหวางแล้ว ต่อจากนี้ ก็ให้เตรียมตัวรับการเกี้ยวพาราสีจากเปิ่นหวางได้เลย หลังจากวันนี้ไป เปิ่นหวางจะเกี้ยวเจ้าทุกวันจนกว่าเจ้าจะใจอ่อน"
ใบหน้าตกตะลึง จนดวงตาแทบจะถลนออ
