นางร้ายแสนชัง

กินเลี้ยงสายรหัส

แองจี้ทบทวนดูแล้วก็พบว่าเธอมีความผิดจริงๆ ที่ไม่สนใจอ่านข่าวสารของส่วนรวม และกำลังจะทำให้คนอื่นเดือดร้อน เพราะการนัดหมายรวมตัวกันในแต่ละครั้ง ก็ต้องเสียสละเวลาส่วนตัวกันทุกคน จึงได้ตัดสินใจเลื่อนตั๋วเครื่องบินกลับเชียงใหม่ จากเย็นวันนี้เป็นวันพรุ่งนี้

“ตกลงค่ะพี่รหัส ฉันจะไปร่วมงานเลี้ยงในครั้งนี้ ต้องขอโทษอีกครั้งนะคะ ที่ฉันไม่ได้สนใจอ่านข่าวสารในไลน์กลุ่มจนเกือบทำให้พวกพี่ๆเดือดร้อนกันไปหมด” แองจี้ก้มหัวลงอย่างสำนึกผิดอีกครั้ง

“อืม อย่าลืมอ่านไลน์ด้วย รายละเอียดส่งไว้ในไลน์ทั้งหมดแล้ว”

“ตกลงค่ะ ฉันกลับถึงที่พักจะรีบอ่านรายละเอียด ไม่ให้ผิดพลาดอีกแล้วค่ะ”

กองทัพเห็นน้องรหัสสำนึกผิดจริงๆ จึงไม่ได้ถือสาเอาความ ใบหน้าหล่อเหลาจึงกลับมาเรียบเฉยตามเดิม แต่แววตาที่เคยเฉยชาอยู่เสมอ เวลานี้กลับมีประกายบางอย่างเกิดขึ้น โดยที่เขาเองก็ไม่รู้ตัว

ดวงตาคมแอบชำเลืองมองน้องรหัสแสนสวย ที่เวลานี้กำลังก้มหน้าก้มตา พิมพ์ข้อความบางอย่างในโทรศัพท์มือถือ โดยที่ไม่ได้สนใจมองรอบข้างเลย ดูท่าแล้วเธอคงมีธุระหลายอย่างจริงๆ จึงได้มีท่าทางที่เร่งรีบขนาดนี้

ผู้หญิงที่ยืนอยู่เงียบๆ ข้างกายของเขามาสักพักแล้ว มองเห็นทุกสายตาที่กองทัพใช้มองน้องรหัสปี1 มือเล็กกำเข้าหากันจนแน่นด้วยความโมโห ในใจก็คิดหาหนทางเพื่อให้ได้เขามาครอบครอง ทั้งยังต้องหาวิธีกำจัดศัตรูหัวใจให้พ้นทาง

เมื่อกลับมาถึงคอนโดที่พัก แองจี้ก็ติดต่อสายการบิน เพื่อขอเลื่อนการเดินทางเป็นวันพรุ่งนี้ โชคดีที่เที่ยวบินของวันพรุ่งนี้ยังมีที่นั่งว่างอยู่ เธอจึงสามารถเลื่อนการเดินทางได้ โดยไม่ต้องซื้อตั่วเครื่องบินใบใหม่ให้สิ้นเปลือง

มือเรียวเลื่อนดูข้อมูลในกลุ่มไลน์ ของสายรหัสทั้ง4ชั้นปี ที่เธอจำเป็นต้องเข้าร่วมกลุ่ม แต่ยังไม่เคยเข้าไปอ่านข่าวสารอะไรเลยสักครั้ง เมื่อเข้าไปอ่านข่าวสารจึงได้เห็นรายละเอียดต่างๆ ที่พี่รหัสปี2แจ้งไว้อย่างครบถ้วน ทั้งชื่อร้านและเวลาในการนัดหมาย รวมไปถึงธีมการแต่งกายที่พี่รหัสแจ้งว่า อยากให้เป็นไปในทิศทางเดียวกัน

“แต่งกายเซ็กซี่!!”

เสียงบ่นพึมพำอยู่คนเดียวด้วยความเป็นกังวล เพราะธีมการแต่งกายในวันนี้คือ ผู้หญิงแต่งกายเซ็กซี่ ส่วนผู้ชายแต่งกายหล่อเท่ห์ แต่เธอไม่มีเสื้อผ้าที่เรียกได้ว่าเซ็กซี่เลยสักชุด ครั้นจะออกไปหาซื้อตอนนี้ก็คงจะเหนื่อยเกินไป เพราะช่วงนี้เธอมีอาการปวดหัวบ่อยครั้ง บางวันก็มีอาการวิงเวียนศีรษะ จนอาเจียนเกือบทุกวันในตอนเช้า

ถึงแองจี้จะเป็นคนที่มีนิสัยเอาแต่ใจ และมีบุคลิกท่าทางที่ดูมั่นใจในตัวเอง แต่เธอก็ไม่เคยแต่งกายเซ็กซี่มาก่อน เพราะวัยที่ยังเรียนไม่จบ จึงเน้นแต่งกายน่ารักสมวัยเสียมากกว่า แม้กระทั่งในช่วงชีวิตก่อนเธอก็แต่งกายน่ารักๆ ไม่เคยสวมใส่เสื้อผ้าที่เรียกได้ว่าเซ็กซี่เลยสักครั้ง

เธอรีบไปค้นดูเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้า เพราะจดจำไม่ได้แล้วว่ามีชุดไหน ที่พอจะเข้าธีมของรุ่นพี่ได้บ้าง ดวงตากลมโต เหลือบไปเห็นชุดเดรสเกาะอกสีแดงเรียบๆ ที่เคยซื้อมาไว้เพราะชอบในสีและดีไซน์ของชุด แต่ยังไม่เคยสวมใส่ออกไปไหนเลยสักครั้ง

“ชุดนี้น่าจะเข้าธีมของรุ่นพี่นะ เป็นชุดเกาะอกทั้งยังมีสีแดงขนาดนี้ เซ็กซี่แบบสับๆเลยจ้า”

เสียงหวานๆบ่นพึมพำอยู่คนเดียว แววตาซุกซนก็เปล่งประกายออกมา ชีวิตนี้หากจะต้องตายอีกครั้ง เธอจะลองทำทุกอย่างที่ยังไม่เคยลองทำ อย่างเช่นการแต่งกายเซ็กซี่ไปงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้

“ตกผู้ชายมานัดเดทก่อนตายดูบ้างก็ไม่เลว แต่ฉันพึ่งจะอายุ18ปี จะออกเดทได้ไหมนะ ตอนนั้นตายตอนอายุ20 ผู้ชายก็ไม่เคยได้เห็นแม้กระทั่งไรผมของฉัน”

เมื่อเริ่มปลงในชีวิตได้มากแล้ว แองจี้ก็เริ่มกลับมาสดใสอีกครั้ง จึงมีความคิดซุกซนไปตามวัยเพราะไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน เธอตั้งใจจะเติมความสดใสแบบนี้ให้กับพ่อแม่ พวกท่านจะได้ไม่เศร้าหมองมากจนเกินไป หากเธอต้องจากไปจริงๆ

6โมงเย็น ณ ร้านนั่งชิลล์

สถานที่นัดหมายในการกินเลี้ยงสายรหัสทั้ง4ชั้นปี เป็นร้านนั่งดื่มและกินอาหารในสไตล์กึ่งผับ มีการแสดงดนตรีสดให้ลูกค้าที่มาใช้บริการในร้านได้ร่วมสนุกกัน และนั่งฟังเพื่อผ่อนคลายความเมื่อยล้า จากภาระหน้าที่ในแต่ละวัน

แองจี้ขับรถเข้ามาจอดในลานจอดรถของร้าน ร่างบางก้าวลงจากรถด้วยท่าทีขัดเขินเล็กน้อย เพราะเป็นครั้งแรกที่เธอแต่งกายแบบนี้ ใบหน้าก็แต่งแต้มเครื่องสำอางเล็กน้อย เพื่อให้เป็นไปในทิศทางเดียวกันกับชุดของเธอ

ด้วยความที่เธอยังไม่เคยรู้จักพี่รหัสชั้นปีอื่นๆ รู้จักเพียงพี่รหัสปี4เท่านั้น จึงมองสำรวจไปทั่วๆร้าน ทันใดนั้นดวงตากลมโตก็สบสายตาเข้ากับดวงตาคมเข้ม ของคนที่รู้จักเพียงคนเดียว ในบรรดาพี่รหัสทุกชั้นปี

ไม่รอให้ร่างบางเดินเข้าไปหา กองทัพรีบเดินเข้ามาเรียกน้องรหัสปี1 ให้ไปนั่งที่โต๊ะที่เขาจองเอาไว้ ในโซนวีไอพีที่ไม่ค่อยมีลูกค้าพลุกพล่าน

“แองจี้ ไปนั่งที่โต๊ะตรงนู้น ผมจองโต๊ะเอาไว้แล้ว”

ถึงจะมีสีหน้าเรียบเฉย แต่เวลานี้หัวใจของเขากำลังเต้นระรัว ทั้งยังนึกหงุดหงิดที่น้องรหัสปีอื่นๆ พากันลงความเห็นให้แต่งกายธีมเซ็กซี่ และหล่อเท่ห์ น้องรหัสปี1จึงใส่ชุดทรมานใจชายขนาดนี้

“กองทัพ เมื่อไหร่จะไปนั่งที่โต๊ะกันคะ คนอื่นๆมากันครบแล้ว เหลือน้องปี1คนเดียว”

ชลลี่ ที่ขอเพื่อนชายมาร่วมงานเลี้ยงในวันนี้ด้วย รีบเดินออกมาจากโต๊ะโซนวีไอพี เพื่อดึงความสนใจของผู้ชายที่เธอรัก ให้ถอยห่างจากศัตรูหัวใจ ซึ่งวันนี้สวยเซ็กซี่ยิ่งกว่าทุกวันจนเธอนึกอิจฉา

“อืม ไปกันเถอะ”

ทั้งสามคนเดินไปรวมตัวกับคนอื่นๆ แองจี้พูดคุยกับทุกคนในสายรหัสไปตามมารยาท เครื่องดื่มในวันนี้เธอขอดื่มเพียงน้ำผลไม้เท่านั้น เพราะขับรถมาเอง อีกเหตุผลหนึ่งที่สำคัญก็คือเรื่องสุขภาพ แต่เธอไม่ได้บอกกล่าวให้ใครรับรู้ เนื่องจากพึ่งรู้จักกันและไม่ได้สนิท

ตลอดเวลาที่นั่งอยู่ในร้าน ชลลี่ก็คอยตามติดกองทัพอยู่ไม่ห่าง จนคนอื่นๆรู้สึกสงสัยในความสัมพันธ์ของทั้งสองคน ที่บอกกล่าวกับคนอื่นๆ ว่าเป็นเพียงเพื่อนสนิทกัน

แต่พฤติกรรมของฝ่ายหญิง ดูคุกคามฝ่ายชายในทุกเรื่อง อย่างเวลาที่กองทัพเลื่อนจานอาหารให้แองจี ชลลี่มักจะตัดหน้าและแย่งเอาไปกินเองเสมอ

“กองทัพชลลี่อยากกินปลาทอด ขอได้ไหมคะ”

น้ำเสียงที่พยายามดัดให้อ่อนหวาน กำลังพูดออดอ้อนเพื่อนชาย ไม่ได้สนใจสายตาของคนอื่นๆ ที่กำลังจ้องมองด้วยความสงสัยในความสัมพันธ์ของคนทั้งสอง

ลึกๆแล้วแองจี้ยังรู้สึกเจ็บปวดอยู่มาก เมื่อเห็นพฤติกรรมของคนทั้งสอง และรู้สึกรำคาญเสียงแหลมๆ ที่ผูกขาดบทสนทนาบนโต๊ะอาหาร เธอจึงขอตัวไปเข้าห้องน้ำ เพื่อปรับอารมณ์ของตนเองให้กลับมาเข้มแข็งอย่างที่ตั้งใจเอาไว้

“แต่งตัวมาอ่อยผู้ชายแต่เขาไม่สนใจ บางคนสวยแต่รูป แต่คงจูบไม่หอมผู้ชายเขาเลยไม่เอา”

น้ำเสียงเหน็บแนมพูดขึ้นลอยๆ ดังอยู่ทางด้านหลังของแองจี้ ขณะที่กำลังยืนล้างมืออยู่ แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจพูดตอบโต้กลับไป ขาเรียวรีบเดินออกจากห้องน้ำ จะได้ไม่ต้องอยู่สนทนากับผู้หญิงจอมเสแสร้งคนนี้

ในจังหวะที่กำลังเร่งรีบเดินกลับไปที่โต๊ะ แองจี้รู้สึกว่ามีมือกำลังจะผลักที่หลังของเธอ ด้วยสัญชาตญาณเอาตัวรอดเธอจึงเอี้ยวตัวหลบ แล้วเหวี่ยงข้อมือไปด้านหลังเต็มแรง

“กรี๊ด แกทำร้ายฉันทำไม”

เสียงกรีดร้องที่ดังเกินความจำเป็น จนกองทัพที่กำลังจะเดินมาเข้าห้องน้ำเหมือนกัน มาพบเห็นเหตุการณ์เข้า เขารีบเดินเข้าไปดูเพื่อนสนิท ที่กำลังยกมือขึ้นกุมใบหน้าด้วยความเจ็บปวด

“แองจี้ ชลลี่ เกิดอะไรขึ้น”