นวดกระชากใจ

แฟนเก่า

ตอนที่5 แฟนเก่า

"มาตั้งสามเดือนจะไปเที่ยวไหนบ้างค่ะ"มิ้นเป็นฝ่ายถามบ้าง

"ไม่ไปไหนทั้งนั้นครับ จะอยู่ที่เชียงใหม่ที่เดียวครับ เพราะใจผมได้อยู่ที่เชียงใหม่แล้วครับ"มาร์คเหล่ตามองจางเว่ย

"จางเว่ยละ"นรีถาม

"จะไปปายสามวัน"

"ปายผมไปมาแล้ว น่าสนุกทำไมไม่ไปหลายๆวัน"มาร์คหันมาคุยกับจางเว่ย

"ทริปนี้มาแค่สิบห้าวันต้องไปอีกหลายที่"

จางเว่ยพูดโดยไม่มองหน้ามาร์ค และเป็นจังหวะที่ป้าแก่ๆนำอาหารมาเสริ์ฟ

"อาหารมาแล้วของใครก่อนเนี้ย"นรีสูดกลิ่นกระเพรา

"ของสาวๆก่อนส่วนหนุ่มๆหล่อไปก่อนก็แล้วกัน"นรีรีบรับจานข้าวมาไว้ตรงหน้าเมื่อเห็นเป็นผัดกระ และอีกจานหนึ่งก็ให้มิ้น

"น่ากินเปลื่ยนใหม่จะทันมั้ย"จางเว่ยพูด

"ไม่ทันแล้วป่านนี้กำลังทำอยู่ละมั้ง"มาร์คสบตาจางเว่ย แต่จางเว่ยกลับไม่สน ออกจะรำาญในความจุ้นจ้านซะด้วยซ้ำ

"นั้นงัยมาแล้วข้าวผัดของผม"มาร์ครีบรับจานข้าวมาทันที

"จางเว่ยรอแป๊บเดี๋ยวก็เสร็จแล้ว"มิ้นพูดและยิ้มให้จางเว่ย โดยมีมาร์คชำเลืองมอง

"ครับ"

"เห็นมั้ยมิ้นยังพูดไม่ขาดคำเลยคะน้าหมูกรอบก็มา"

"ครับ"จางเว่ยรับจานข้าวมาวางตรงหน้า แล้วตักกินไปพร้อมๆกับทั้งสามคน แต่สายตาของเขากลับจ้องมองมิ้นเป็นระยะ เหมือนกับว่ามิ้นจะหนีหาย

ทั้งสี่หนุ่มสาวต่างอิ่มกับอาหารมื้อกลางวัน จนทำให้เริ่มรู้สึกขี้เกียจเดินทางเล่นน้ำกันต่อ แต่ในเมื่อเดินทางมายังไม่ถึงครึ่งทาง ก็ไม่อาจเปลื่ยนใจกลับที่พักกันได้

"เราไปกันต่อได้แล้วกว่าจะวนรอบคูเมืองคงเย็นพอดี"นรีลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ รอให้สองหนุ่มเป็นคนจ่ายเงิน

"ป้าเก็บเงินค่ะ"มิ้นตะโกนเรียกป้าแก่ๆที่นั่งล้างชามอยู่

"คราวนี้ไม่ต้องแย่งกันจ่ายนะ มิ้นจะจ่ายเอง"

ทีแรกจางเว่ยกับมาร์คมีท่าทีจะควักเงินมาจ่าย แต่ด้วยสีหน้าและท่าทางของมิ้นดูจริงจัง ทั้งคู่จึงหยุดความคิดนั้น โดยพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

"มิ้นเธอเป็นบ้าอะไร อยู่ดีๆก็ต้องมาเสียเงินเลี้ยงข้าวผู้ชาย"นรีพูดเป็นภาษาไทย

"พวกเขาเลี้ยงพวกเรามาแล้ว เราก็ต้องตอบแทนเขาบ้าง"

"จร้าแม่พระ หนี้บัตรเครดิตใช้หมดหรือยัง ที่ให้เพื่อนรูดไปใช้น่ะ"นรีพูดด้วยความรู้สึกโมโห

"มันเกี๋ยวอะไรกันหนี้ก็ส่วนหนี้ซิ"

"เกี๋ยวซิเก็บเงินที่เลี้ยงผู้ชายเอาไว้ใช้หนี้"

"แค่ร้อยกว่าบาทเองไม่พอใช้หนี้หรอก"

"หลายๆร้อยหลายครั้งก็เป็นพันแล้ว"

"เราไม่อยากเถียงกัยเธอแล้ว เถียงอย่างไงก็สู้เธอไส่ได้"

"ก็เหตุผลของเรามันดีกว่าไง "

"ร้อยยี่สิบบาท"ป้าแก่ๆพูดจบยืนรอรับเงิน

"จ่ายซะแม่เลี้ยงมิ้น"

มิ้นหยิบเงินในกระเป๋าจำนวนร้อยยี่สิบให้แม่ค้า โดยมีสองหนุ่มนั่งสงสัยว่าสองสาวนั้นคุยกันเรื่องอะไร

"ไป๊กันได้แล้ว"นรีรีบเดินออกจากร้านด้วยความหงุดหงิด

ทั้งสี่หนุ่มสาวได้เดินออกมาปากซอย ที่ผู้คนหนาแน่นกว่าก่อน มีทั้งชาวไทยและต่างขาติที่อยู่ริมคูเมือง และต่างลงไปตักน้ำใส่ถังน้อยๆขึ้นมาสาดรถและผู้คนทึ่ผ่านมาแถวนั้น บ้างก็เปิดเพลงเสียงดังสนั่น บ้างก็เต้นโยกย้ายอย่างสุดมันส์

มิ้นเดินสอดสายตามองสองข้างทาง ที่ผู้คนต่างฉีดน้ำใส่กันอย่างสนุก แต่เธอสังเกตเห็นชายหนุ่มเดินโซเซมาตรงหน้าเธอ

"มิ้น"ชายหนุ่มผู้เมามายในสภาพเปียกปอน ยืนยิ้มให้เธอ แต่สีหน้าของมิ้นกับซึดเชียว

"ใคร"นรีถาม

"ปุนคิดถึงมิ้นมาก"เขาจับมือมิ้นมากุมไว้ในทันทีเมื่อพูดจบ เมื่อมิ้นได้สติจึงดึงมือกลับ

"นายเป็นใคร อย่ามาทำอย่างนี้"จางเว่ยผลักร่างของปุน ซึ่งปุนก็ไม่เข้าใจที่จางเว่ยพูด เขาจึงหันไปพูดกับมิ้น

"นี่ใคร ผัวใหม่มิ้นเหรอ"ปุนหันหน้าไปมองมิ้นแล้วกลับมามองจางเว่ย

"เองนั่นแหล่ะเป็นใคร กูนี่แหล่ะผัวอีมิ้นมัน"

จางเว่ยยืนนิ่งเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่ปุนพูด ส่วนมิ้นเมื่อได้ยินเช่นนั้น จึงตบหน้าปุนไปหนึ่งทีแล้วผลักร่างของปุนจนล้มลง แล้วน้ำตาก็ไหลพุ่งพลูไม่ขาดสาย ส่วนนรีก็อึ้งและเริ่มพอจะรู้ว่าชายคนนี้เป็นใคร เพราะมิ้นเคยเล่าให้ฟังไว้บางส่วน

มาร์คซึ่งก็ไม่เข้าใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ในเมื่อเขาเห็นมิ้นยืนร้องไห้ มาร์ครู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก และเขาคิดว่าต้องรีบพามิ้นออกไปจากที่นี่ให้ไวที่สุด

"ไปจากที่นี่กัน"มาร์ครีบจับมือของมิ้นแล้วพามิ้นวิ่งหายไปในฝูงชน ที่ลุมล้อมจ้องดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

นรีเริ่มรู้สึกอายผู้คนที่แห่มาสังเกตุการณ์ เธอจึงรีบขวนจางเว่ยเดินไปอีกทาง เมิ่อปุนตั้งหลักได้จึงลุกยืน แล้วตะโกนด่ามิ้น

"อีวันทอง อีแพศยา มึงทิ้งกูไปมีผัวฝรั่ง จำไว้กูจะเอาคืนให้สาสม"ปุนกำลังจะด่าต่อก็มีน้ำเต็มถังมาครอบบนหัวของเขา

"ไอ้ขี้เมามึงออกไปจากหน้าร้านกู"หญิงวัยกลางคน ยืนเท้าเอวชี้หน้าด่า

ปุนยกถังออกจากหัว แล้วมองผู้คนที่ยืนดูเขาด้วยความโกรธแค้น แต่ปุนก็ยังพอมีสติว่าอย่าไปตอบโต้ และอาจเจออะไรมากกว่านี้ เขาจึงค่อยๆเดินโซซัดโซเซฝ่าฝูงชนออกไป

"ถ้ากูเป็นเมียมึงกูก็หนีไปหาผัวใหม่เหมือนกัน "

ถึงปุนจะเมาแต่ก็ซ้ำใจกับคำพูดของหญิงสาววัยกลางคนอยู่ดี เพราะมันกระแทกใจเขาอย่างจัง

มาร์คพามิ้นวิ่งมาจนไกลในความรู้สึกทั้งสอง มิ้นรู้สึกเหนื่อยมากเธอจึงนั่งลงตรงฟุตบาท พร้อมกับปาดน้ำตาที่ใบหน้า เธอรู้สึกตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และยังไม่อยากเชื่อว่าจะกลับมาเจอปุนแฟนหนุ่มอีกครั้ง หลังจากที่เลิกลากันนับปี

"เช็ดน้ำตานะครับ"มาร์คยื่นกระดาศทืขชูที่อยู่ในกระเป๋าให้มิ้น

"ขอบคุณค่ะ"มิ้นรับกระดาษทิชชูจากมือของมาร์ค และนำมาเช็ดน้ำตาทึ่ยังรินไหลไม่ขาดสาย

มาร์ครู้สึกสงสารมิ้น แต่เขาไม่รู้จะช่วยปลอบใจอย่างไร มาร์คจึงนั่งลงข้างๆมิ้นและแอบมองมิ้นเช็ดคราบน้ำตา

"ผมไม่รู้หรอกนะว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร แล้วผมก็ไม่อยากรู้ แต่ผมอยากบอกให้คุณรู้ว่า ไม่ว่าอะไรเกิดขึ้นกับคุณ ผมจะอยู่เตียงข้างคุณเสมอ"มาร์คจับมือของมิ้นมาไว้ในอุ้งมือของเขา

มิ้นเงยหน้ามองใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของมาร์ค

"ขอบคุณค่ะ มิ้นไม่เป็นไรแล้วแค่ตกใจนิดหน่อยค่ะ"

"ดีแล้วครับ ผมว่ามิ้นน่าจะไปพักผ่อนดีกว่าครับ"

"ไหนๆก็ออกมาแล้วก็เที่ยวแล้ว ก็เที่ยวให้สุดๆไปเลยซิ"

"คุณคิดว่าจะมีความสุขเหรอที่จะเที่ยวต่อ ในเมื่อภายในใจของคุณยังมีสิ่งค้างคาอยู๋"

มิ้นอึ่งไปชั่วครู่ เพราะว่าสิ่งที่มาร์คพูดมันจริงทุกอย่าง เธอคงไม่มีความสุขแน่และจะพลอยทำให้เพื่อนร่วมทาง ลำบากใจไปด้วย

"ก็ได้ค่ะ"

"ดีครับ เดี๋ยวผมไปส่ง"

"ค่ะ"

"โทรบอกเพื่อนคุณซิ เขาจะได้ไม่เป็นห่วง"

"จริงด้วยซิ ฉันลืมไปเลย"

มิ้นจึงหยิบโทรศัพท์ในซองกันน้ำโทรหานรีทันที

"ฮัลโหล มิ้นเธออยู่ไหน รู้มั้ยว่าเป็นห่วง แล้วเป็นอะไรมากมั้ย"นรีพูดด้วยความรู้สึกเป็นห่วง โดยมีจางเว่ยยืนฟังอยู่ข้างๆ แต่เขาก็ไม่สามารถรู้ได้ว่านรีพูดว่าอะไร

"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราจะกลับห้องแล้วนะ"

"เป็นไรมากหรือเปล่า"

"ไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่อยากพักผ่อน"

"งั้นก็ดีแล้ว"

"ฝากบอกจางเว่ยด้วยนะ"มิ้นย้ำ

"จร้า เดี๋ยวจะบอกให้ไปพักผ่อนเถอะ แต่เธออยู่กับมาร์คใช่มั้ย"

"อือ"

"ดีแล้วจะได้มีเพื่อน เดี๋ยวค่ำๆเราไปหานะ"

"จร้า แค่นี้นะ"มิ้นกดวางสายและนำโทรศัพท์เก็บไว้ในที่เดิม

"เรียบร้อยแล้วใช่มั้ยครับ"มาร์คถาม

"ฮือ เราไปกันเถอะ"

"ไกลมั้ยจะได้ขึ้นรถไปที่พักของคุณ"

"ไม่ไกลหรอกค่ะ เดินไปอาจถึงก่อนรถก็เป็นได้"ที่มิ้นพูดเช่นนี้เพราะเป็นเรื่องยากมาก ที่รถจะฝ่าฝูงชนไปได้ในเวลาอันรวดเร็ว

"ถ้าอย่างงั้นเราไปกันเลย เชิญเดินนำหน้าเลยครับ"

"ค่ะ"

มิ้นได้เดินเลาะตามซอกซอยเพื่อร่นระยะทางให้ใกล้ขึ้น มาร์คนั้นก็พยายามจำแต่มันมีหลายเลี้ยวเขาเลยสับสจนจำทางไม่ได้

ทั้งสองนั้นเดินเคียงคู่กันมา แต่ก็ไม่ค่อยได้คุยอะไรกัน เพราะมาร์ครู้ดีว่ามิ้นคงไม่มีอารมณ์ที่จะคุยด้วย เขาจึงปล่อยให้จิตใจของมิ้นได้พักผ่อนให้เต็มที่ มิ้นและมาร์คใช้เวลาไม่นานนักก็มาถึงห้องพัก

"ถึงแล้วค่ะ"มิ้นหันหน้ามายิ้มให้มาร์ค

"ให้ผมขึ้นไปส่งมั้ยครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ"

"ถ้างั้นผมขอเบอร์ได้มั้ยครับ"

"ก็ได้ค่ะ" มิ้นจึงบอกเบอร์ให้มาร์คทั้งๆที่เธอก็ไม่อยากให้สักเท่าไร

"ขอบคุณครับ ผมยิงเบอร์ไปแล้วนะครับ ถ้ามีอะไรโทรหาผมได้นะครับ"

"ค่ะ บ่าย"เมื่อมิ้นโบกมือให้มาร์คแล้ว เธอก็รีบเดินขึ้นห้องไปในทันที ส่วนมาร์คก็ยืนอมยิ้มชั่วครู่ แล้วก็เดินกลับไปเที่ยวต่อ