บทที่ 4 พื้นที่ส่วนตัว (2)

1404 Words

4 พื้นที่ส่วนตัว (2) "ทำไมไม่รอฉัน" "คะ?" "..." "เอ่อ...พู่เกรงใจน่ะค่ะ นี่ไรเดอร์ก็ใกล้จะมาถึงแล้วด้วย พู่ขอตัวก่อนนะคะ^^" "เดี๋ยวลงไปส่ง" "ไม่เป็นไรค่ะ พู่..." "..." สายตาคมมองมาที่ฉันด้วยความเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความดุดัน ฉันไม่ได้คิดไปเองนะแม้ว่ามันจะดูนิ่งและเย็นชาแต่ฉันรู้สึกได้เลยเหมือนว่าเขากำลังดุฉันแต่แค่ไม่พูดออกมาเท่านั้นเอง "เอ่อ...ก็ดีเหมือนกันค่ะ ให้คุณลงไปส่งดีกว่าเนอะ" เขาไม่ได้ตอบอะไร ร่างสูงเดินไปหยิบกุญแจก่อนจะเดินนำฉันไปที่ประตูทำให้ฉันรีบวิ่งตามเขาออกไปทันที ฉันเดินตามเขาเข้าไปในลิฟต์แก้วตัวหรูมือหนากดที่ชั้นล่างสุดก่อนที่ความเงียบงันภายในลิฟต์จะเข้าปกคลุม อยู่ๆภาพเหตุการณ์เมื่อคืนที่เขาจูบฉันก็ผุดขึ้นมาในหัวของฉันอีกครั้ง... เห้อ...ใครบ้างจะไม่หวั่นไหวกับจูบของเขา เขาเป็นถึงนักแข่งรถคนดังเลยนะ หน้าตาดี แถมนิสัยก็ดีด้วย ฉันไม่ปฏิเสธเลยว่าฉันชอบเขา เพราะฉันชอบเขาจริงๆ แต่มันเป็นความสัมพันธ์แบบคนดังกับแฟนคลับที่ฉันรู้ดีว่าฉันกับเขามันไม่มีทางเกิดขึ้นแน่นอน "เรื่องเมื่อคืน..." เสียงเข้มเอ่ยขึ้นทำให้ฉันหันไปมองหน้าเขานิ่ง อย่าบอกนะ ว่าเขาจำมันได้... "มะ...มีอะไรรึเปล่าคะ" ฉันแสร้งถามและยิ้มออกมาบางๆ "ที่ฉันจูบเธอ" "อึก!" ฉันเม้มปากเป็นเส้นตรง นี่เขาจำมันได้จริงๆสินะ! โอ๊ย! ฮืออออ แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนล่ะเนี่ย!! "เมื่อคืนฉัน..." "ไม่เป็นไรค่ะ" "?" "เอ่อ...ฉันรู้ว่าคุณเมา แล้วคุณก็ไม่ได้ตั้งใจด้วย..." ฉันบอกออกไปอย่างไม่คิดมาก แม้ว่าความรู้สึกจริงๆของฉันมันจะสวนทางกันก็เถอะ แต่ฉันไม่อยากเก็บมาคิดใส่ใจอีกแล้วล่ะ เขาเมาฉันรู้ดีแล้วอีกอย่างเมื่อคืนฉันก็เผลอไผลไปกับสัมผัสของเขาเหมือน "...ฉันเข้าใจค่ะ^^ แต่เมื่อคืนคุณดูเมามากเลยนะคะ สงสัยจะโดนเพื่อนแกล้งหนักจริงๆ" "..." ติ้ง! เสียงลิฟต์ดังขึ้นเมื่อลงมาถึงชั้นที่ต้องการ ฉันเดินก้าวออกไปตามด้วยร่างสูงที่เดินตามฉันมาติดๆ "พู่ขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณที่ช่วยพู่ไว้ พู่ตอบแทนบุญคุณของคุณได้เท่านี้ซึ่งมันเทียบกันไม่ได้เลย ถ้าคุณอยากให้พู่ช่วยอะไรก็บอกได้เลยนะคะ" ฉันเอ่ยด้วยรอยยิ้มเมื่อเดินออกมาด้านนอกคอนโดของเขา "..." "ดีใจจังที่ได้เจอคนดีๆแบบคุณ^^" "ขอบคุณเหมือนกัน" เขาเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบนิ่งและในจังหวะนั้นเองก็มีรถมอเตอร์ไซค์ขับเข้ามาเทียบจอดอยู่ไม่ไกลจากฉันซึ่งคงจะเป็นรถที่ฉันเรียกผ่านแอปพลิเคชันแน่นอน "พู่ไปนะคะ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก อ้อ! ถ้าพู่ว่างพู่จะไปดูคุณแข่งรถนะคะ พู่จะเป็นเอฟซีของคุณเองค่ะ^^" ฉันบอกก่อนจะรีบวิ่งไปที่รถมอเตอร์ไซค์นั้นทันที ฉันโบกมือลาด้วยรอยยิ้มกว้างแม้ว่าเขาจะนิ่งใส่ฉันก็เถอะนะ ถึงเขาจะดูเย็นชาและพูดน้อยไปบ้างแต่ฉันรู้สึกได้ว่าจิตใจของเขาไม่ได้เย็นชาตามไปด้วยเลย เขาก็เป็นคนๆหนึ่งที่แสดงออกไม่เก่งเท่านั้น หวังว่าเราจะได้พบกันอีกนะคะคุณภูริ... อีกด้าน ใบหน้าหล่อเหลามองตามคนตัวเล็กไปกำลังจากเขาไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง เขาไม่รู้ว่ามันอธิบายเป็นคำพูดยังไงแต่เขารู้สึกดีและชอบในความสดใสของเธอ มันแปลกมาก... "หึ ตัวแค่นี้แต่ทำไมถึงได้สดใสได้ขนาดนี้วะ" รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าก่อนที่เขาจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปด้านในคอนโด เขาอยากจะถามเธอจริงๆว่าทำให้คนเล็กๆอย่างเธอถึงได้อารมณ์และยิ้มได้ทั้งวันแบบนี้ การที่เขาอยู่กับเธอเพียงแค่ไม่กี่นาทีก็รู้สึกสบายใจอบ้างบอกไม่ถูกแม้ว่าเธอจะเป็นคนแปลกหน้าก็ตาม และเธอเป็นคนแรกที่เข้าถึงตัวเขาได้มากขนาดนี้... "กูเห็นนะ" เสียงเข้มของใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้นขณะที่กำลังยืนกอดอกมองภูริอยู่ใต้คอนโดหรู "..." ภูริชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจที่เห็นเพื่อนสนิทมาอยู่ที่นี่ "นักศึกษาเลยเหรอวะ" "..." ภูริกลอกตาไปมาอย่างนึกรำคาญ เขาเดินผ่านเพื่อนสนิทเข้าไปด้านในทำให้อีกฝ่ายรีบเดินเข้าไปพร้อมกับเอ่ยแซวขึ้น "ใครวะ กูเห็นหน้าไม่ชัดแต่หุ่นดีโคตร ผิวก็ขาวด้วย มึงไปออฟมาจากไหน" "..." ภูริถอนหายใจออกมาเมื่อเพื่อนสนิทเริ่มพูดออกทะเลไปเรื่อย "แนะนำกูบ้างดิวะ อยากได้นักศึกษาบ้างว่ะ เชี่ย! กูแปลกใจนะเนี่ยที่มึงออฟเด็กมาที่ห้อง แปลว่าเด็ดจริง" "ไอ้ผา" ภูริหันไปมองภูผานิ่งที่เขาเริ่มพูดไม่หยุด เขารู้นิสัยของภูผาดีว่าเจ้าชู้เพลย์บอยมากแค่ไหน และเขาก็รู้สึกไม่พอใจอย่างมากที่เพื่อนสนิทพูดถึงเด็กสาวในทางลบแบบนั้น "อะไรวะ นี่มึงงกกับเพื่อนหรอก แค่บอกมาว่ามึงออฟจากใครแค่นั้นเอง กูไม่แย่งเด็กมึงหรอกน่า" "..." "หวงเหรอวะ แปลว่าเด็ดอย่างที่กูพูดจริงๆ" "เขาไม่ใช่เด็กกู" "เอ้า แล้วเป็นใคร" "..." ภูริยกมือขึ้นลูบใบหน้าตัวเอง เขาไม่อยากตอบคำถามให้มากมายแล้วอีกอย่างเรื่องของพู่กันก็ไม่ใช่เรื่องที่เพื่อนสนิทของภูผาจะต้องมารับรู้ด้วย "ใคร บอกมาเลยไอ้ภู" "บังเอิญเจอกันเฉยๆ" "มึงโกหก! บังเอิญห่าไรลงมาส่งถึงข้างล่าง นี่มึงตั้งใจหมกกูชัดๆ เดี๋ยวเหอะมึงกูจะฟ้องไอ้คินแน่ว่ามึงแอบซุกเด็กไว้แถมยังเป็นเด็กนักศึกษาซะด้วย!" "น่ารำคาญ" "เอ้าไอ้เพื่อนเวร!" "มีธุระอะไรรีบพูดมา" ภูริถามเข้าประเด็นเพราะเขาอยากจะตัดบทสนทนากับเพื่อนสนิทเสียที "เปลี่ยนเรื่องเชียวนะมึง" "จะพูดไหม?" "พูดครับๆ แหม่ อย่าดุผมสิครับพี่ภู..." "...กูเอาสัญญา ทางนั้นเขามีข้อเสนอให้มึงถ้ามึงรับที่จะเป็นพรีเซนเตอร์ให้เขา เขาให้รถมึงไปใช้ฟรีๆเลย" "..." "ไม่ดีใจเหรอวะ เชี่ย! ได้รถฟรีเลยนะเว้ย แถมยังได้เป็นพรีเซนเตอร์กับรถรุ่นที่ชอบอีก" "กูมีเงินซื้อ" "โห! พ่อคนรวย! เออรู้ว่ารวย!" "กูไม่อยากไปถ่ายแบบ รำคาญ" ภูริเอ่ยตามความจริง ที่จริงแล้วเขาก็ดีใจที่ทางบริษัทรถสนใจในตัวเขาแต่เขาก็ไม่อยากจะไปถ่ายแบบหรือทำงามตามสื่อต่างๆเช่นกัน "เออกูรู้ แต่มึงอ่านสัญญาก่อนดีวะค่อยตัดสินใจ" "ทำไม" "เขาให้มึงออกสื่อแค่ไม่กี่ครั้งเองเว้ย มึงแค่ทำหน้าที่โปรโมตในโซเชียลของมึงบ้าง ออกงานอีเว้นท์บ้างบางงานแค่นั้น" "..." "กูแอบเปิดสัญญาของมึงละ กูรับรองได้ว่ามันไม่หนักเกินแน่นอน มึงยังเป็นไอ้ก้อนน้ำแข็งไม่เข้าสังคมได้เหมือนเดิมครับเพื่อน" "ไอ้สัส!" "รับเหอะเชื่อกู" "เออ! รับก็รับ" "ดีมาก และอีกเรื่องที่กูจะพูดก็คือ..." "...เย็นนี้ไปเฮอร์ริเคนกัน เหงาว่ะไอ้คินแม่งก็ติดเมีย" "ไม่" "โห่ไรวะ ไปเหอะกูเหงาจริงๆนะ" "ไม่" "กูจัดผู้หญิงให้มึงสองคนเลย สวยๆอึ๋มๆเลยไอ้ภู" ภูริส่ายหน้าเบาๆ ภูผาเองก็รู้ว่าเรื่องผู้หญิงเขาไม่ใช่คนที่จะกินไม่เลือกแต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มี บางครั้งที่เขาต้องการเขาก็จะเรียกหาเป็นครั้งคราว หากเขาไม่ถูกใจจริงๆก็อยากหวังว่าเขาจะเข้าใกล้หรือให้คนแปลกหน้าเข้ามาในโลกของเขาได้...

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more