บทที่ 4 พื้นที่ส่วนตัว (1)

1513 Words

4 พื้นที่ส่วนตัว (1) "ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงกำลังนั่งรอลูกบ้านไหนเหรอครับ ให้ผมติดต่อให้ไหมครับ" เสียงนิติบุคคลของคอนโดมิเนียมหรูราคาแพงใจกลางเมืองเอ่ยขึ้นกับฉันอย่างนอบน้อม "เอ่อ...มะ ไม่เป็นไรค่ะ..." ฉันตอบเสียงแผ่วพลางบีบมือตัวเองแน่น ฉันนั่งอยู่ที่ใต้คอนโดของคุณภูริมาได้เกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว เพราะฉันไม่กล้าบอกเขายังไงล่ะว่าถึงแล้ว... ก็เป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อคืน...ที่เขาจูบฉันยังไงล่ะ! ฉันรู้และเข้าใจดีว่าเขาเมาด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ก็เลยทำให้เขาเผลอทำแบบนั้นลงไป บางทีเขาอาจจะจำเรื่องราวเมื่อคืนนี้ไม่ได้ แต่ฉันนี่สิ...จำได้ทุกอย่าง!! แล้วหัวใจไม่รักดีของฉันก็ดันหวั่นไหวไปกับสัมผัสของเขาเสียได้ เห้อ...ยัยพู่กัน! แกจะหวั่นไหวกับการกระทำของคนเมาไม่ได้นะ! "...เอ่อ...คะ...คุณภูริน่ะค่ะ ฉันมาหาเขา คุณช่วยติดต่อให้หน่อยได้ไหมคะ" ฉันตัดสินใจเอ่ยออกไป นี่ฉันก็นั่งอยู่ตรงนี้มาได้สักพักแล้ว ฉันควรทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จเสียที "ได้ครับ รอสักครู่นะครับ" ฉันส่งยิ้มบางๆไปให้ เอาน่ะ! คุณภูริเขาจำไม่ได้หรอก แต่ถึงจำได้แล้วยังไงก็แค่จูบเองไม่เห็นจะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไรเลย ฉันนั่งรออยู่ที่โซฟาตัวยาวใต้คอนโดหรูอยู่ประมาณห้านาที สายตาก็พลางกวาดมองรอบๆไปด้วยความตื่นตา คือที่นี่มันหรูหรามากอย่างกับโรงแรมห้าดาว ไม่อยากจะคิดถึงราคาเลยคงแพงหูฉี่แน่ๆ แล้วดูเอาเถอะ สภาพคนแขนเดี้ยงอย่างฉันอาสาจะมาทำความสะอาดห้องให้เขา อยากจะตบปากตัวเองจริงๆที่รับปากไว้แบบนั้น รู้แบบนี้ฉันน่าจะขอเลี้ยงข้าวเขาสักมื้อสองมื้อดีกว่า ทำอะไรไม่เจียมบอดี้เลยไอ้พู่เอ้ย! "ทำไมไม่โทรมา" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทางด้านหลังทำให้ฉันสะดุ้งตกใจและลุกขึ้นหันไปเผชิญหน้ากับเขา "อึก..." "?" เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงคำถามอีกครั้ง "พะ...พู่จำเบอร์คุณไม่ได้...แหะๆ" "อืม ตามมา" คนตัวโตไม่ได้ตอบอะไรกลับมาไปมากกว่านั้น เขาหมุนตัวเดินกลับเข้าไปด้านในทำให้ฉันรีบเดินตามเขาไปที่ลิฟต์แก้วทันที เมื่อมาถึงชั้นที่ต้องการมือหนาเปิดประตูห้องก่อนจะเดินนำไป ฉันตาโตเมื่อพบว่าห้องของเขาใหญ่แต่สวยมากแค่ไหน หากเทียบกับหอพักห้องเล็กของฉันแทบจะรวมกันเป็นสิบห้องของเขาได้เลยนะเนี่ย "นะ...นี่ห้องคุณเหรอคะ" เขาเดินไปที่ตู้เย็นก่อนจะรินน้ำใส่แก้วใสและเดินมาหาฉันที่กำลังยืนอึ้งอยู่กลางห้อง การคนรวยมันดีอย่างนี้นี่เอง...ถ้าฉันมีห้องสวยๆแบบนี้ก็คงมีความสุขนอนพักผ่อนอยู่ห้องทั้งวันแน่ๆ "นั่งก่อนสิ" "ฉันเริ่มทำความสะอาดเลยดีกว่าค่ะ จะได้เสร็จไวๆ^^" ฉันวางกระเป๋าเป้ลงที่โต๊ะซึ่งในนั้นมีหนังสือกับชุดนักศึกษาที่ฉันเตรียมมาเปลี่ยนเพราะในช่วงบ่ายฉันมีเรียนต่อ ฉันควรรีบทำให้มันเสร็จๆแล้วก็จะได้ไม่รบกวนเวลาส่วนตัวของเขาด้วย "..." สายตาคมจดจ้องที่ฉันนิ่ง ก่อนที่เขาจะเดินไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดทั้งหมดมาวางตรงกลางห้อง อึก... ไม้กวาด ไม้ถูพื้น ไม้ปัดฝุ่น ผ้าเช็ดฝุ่น ถังน้ำ... ขอถามอีกรอบได้ไหมว่าฉันสามารถเปลี่ยนใจไม่ทำแล้วได้รึเปล่า ฮือออ TT แต่เอาเถอะ สู้เว้ย! "เอ่อ...มีห้องไหนหรือที่ตรงไหนที่คุณไม่อยากให้พู่เข้าไปยุ่งรึเปล่าค่ะ พู่กลัวจะทำเอกสารหรือข้าวของคุณเสียหายใจ" ฉันถามไว้เผื่อเพราะทุกคนล้วนมีพื้นที่ส่วนตัวที่ไม่อยากให้ใครเขาไปยุ่มย่ามอยู่แล้ว "ห้องนั้น ไม่ต้องทำ" เขาเพยิดหน้าไปที่ห้องห้องหนึ่งซึ่งฉันเดาว่าคงจะเป็นห้องนอนส่วนตัวของเขานะ "ได้ค่ะ^^" ฉันพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้มก่อนจะก้มลงไปหยิบอุปกรณ์ทำความสะอาด "แค่ห้องนี้ ห้ามเข้าไปเด็ดขาด" "ทำไมเหรอคะ" ฉันถามด้วยความสงสัยเพราะน้ำเสียงของเขาดูจริงจังมาก "มันคือพื้นที่ส่วนตัวของฉัน..." "...อย่าล้ำเส้นก็พอ" อึก... ฉันเม้มปากแน่นเมื่อรู้สึกถึงความเย็นชาของเขา ห้องนั้นคงเป็นพื้นที่ส่วนตัวที่เขาหวงมากจริงๆสินะ... "ดะ...ได้ค่ะ" ฉันปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ ฉันควรเริ่มงานสักทีเพราะเดี๋ยวจะไปเรียนในตอนบ่ายไม่ทันเอา "..." "ห้องน้ำอยู่ตรงไหนเหรอคะ" "สุดทางขวามือ" "โอเคค่ะ^^" คนตรงหน้ายืนกอดอกมองหน้าฉันนิ่งซึ่งทำเอาฉันเกร็งตามไปด้วย คือเขาจะดูการทำงานของฉันตลอดเลยหรือยังไง ฉันเองก็เกร็งเหมือนกันนะเหมือนถูกจับผิดยังไงไม่รู้สิ... "เอ่อ...ถ้าฉันทำเสร็จเดี๋ยวฉันเรียกนะคะ คุณเข้าไปรอ..." "ทำไหว?" "คะ?" ฉันเอียงคอถามเขาอีกครั้ง "ทำไหวรึไง" "วะ...ไหวสิคะ แค่นี้เองสบายมาก^^" ฉันยิ้มตอบอย่างมั่นใจ แม้ว่าจะเจ็บแขนอยู่ก็เถอะนะแต่ยังไงในเมื่อฉันรับปากเขาไว้แล้วฉันก็ต้องทำให้ให้สำเร็จ "..." คนตัวโตกอดอกมองฉันอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวของเขา ซึ่งฉันเองก็มองตามแผ่นหลังของเขาไปด้วยความแปลกใจอยู่ไม่น้อย คือ...เอ่อ...คือฉันรู้นะว่าเขาพูดน้อยแต่ก็ไม่คิดว่าจะน้อยขนาดนี้ ฉันผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆก่อนจะสนใจกับหน้าที่อันใหญ่หลวงของฉันต่อ เอาน่ะ! แค่ทำความสะอาดเองมันเทียบกับสิ่งที่เขาช่วยเหลือฉันไว้ไม่ได้เลยสักนิด พู่กันสู้เว้ย!! สามชั่วโมงผ่านไป ฉันทำความสะอาดห้องของคุณภูริเสร็จเรียบร้อยทั้งห้องครัว ห้องนั่งเล่น ห้องน้ำ และรวมถึงรายละเอียดต่างๆฉันก็เก็บครบหมดจด ฉันเก็บอุปกรณ์ทั้งหมดไว้ที่ห้องเก็บอุปกรณ์ก่อนจะเดินไปหยุดยืนที่หน้าห้องของเขาสักพัก ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! "คุณภูริคะ พู่ทำความสะอาดเสร็จแล้วนะคะ" ฉันเคาะประตูและบอกกับคนด้านในห้องไป แต่ก็ไม่ได้รับเสียงตอบรับกลับมา... ฉันหยิบชุดนักศึกษาที่พับไว้อย่างเรียบร้อยในกระเป๋าเป้ก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนชุดทันที โชคดีที่ยังเหลือเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงที่จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ววิชานี้ก็เป็นวิชาที่อาจารย์ดุซะด้วย ฉันเดินไปที่ห้องน้ำก่อนจะจัดการเปลี่ยนชุดจากชุดธรรมดาเป็นชุดนักศึกษา จนกระทั่งได้ยินเสียงเปิดประตูซึ่งก็คงเป็นคุณภูริที่ออกมาตรวจเช็กความเรียบร้อยหลังจากการทำความสะอาดของฉันแน่ๆ ฉันเดินออกจากห้องน้ำและเข้าไปหาคนตัวโตที่กำลังยืนกอดอกมองฉันด้วยสายตาเรียบนิ่ง "เสร็จแล้วค่ะ^^" "..." "เป็นยังไงบ้างคะ พอได้ไหม" "..." เขาเงียบไม่พูดคำใดออกมาสักคำแต่ก็ยังคงจ้องมองฉันอยู่อย่างนั้นดังเดิม "เอ่อ...มีตรงไหนต้องแก้ไหมคะ พู่..." "ไม่มี" "เอ่อ...บอกมาตรงๆได้เลยนะคะคือฉันต้องทำมือเดียวมันอาจจะไม่สะอาด แต่ฉันทำให้ใหม่ได้นะคะ..." ฉันบอกออกไปด้วยความลนลานเพราะเขานิ่งเกินไป หากมันไม่พอใจเขาฉันก็ยินดีที่จะทำให้ใหม่ "...แต่พู่ขอเป็นวันอื่นได้ไหมคะ แหะๆ พอดีว่าวันนี้พู่มีเรียนแล้วอีกอย่างวิชานี้พู่เข้าสายไม่ได้ด้วย" "อืม มันสะอาดแล้ว" ฉันคลี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เห้อ...นี่ฉันตั้งใจทำมันสุดฝีมือเลยนะขนาดห้องตัวเองยังไม่สะอาดเท่านี้เลย "จริงเหรอคะ^^ โล่งอก ดีใจจังพู่ทำสุดฝีมือเลยนะ เอาจริงๆพู่ก็เก่งเหมือนกันนะเนี่ยขนาดแขนเดี้ยงยังทำได้กัขนาดนี้เลย^^" จะว่าฉันขี้ยอตัวเองก็ว่ามาเถอะ เพราะฉันน่ะเป็นแบบนั้นจริงๆ อิอิ>< "ชมตัวเองก็ได้?" "แหะๆ เอ่อ...พู่ขอตัวก่อนนะคะต้องรีบไปเรียนแล้ว" ฉันบอกก่อนจะหยิบกระเป๋าเป้คู่ใจขึ้นมาสะพายที่ไหล่ แม้ว่าจะเหลือเวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงแต่การเดินทางในเมืองหลวงที่มีการจราจรติดขัดแบบนี้ก็ควรจะเผื่อเวลาเช่นกัน "เดี๋ยวฉันไปส่ง" "ไม่เป็นไรค่ะคุณภูริ พู่เรียกไรเดอร์มาแล้ว" ฉันบอกด้วยรอยยิ้มกว้าง คือฉันเรียกรถให้มารับผ่านแอปพลิเคชันเรียบร้อยแล้วล่ะ "ทำไมไม่รอฉัน" "คะ?"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more