บทที่ 1 พบเจอ (1)
1113 Words
1 พบเจอ (1)
ห้องสีขาวสะอาดตาภายในโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่ค่ารักษาแพงหู่ฉี่ กลุ่มคนจำนวนสามคนยืนคุยอยู่ข้างเตียงคนไข้ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ในขณะที่คนบนเตียงกำลังนอนหลับตาพริ้มหลังจากที่สลบไป จากการถูกรถชนจนได้รับบาดเจ็บที่แขนและตามร่างกายส่วนอื่นๆ
"ขอบคุณพ่อแบงค์มากนะที่ช่วยเรื่องค่ารักษาพยาบาลให้พู่มัน" ชายวัยกลางคนเอ่ยอย่างนอบน้อมคนตรงหน้า
"ไม่เป็นไรลุง เรื่องแค่นี้"
"ฉันขอบคุณพ่อแบงค์จริงๆนะ ดูสินอกจากจะพาพู่มันมาโรงพยาบาลแล้วยังออกค่ารักษาให้อีก"
"ช่วยๆกันน่าป้า ผมเห็นตอนพู่วิ่งตัดหน้ารถพอดี จะเข้าไปช่วยก็ช่วยไม่ทัน ถ้าผมวิ่งไวกว่านี้พู่คงไม่เจ็บหนัก" เสียงเข้มเอ่ยพร้อมกับทำหน้าเสียใจก่อนจะหันไปมองร่างบางบนเตียงคนไข้ด้วยความเป็นห่วง
"โธ่ พ่อพระจริงพ่อคุณ"
"คนดีจริงๆเลยพ่อแบงค์"
ร่างบางที่นอนหลับใหลขยับตัวขึ้นเล็กน้อยดวงตาหวานค่อยๆลืมขึ้นมา ทำให้ทั้งสามคนเดินเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วงเป็นใย มือสากลูบที่ศีรษะของหลานสาวที่ตอนนี้มีร่องรอยฟกช้ำตามร่างกาย อีกทั้งแขนข้างขวาก็หักต้องดามเฝือกเอาไว้เพื่อให้ขยับเขยื้อนน้อยลง
"พู่เอ้ย ฟื้นแล้วหรอลูก" คนเป็นป้าเอ่ยถามเสียงแผ่ว ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวเมื่อเห็นหลานสาวเพียงคนเดียวต้องมาเจ็บตัวแบบนี้
เธอไม่รู้ว่าสาเหตุที่หลานสาวของเธอนั้นวิ่งตัดหน้ารถเพราะอะไร แต่พอมาเห็นสภาพคนแก่วัยห้าสิบปีอย่างเธอก็ใจตกวูบเหมือนดิ่งลงเหว เธอรักและดูแลหลานสาวคนนี้มาเป็นอย่างดีเหมือนกับลูกแท้ๆ
"ป้า...ลุง..." รอยยิ้มจางๆปรากฏก่อนเมื่อเห็นใบหน้าของคนที่เลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กแต่ทว่ากลับต้องเก็บมันไว้ดังเดิมเมื่อเธอเห็นร่างสูงของคนที่จะทำร้ายเธอเมื่อคืนอยู่ที่นี่ด้วย
"...พี่แบงค์!" ร่างบางยันกายขึ้นโดยไม่ทันระวังก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกเจ็บที่แขนอย่างจัง
"ระวังสิพู่ ค่อยๆลุก"
"พี่แบงค์! พี่มัน...!"
"อะไรกันพู่ เห็นหน้าพี่แล้วดีใจขนาดนั้นเลยหรอ" เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมกับมองหน้าเธออย่างยียวน
แบงค์เป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอต้องมาเจ็บตัวนอนรักษาที่โรงพยาบาลแบบนี้ เนื่องจากเมื่อคืนแบงค์เมามากและตรงเข้ามาจะทำร้ายเธอแต่เธอหลบหนีไปเสียก่อน ร่างบางวิ่งไม่คิดชีวิตจนกระทั่งวิ่งตัดหน้ารถคนอื่นเข้า
"พี่เขาช่วยเราไว้นะ แถมยังจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้อีกด้วย ใจดีจริงๆเลย"
"พี่แบงค์นี่แหละป้าที่เป็นคนทำให้พู่เจ็บตัวแบบนี้!" เสียงเล็กเอ่ยด้วยสายตาแข็งกร้าว ทั้งลุงทั้งป้าต่างมองด้วยความตกใจที่หลายสาวเอ่ยอย่างมั่นใจ
"อะไรกันพู่กัน...พี่จะไปทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง" ขายาวก้าวเข้าไปหาร่างบางด้วยรอยยิ้มเลือดเย็น
"ออกไป! ออกไปเลยนะ!! ป้า...เมื่อคืนพี่แบงค์ อื้อ!!" มือหนาตรงเข้าไปปิดปากเล็กเมื่อเธอจะพูดเปิดโปงความจริง ในตอนนี้เขากำลังทำตัวเป็นพ่อพระใจดีอยู่แท้ๆ
"อื้อ!!"
"อะไรกันสองคนนี้ แปลกๆนะ"
"ไม่มีอะไรหรอกน่า ลุงกับป้าออกไปก่อน ผมขอคุยกับพู่หน่อยนะ"
"เอ่อ..."
"บอกให้ออกไปก่อนไง!" เสียงเข้มตวาดลั่นทำให้ทั้งสองคนรีบพยักหน้าและเดินออกจากห้องไป
สายตาหญิงสาวจดจ้องคนตัวโตอย่างเอาเรื่อง เธอยังจำเหตุการณ์เมื่อคืนได้ดีว่าเขาจะทำอะไรเธอแต่เธอดันหนีรอดมาได้เสียก่อน เธอยอมโดนรถชนแขนขาเดี้ยงดีกว่ายอมให้ผู้ชายเลวๆอย่างเขาย่ำยี
"นี่ พู่กัน...พี่เป็นคนช่วยเราไว้นะ ถ้าไม่ได้พี่ป่านนี้พู่ตายไปแล้ว" คนตัวโตปรับน้ำเสียงให้เย็นลง ใบหน้าคมคายก้มลงใกล้ชิดกับคนตัวเล็กทำให้ลมหายใจเป่ารดที่แก้มใส
"ออกไป!!"
"เมื่อคืนพี่เมา พี่ไม่ได้ตั้งใจล"
"ไอ้สารเลว!" เธอไม่ต้องการรับฟังคำพูดใดๆ ที่ออกมาจากปากผู้ชายสารเลวอย่างเขาอีกแล้ว แค่การกระทำที่ต่ำช้าเมื่อคืนก็ทำให้เธอตาสว่างว่าเขาก็ไม่ต่างจากไอ้คนชั่วช้าเลยสักนิด
"พู่กัน!" มือหนาจับหมับที่ใบหน้าเล็กก่อนจะออกแรงบีบจนเธอนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวด หยาดน้ำตาเริ่มไหลรินออกมาข้างแก้ม เมื่อเธอไม่สามารถต่อกรกับคนตรงหน้าได้เลยสักนิด
"อึก! เอามือสกปรกของพี่ออกไป!!"
"พู่คิดว่าบอกเรื่องเมื่อคืนให้คนอื่นรู้แล้วจะทำอะไรพี่ได้งั้นหรอ" เสียงเข้มเอ่ยพรางยกยิ้มร้ายอย่างเหนือกว่า เพราะเขารู้ดีว่าคนธรรมดาฐานะปานกลางที่หาเช้ากินอย่างครอบครัวเธอจะไปทำอะไรกับลูกชายคนเล็กของเจ้าของร้านขายโทรศัพท์มือถือหน้าตลาดอย่างเขาได้
คนตีตนว่าเหนือกว่ายิ้มเย้ยหยัน หากเทียบกับคนอื่นฐานะของครอบครัวเขาก็ออกจะธรรมดา แต่หากเทียบกับเด็กสาวนักศึกษาอย่างเธอที่ต้องอาศัยกับลุงกับป้าที่หาเช้ากินค่ำรับจ้างไปวันๆอย่างนั้น ก็คงจะเทียบหรือสู้อะไรไม่ได้เลย
"พี่มันเลว!" หญิงสาวกัดฟันและจ้องคนตรงหน้าอย่างไม่ลดละ เธอก็เป็นเพียงเด็กสาวคนหนึ่งไม่คิดไม่ฝันว่าจะต้องมาเจอกับเรื่องราวเลวร้ายแบบนี้
"ถ้ายอมดีๆก็คงไม่เจ็บตัวแบบนี้ ดูสิ...ผิวสวยๆแบบนี้ต้องมาเจ็บตัวมีรอยช้ำ น่าสงสารจริงๆ" มือสกปรกลูบที่ผิวเนียนพร้อมกับสายตาหยาบคายที่จดจ้องร่างบางด้วยความต้องการ
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
เสียงเคาะประตูทำให้ร่างสูงขยับตัวออกและหันไปมองกับคนที่เข้ามาใหม่ พยาบาลสาวถือแฟ้มประวัติคนไข้เข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มให้
"ขออนุญาตนะคะ"
"ตามสบายเลยครับ..." เสียงเข้มเอ่ยก่อนจะปรายสายตามองคนตัวเล็ก
"...เดี๋ยวกลางวันพี่มาเยี่ยมใหม่นะ หายไวๆล่ะคนดีของพี่" มือเล็กกำเข้าหากันแน่น หากเธอหายดีเธอสัญญาว่าจะตรงเข้าไปกระชากคนๆนั้นมาคุกเข่าขอโทษเธอให้ได้!
- Writer
