ตอนที่ 1 เรียนวันแรก
1865 Words
“เชนทร์ ขึ้นไปดูลูกหน่อยสิคะ ลูกตื่นยัง วันนี้ลูกไปเรียนมหาลัยวันแรกนะ”
มะนาวเอ่ยบอกราเชนทร์ผู้เป็นสามีขณะที่ราเชนทร์กำลังนั่งจิบกาแฟในห้องนั่งเล่นอยู่
“ลูกโตแล้วนะ คงไม่ต้องขึ้นไปปลุกหรอกครับเมีย”
ราเชนทร์พูดขึ้นแล้วนั่งจิบกาแฟต่ออย่างสบายใจ
“เชนทร์”
“ครับ จะไปปลุกลูกเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”
ราเชนทร์รีบลุกทันทีเมื่อได้ยินเสียงต่ำของมะนาวภรรยาสุดที่รักของเขา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ตื่นยังตัวแสบ”
ราเชนทร์เคาะห้องเรียกลูกชายตัวเอง ไม่นานประตูก็เปิดขึ้นเผยให้เห็นลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเขาในชุดนักศึกษา
“ตื่นแล้วครับพ่อ ทำหน้าแบบนี้แม่ไล่ให้มาปลุกผมใช่มั้ยเนี่ย”
รามินพูดแซวผู้เป็นพ่อทันทีเมื่อเห็นสีหน้าบูดบึ้งของพ่อตัวเอง
“ทำเป็นรู้ทัน ใส่ชุดนักศึกษาแล้วหล่อขึ้นเยอะเลยนะเนี่ยไอ้ตัวแสบ”
ราเชนทร์เอ่ยชมลูกชายเมื่อเห็นรามินใส่ชุดนักศึกษาครั้งแรก
“แน่นอนอยู่แล้วครับ ลูกพ่อเชนทร์ซะอย่างความหล่อจะหนีไปไหนได้”
“ให้มันได้แบบนี้ไอ้ลูกชาย ฮ่าๆ ป่ะ ลงไปกินข้าวกันแม่รออยู่ข้างล่าง”
“ครับ”
ราเชนทร์และรามินพูดคุยกันอย่างอารมณ์ดี สายตาราเชนทร์ผู้เป็นพ่อมองลูกชายอย่างภูมิใจเพราะรามินยิ่งโตหน้าตาก็ยิ่งเหมือนพ่อมากขึ้น แถมยังนิสัยเหมือนพ่ออีกต่างหาก เรียกได้ว่าถอดแบบพ่อมาทุกอย่างจนมะนาวผู้เป็นแม่ได้แต่บ่นเพราะลูกชายนั้นแสบมาตั้งแต่เด็ก ทั้งกวนเพื่อนทั้งแกล้งเพื่อนสารพัดจนคุณครูต้องเชิญผู้ปกครองไปคุย แต่ดีหน่อยที่โตมายังลดความแสบลงบ้างแต่ความกวนนั้นไม่เปลี่ยนเลย
“สุดหล่อมาแล้วครับแม่ ฟอดดด”
เมื่อเดินมาถึงโต๊ะอาหารรามินก็เดินมากอดมะนาวผู้เป็นแม่พร้อมกับหอมแก้มเธออย่างออดอ้อนตามนิสัยของเขา
“น้อยๆ หน่อยไอ้ตัวแสบ นั่นเมียพ่อนะ จะกอดจะหอมก็เกรงใจผัวเค้าหน่อย”
ราเชนทร์พูดขึ้นเมื่อเห็นลูกชายไปกอดไปหอมเมียสุดที่รักของตัวเอง ยิ่งได้เห็นสีหน้าหึงหวงของพ่อ รามินก็ยิ่งกระชับกอดแม่ตัวเองมากขึ้นพร้อมกับทำหน้ากวนๆ ใส่พ่อตัวเอง
“เมียพ่อ แต่แม่ผม เพราะฉะนั้นผมกอดผมหอมแม่ผมได้”
รามินพูดขึ้นพร้อมกับยักคิ้วกวนๆ ใส่พ่อตัวเอง
“เมื่อไหร่แกจะมีเมียเป็นของตัวเองซักที จะได้เลิกมากอดมาหอมเมียคนอื่นแบบนี้”
“ต่อให้ผมมีเมียเป็นของตัวเอง ยังไงผมก็จะกอดจะหอมแม่แบบนี้เหมือนเดิมล่ะครับ พ่อทำใจเถอะ ถ้าให้แม่เลือกยังไงแม่ก็เลือกลูกในไส้อย่างผม ถ้าพูดตรงๆ พ่อนี่คนนอกเลยนะ”
ราเชนทร์ส่งสายตาไปมองค้อนลูกชายทันทีเมื่อโดนลูกชายพูดกวนใส่ ขณะที่ราเชนทร์กำลังจะอ้าปากเถียงลูกชาย มะนาวก็รีบห้ามศึกของสามีและลูกชายทันที
“หยุดเลยทั้งพ่อทั้งลูก มากินข้าวกันเลย”
“หึ กวนประสาทเก่งจริงๆ ไอ้ตัวแสบ”
ราเชนทร์พูดขึ้นขณะเดินไปนั่งที่ประจำของตัวเอง เขาและลูกชายมักจะเปิดศึกแย่งมะนาวผู้เป็นภรรยาแบบนี้ทุกวัน จนมะนาวได้แต่ส่ายหน้ายอมกับนิสัยไม่ยอมกันของสองพ่อลูกคู่นี้ แต่พอสงบศึกก็เข้าขากันดีซะเหลือเกิน ด้วยความที่ราเชนทร์นั้นเลี้ยงดูสั่งสอนรามินเหมือนพี่สอนน้องจึงทำให้รามินนั้นกล้าพูดแกล้งพูดกวนพ่อแต่ก็มีขอบเขตในการพูดเล่นกับพ่อเสมอ
“เชื้อพ่อมันแรงก็แบบนี้ล่ะ จะบ่นลูกก็ดูตัวเองก่อนนะคะ เผลอๆ ว่าลูกแต่เข้าตัวเองหมด”
มะนาวพูดแซวสามีทันทีเมื่อเห็นเขาบ่นให้ลูกชายจนราเชนทร์ได้แต่เงียบเพราะพูดอะไรไม่ออก
“ฮ่าๆ เงียบเชียวนะพ่อ สมาคมกลัวเมียที่แท้ทรู”
รามินพูดแซวพ่อตัวเองอย่างอารมณ์ดีจนราเชนทร์ได้แต่มองค้อนใส่ลูกชาย
“รอให้แกมีเมียก่อนเถอะ อย่าพลาดมาเข้าสมาคมกับพ่อแล้วกันล่ะไอ้ตัวแสบ”
“ไม่มีทางแน่นอนครับ คนอย่างผมต้องเป็นช้างเท้าหน้าเท่านั้น”
รามินพูดขึ้นพร้อมกับแสดงสีหน้ามั่นใจ จนราเชนทร์กระตุกยิ้มขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของลูกชาย
“หึ คำนี้พ่อก็เคยพูดมาก่อน เป็นช้างเท้าหน้าก็จริงแต่ก็โดนควาญช้างคุมจนอยู่หมัด”
สองพ่อลูกหัวเราะออกมาทันทีเมื่อได้คุยเรื่องนี้เรียกได้ว่าคุยเข้าขากันดีเลยทีเดียว
“รีบกินข้าวได้แล้วลูก มัวแต่คุยเล่นกับพ่อเดี๋ยวสายนะ”
มะนาวรีบพูดขัดสองพ่อลูกเพราะเห็นทั้งสองเอาแต่คุยกันไม่ยอมกินข้าว เมื่อได้ยินเสียงของผู้เป็นแม่รามินก็รีบกินข้าวทันที
“ทั้งเรียนทั้งทำงานแถมยังดูแลงานสองที่ แกไหวแน่นะตัวแสบ”
ราเชนทร์เอ่ยถามลูกชายด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เพราะเขา มาวิน และดินแดนได้ยกผับให้ลูกๆ ทั้งสามดูแล แถมช่วงตอนจบมอปลายรามินได้ขอพ่อเปิดสนามแข่งรถเพราะรามินชื่นชอบการแข่งรถมากจนเลือกเรียนคณะวิศวะยานยนต์ ตอนแรกราเชนทร์ไม่อนุญาตเพราะเห็นรามินยังเด็กกลัวจะดูแลไม่ไหว แต่ไดม่อนและอคินลูกชายของดินแดนและมาวินนั้นมาขอราเชนทร์ให้รามินเปิดสนามแข่งโดยพวกเขาทั้งสองจะช่วยน้องดูแลด้วย ราเชนทร์จึงอนุญาตให้รามินทำ เมื่อพ่ออนุญาตรามินก็ลงมือสร้างสนามแข่งรถภายในสองเดือนสนามก็เปิดใช้งานจนตอนนี้เปิดมาได้หนึ่งเดือนแล้ว รามินและพี่ๆ ก็แสดงให้พ่อเห็นว่าพวกเขาสามารถดูแลงานทั้งหมดได้จริง ราเชนทร์จึงวางใจให้ทั้งสามดูแลงานเอง แต่แค่เป็นห่วงลูกชายเพราะตอนนี้ต้องเรียนด้วยแล้วดูแลงานตัวเองด้วย
“ไหวครับพ่อ ผมกับพี่ม่อนและพี่คินแบ่งงานกันเรียบร้อย ไม่กระทบการเรียนแน่นอนครับ”
รามินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“อืม ดีมาก ถ้าไม่ไหวหรือมีปัญหาก็คุยกับพ่อได้ตลอดนะ พวกพ่อพร้อมซัพพอร์ตพวกเราเสมอ”
รามินยิ้มกว้างให้พ่อทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของราเชนทร์
“ขอบคุณครับพ่อ ขอบคุณที่เปิดโอกาสให้ผมได้ทำตามความฝันตัวเอง”
“ถ้าเหนื่อยก็พักนะลูก อย่าโหมงานมาก แล้วนี่ลูกจะย้ายไปนอนคอนโดเลยใช่มั้ยคะ”
มะนาวเอ่ยถามลูกชายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ครับแม่”
มะนาวพยักหน้าเข้าใจรามินทันที ทั้งสามทั้งกินข้าวไปพูดคุยกันไปอย่างอารมณ์ดีเรียกได้ว่าครอบครัวนี้อยู่ด้วยกันทีไม่มีเบื่อแน่นอนเพราะทั้งราเชนทร์และรามินต่างก็พูดเก่งทั้งคู่ เมื่อกินข้าวเสร็จแล้วรามินก็ขับรถออกไปเรียนทันทีโดยมีมะนาวและราเชนทร์มายืนส่งอยู่หน้าบ้าน
“ใจหายเหมือนกันนะคะที่ลูกจะไปนอนที่อื่น ตาหนูของเราโตเป็นหนุ่มแล้วจริงๆ”
มะนาวพูดขึ้นขณะยืนมองรถลูกชายขับออกไป ด้วยความที่รามินนั้นไม่เคยไปนอนที่อื่นพอลูกชายจะย้ายไปนอนคอนโดผู้เป็นแม่จึงรู้สึกห่วงและใจหายเล็กน้อยเพราะต้องมาห่างลูกแบบนี้
“ลูกต้องออกไปใช้ชีวิตเองนะครับเมีย ถ้าคิดถึงเราก็ไปหาลูกที่คอนโดก็ได้ อย่าทำหน้าซึมแบบนั้นสิครับ ป่ะ ขึ้นห้องกัน เดี๋ยวเชนทร์จะทำให้หายคิดถึงลูกเอง”
“ลูกโตจนอายุสิบเก้าปีแล้ว ยังไม่เลิกคิดเรื่องบนเตียงอีก”
มะนาวบ่นให้ราเชนทร์ทันทีเมื่อสามีวนมาเรื่องบนเตียง
“ลูกโตก็ไม่เกี่ยวกันนี่ครับ ป่ะ วันนี้ผัวมีประชุมบ่ายจัดสักน้ำสองน้ำแล้วค่อยไปทำงาน”
“ว้าย! เชนทร์”
พูดจบราเชนทร์ก็อุ้มมะนาวขึ้นจนมะนาวร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ จากนั้นก็เดินขึ้นบันไดเข้าห้องทันที ถึงทั้งสองจะอายุเยอะมากแล้วแต่ความหวานก็ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ทางด้านรามินเมื่อมาถึงมหาลัยก็ขับรถสปอร์ตหรูคู่ใจสีน้ำเงินเข้ามาจอดยังใต้ตึกคณะของตัวเอง เมื่อรามินก้าวลงจากรถก็ตกอยู่ในสายตาสาวๆ หลายคนด้วยรูปร่างหน้าตาหล่อเหลาคมเข้ม คิ้วหนา ผมสีน้ำเงิน แถมยังหุ่นดีราวกับนายแบบด้วยความสูง 185 จึงทำให้สาวๆ ในระแวกนั้นต่างมองมาที่รามินกันเป็นแถบด้วยความหลงใหลแต่รามินก็ไม่ได้มีท่าทีสนใจใครเลยแม้แต่น้อย เพราะถึงเขาจะเป็นคนพูดเก่ง ขี้เล่น แต่ก็ไม่เคยคบใครเล่นๆ หรือเรียกได้ว่าเขาไม่เคยมีแฟนเลยด้วยซ้ำเพราะยังไม่เจอผู้หญิงที่ถูกใจจริงๆ
“ไงไอ้ตัวแสบ มาทันเวลารายงานตัวซะด้วย อุตส่าห์กะจะเตรียมทำโทษสักหน่อย”
ไดม่อนพูดแซวรามินน้องชายตัวเองทันทีเมื่อรามินเดินตรงมาหาเขา ถึงไดม่อนจะเรียนวิศวะเครื่องกลปีสองแต่เวลารับน้องมักจะรับรวมทุกสาขาจึงทำให้เขาได้ทำกิจกรรมรับน้องกับรามินด้วย
“ไม่ได้กินผมหรอกครับ ผมเตรียมตัวมาดี ว่าแต่พี่เห็นไอ้เวย์เพื่อนผมมั้ยครับ”
รามินเอ่ยถามหาเพื่อนสนิทตัวเองทันที เวย์เป็นเพื่อนสนิทของรามินตั้งแต่สมัยเรียนมอปลายทั้งสองจึงตัดสินใจมาเรียนที่นี่ด้วยกัน
“มารายงานตัวแล้ว แต่ตอนนี้ไม่รู้ไปไหน”
ไดม่อนตอบไปตามตรงเพราะเวย์นั้นเดินมาทักทายเขาแล้ว แต่ด้วยนิสัยที่ไม่ค่อยสนใจใครของไดม่อน เขาจึงไม่รู้ว่าเพื่อนของน้องชายอยู่ที่ไหน
“คิดถึงกูหรอครับ ถึงได้ถามหากู”
รามินหันไปตามเสียงทันทีก็เห็นเวย์กำลังเดินมาหาเขา
“หึ เปล่า กูคิดว่ามึงจะมาช้า อุตส่าห์ดีใจนึกว่าจะได้เห็นมึงโดนทำโทษ ฮ่าๆ”
“ไอ้สัส”
เวย์ด่ารามินทันทีเมื่อโดนรามินพูดกวนใส่ แต่ก็ไม่ได้โกรธอะไรเพราะชินกับนิสัยกวนๆ ของรามินแล้ว
“ว่าแต่มึงไปไหนมา”
รามินเอ่ยถามเวย์ด้วยความสงสัย
“ไปเอาของกับเพื่อนที่ตึกบริหารมา กูไปเจอสาวสวยด้วยนะแต่เสียดายเค้ามีแฟนแล้ว”
เวย์พูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าเสียดาย
“สัส มาวันแรกก็คิดจะหาเมียเลยนะมึง”
“ไปรวมที่ลานคณะได้แล้วรามิน”
รามินพยักหน้าตอบไดม่อนทันทีแล้วเดินไปรวมตัวกับเพื่อนๆ ปีหนึ่งที่ลานคณะ ส่วนไดม่อนก็เดินไปอยู่ประจำจุดของรุ่นพี่เพื่อเตรียมทำกิจกรรมรับน้องของคณะวิศวะ
- Writer
