ทางด้านรามินก็ยืนยิ้มอย่างพอใจที่ทำให้เธอออกอาการเขินได้ สักพักก็เดินเข้าไปในสนามแข่งตรงไปที่ห้องทำงานทันทีแล้วเรียกโจ้ให้เข้ามาพบเขาที่ห้องทำงาน
“ขออนุญาตครับ นายเรียกผมมามีอะไรรึเปล่าครับ”
โจ้เอ่ยถามรามินทันทีเมื่อเดินเข้ามาในห้องแล้ว
“ให้ลูกน้องคอยติดตามดูแลความปลอดภัยพี่เค้กตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงผลัดเวรกันไปดูแลแต่อย่าให้เธอรู้ตัว ถ้ามีใครทำอะไรเธอให้จัดการได้เลย”
รามินสั่งงานโจ้ด้วยน้ำเสียงจริงจังเพราะเขาไม่ไว้ใจเรนดูท่าคงจะไม่จบง่ายๆ
“ครับนาย”
“อ้อ! พี่ช่วยไปเอารถที่มหาลัยให้ผมหน่อยสิ พอดีผมไม่ได้ขับมา”
รามินพูดขึ้นแล้วยื่นกุนแจรถให้โจ้ทันที
“เอ้า! แล้วนายมายังไงครับ”
โจ้เอ่ยถามรามินด้วยความสงสัยเพราะรถคันนั้นเป็นลูกรักของรามินเขาไม่เคยทิ้งรถไว้แบบนี้ด้วยซ้ำ ขนาดรถพังยังยืนรอจนช่างมาไม่ยอมห่างรถเลย
“ให้สาวมาส่ง ไปเร็วพี่ป่านนี้ไอ้ลูกรักผมจอดเหงาอยู่คันเดียวแล้ว”
“ครับๆ”
พูด
