ทางด้านรามินก็จูงมือเค้กมานั่งม้านั่งริมสระน้ำหลังตึกคณะนิเทศ
“มันทำพี่เจ็บตรงไหนรึเปล่า มีแผลตรงไหนมั้ยครับ ตอนนั้นมัวแต่โกรธที่เห็นมันดึงกระชากพี่จนลืมถามเลย”
รามินเอ่ยถามเค้กทันทีเมื่อนั่งลงข้างๆ เธอ สายตาก็พยายามมองสำรวจตัวเค้กว่าเธอมีแผลตรงไหนรึเปล่า
“ไม่ค่ะ เค้ายังไม่ได้ทำอะไรฉัน แต่เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ ทำไมคุณเรียกฉันพี่ล่ะ”
เค้กถามรามินกลับด้วยความสงสัยเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาเปลี่ยนสรรพนามมาเรียกเธอว่าพี่
“ก็พี่อายุเยอะกว่าผม ผมก็ต้องเรียกพี่สิ เอางี้เรามาทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการดีกว่านะครับพี่เค้ก”
“คุณรู้จักชื่อฉันได้ไง”
เค้กเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเขานั้นรู้จักชื่อเธอ จนรามินได้แต่ยิ้มเอ็นดูกับท่าทางตกใจของเธอเพราะมันช่างน่ารักซะเหลือเกิน
“ผมเก่ง”
รามินตอบเค้กสั้นๆ พร้อมกับทำหน้าภูมิใจจนเค้กได้แต่มองค้อนใส่เมื่อได้ยินคำตอบกวนๆ ของเขา
“โอเค ถ้าฉันอายุเยอะกว่าจะขอเรียก
