รัตติกาลรัก มาเฟียร้าย

มาเฟียตัวร้ายกับนายหน้าหวาน

อเล็กซ์ ดิอังเจโล(Alex D'Angelo) รูปร่างสูงใหญ่สง่างามในแบบของผู้ดีอิตาลีแท้ ๆ ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาราวกับภาพวาดจากยุคฟื้นฟูศิลปวิทยา ทุกอณูของเครื่องแต่งกายถูกจัดสรรอย่างประณีต สูทสีดำที่เขาสวมใส่ถูกตัดเย็บมาอย่างดีเข้ารูปพอดีตัว บ่งบอกถึงความพิถีพิถันและสถานะที่สูงส่ง

เขายืนอยู่ริมหน้าต่างบานใหญ่ ภาพแสงไฟของเมืองอันสว่างไสวทอดยาวออกไปไกลสุดสายตา สายตาของเขาจ้องมองออกไปยังทิวทัศน์ด้านนอก แต่ภายในจิตใจกลับเต็มไปด้วยความคิดถึงเหตุการณ์หนึ่งที่เขาไม่อาจลืมได้ วันที่ชายหนุ่มเอเชียผู้เรียบง่าย แต่กล้าหาญและเด็ดเดี่ยวคนนั้นก้าวเข้ามาช่วยเหลือเขา

จีน ชื่อของชายหนุ่มนั้นสะท้อนก้องในหัวของอเล็กซ์ ความทรงจำของการช่วยเหลือในวันที่อันตรายโอบล้อมยังคงชัดเจนในใจ แม้ว่าจะมีเหตุผลหลายประการที่ทำให้คนอย่างเขาไม่ต้องพึ่งพาใคร แต่ในวันนั้น จีนก็ได้พิสูจน์ให้เห็นถึงคุณค่าของเขา การพบเจอในครั้งนั้นทิ้งร่องรอยบางอย่างไว้ในใจของอเล็กซ์ ความรู้สึกที่ยากจะนิยามได้ ระหว่างความรู้สึกขอบคุณและความชื่นชมในความกล้าหาญของชายหนุ่มผู้แสนธรรมดาแต่พิเศษเหลือเกิน

อเล็กซ์หลับตาลงครู่หนึ่ง ปล่อยให้ความคิดและความรู้สึกเหล่านั้นผ่านไปช้า ๆ ทว่าไม่จางหายไปจากความทรงจำ

อาเล็กซ์ที่ยืนอยู่ริมหน้าต่างของห้องทำงาน มืดสลัว เสียงลมพัดผ่านเข้ามาอย่างเงียบงัน เขายกซิการ์ขึ้นจุดไฟ แสงจากไฟทำให้เขารู้สึกถึงความร้อนที่เริ่มลามไปทั่วร่างกาย กลิ่นหอมของยาสูบลอยฟุ้งในอากาศ ควันพวยพุ่งขึ้นไปในความมืดรอบตัวเขา

ภายนอก หน้าต่างที่เปิดกว้างเผยให้เห็นวิวของฟลอเรนซ์ในยามค่ำคืน เมืองที่เต็มไปด้วยชีวิตชีวา แม้ว่าภายในใจของเขาจะเต็มไปด้วยความเครียดและความวิตกกังวล ในระหว่างที่ควันจากซิการ์ลอยออกไป อาเล็กซ์รู้สึกเหมือนเขากำลังปล่อยให้ความกังวลทั้งหมดออกไปด้วย

เขานึกถึงเหตุการณ์ลอบทำร้ายเมื่อสองสัปดาห์ก่อน จิตใจของเขายังคงเต็มไปด้วยความโกรธและความอยากเอาคืน แต่เหตุการณ์นั้นกลับเปลี่ยนชีวิตเขาไปตลอดกาล เขาได้พบกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง

“เราจะได้เจอกันอีก”

เขาพูดเสียงเบาๆกับตัวเอง ขณะที่พยายามสูดหายใจเข้าให้เต็มปอด และในวินาทีนั้นเอง ภาพของจึนก็ผุดขึ้นมาในความคิดของอาเล็กซ์ เขาจำใบหน้านั้นได้ไม่ลืม เด็กหนุ่มร่างบางชาวเอเชียที่เข้ามาช่วยเหลือเขาในช่วงวิกฤตการณ์ ดวงตากลมโตของเด็กนั่นมีความมุ่งมั่นและความกล้าหาญอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ขณะที่เขาถูกดึงขึ้นจากพื้นและพาเขาหนีจากการไล่ล่าของศัตรู

เด็กนั่นพาอาเล็กซ์ไปซ่อนในมุมอับของตรอกเล็ก ๆ ที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ขณะที่เสียงปืนและเสียงโวยวายดังอยู่ไกล ๆ เขากระซิบด้วยเสียงที่เบาแต่ชัดเจน

“อยู่นิ่ง ๆ นะ ฉันจะไปล่อพวกมันเอง”

อาเล็กซ์รู้สึกถึงความกังวลในใจ แต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากนั่งอยู่ในความมืดที่มีฝนโปรยปราย เด็กหนุ่มหายไปในเงามืด ทิ้งให้เขารออย่างหวาดกลัว

เวลาเหมือนจะหยุดนิ่ง ขณะที่อาเล็กซ์ได้แต่ภาวนาให้เด็กนั่นปลอดภัย ในหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความกังวลและความเครียด เขาไม่รู้ว่าเด็กนั่นจะกลับมาไหม หรือจะถูกจับได้ในขณะที่พยายามล่อพวกนั้นไปทางอื่น

แต่แล้ว เสียงของการต่อสู้ก็เริ่มจางลง ในที่สุดอาเล็กซ์ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้ เขากำลังจะได้รู้ว่าเด็กนั่นทำสำเร็จหรือไม่ ในขณะนั้น ความรู้สึกขอบคุณที่มีต่อเขาก็เริ่มก่อตัวขึ้น

“ไม่ว่ายังไง ฉันต้องหาคุณให้พบ” เสียงในใจของเขาดังก้อง ขณะที่เขาเตรียมตัวรอคอยการกลับมาของเด็กหนุ่มผู้กล้าหาญ

จีนกลับมาพร้อมกับหายใจหอบ ร่างบางของเขาเปียกโชกไปด้วยฝนและเลือดที่ไหลจากแผลเล็ก ๆ บนมือ เขาสบตากับอาเล็กซ์ที่นั่งอยู่ในมุมมืดของตรอก ขณะเสียงการต่อสู้เริ่มจางหายไปอย่างช้า ๆ ความโล่งใจไหลเข้ามาในใจของอาเล็กซ์เมื่อเขาเห็นเด็กหนุ่มนั้นกลับมา

“ฉันกลับมาแล้ว”

จีนกล่าวเสียงแหบเบา แต่แสดงถึงความมุ่งมั่น เขายิ้มให้แม้จะเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

“ตามที่ฉันสัญญา”

อาเล็กซ์พยักหน้า เขาไม่สามารถพูดอะไรได้เพียงแต่รู้สึกขอบคุณ เขายืดแขนออกไปเพื่อให้จีนเข้ามาช่วยพยุงตัวเอง จีนเข้ามาใกล้และยิ้มให้ ก่อนจะพาอาเล็กซ์เข้าไปในห้องของเขา

………………………………………………………….

ในย่านที่มีชื่อเสียงของฟลอเรนซ์ Piazza della Signoria จัตุรัสหลักที่ดึงดูดผู้คนจากทุกมุมโลก จีนและแซมนั่งอยู่ที่โต๊ะเล็กๆ กลางแจ้ง จิบกาแฟที่หอมกรุ่นขณะที่แสงแดดอ่อนๆ ส่องกระทบผิว ทำให้บรรยากาศอบอุ่นและมีชีวิตชีวา

รอบๆ พวกเขา ผู้คนต่างเดินไปมาพูดคุยและหัวเราะ เสียงหัวเราะและบทสนทนาสลับกับเสียงนกร้องและเสียงกาแฟที่ถูกชงอย่างมีจังหวะ โอบล้อมด้วยสถาปัตยกรรมอันงดงาม เช่น Palazzo Vecchio ที่สูงตระหง่าน และ Loggia dei Lanzi ที่ประดับไปด้วยประติมากรรมสุดล้ำค่า ทั้งสองได้ยินเสียงซุบซิบของนักท่องเที่ยวที่ตื่นตาตื่นใจต่อความงามของเมืองนี้

จีนยิ้มให้กับแซม ขณะยกกาแฟขึ้นจิบ "นึกถึงคาเฟ่ในบ้านเราแล้ว รู้สึกอบอุ่นจังนะ" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ แต่เต็มไปด้วยความสุข

แซมหันมามองจีน ตอบด้วยรอยยิ้ม "ฟลอเรนซ์มีเสน่ห์ไม่แพ้กันเลยนะ แต่กาแฟที่นี่อร่อยกว่าที่ไหน"

“เอาล่ะ หลังจากนี้เราจะไปไหนกันต่อดี?” จีนถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น ขณะมองไปรอบๆ ที่เต็มไปด้วยผู้คนและบรรยากาศที่มีชีวิตชีวา

แซมยิ้มกว้าง “ฉันได้ยินมาว่าที่ Uffizi Gallery มีนิทรรศการใหม่เปิดอยู่ เราอาจจะไปดูศิลปะที่นั่นกันไหม?” เขาเสนอความคิดขึ้นมาอย่างกระตือรือร้น

“น่าสนใจมาก!” จีนตอบเสียงใส “แต่ถ้าหากเราจะไปที่นั่น เราควรหาอาหารกลางวันก่อนหรือเปล่า? ฉันยังหิวอยู่เลย”

“จริงด้วย! มีร้านอาหารที่ฉันเคยไปเมื่อครั้งก่อนอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ มันมีพาสต้าที่อร่อยมาก” แซมเสนอ “หลังจากทานข้าวเสร็จ เราค่อยไปดูงานศิลปะกัน”

“เยี่ยมไปเลย! จะได้เดินเล่นในฟลอเรนซ์ต่อด้วย” จีนพูดพร้อมยิ้มอย่างมีความสุข “แล้วถ้าเราไปหาร้านที่มีวิวสวยๆ ล่ะ? อยากนั่งดูผู้คนเดินผ่านไปมา”

“แน่นอน! ฉันรู้จักร้านหนึ่งที่มีระเบียงอยู่ด้านนอก มองเห็นจัตุรัสได้ชัดเจน” แซมพูด ขณะเขาหยิบสมุดวาดภาพขึ้นมา “เราจะไม่เพียงแค่สนุกกับอาหาร แต่ยังได้แรงบันดาลใจในการวาดภาพด้วย”

“เยี่ยมเลย!” จีนยิ้ม “ไปกันเถอะ! ฉันพร้อมแล้ว!”

แช๊ะ แช๊ะ...

ในขณะที่จีนและแซมนั่งพูดคุยกันอย่างมีความสุขที่ Piazza della Signoria เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องจากมุมหนึ่งของจัตุรัส ที่นั่นมีชายคนหนึ่งยืนอยู่ ท่ามกลางความวุ่นวายและเสียงหัวเราะของผู้คน เขามีหน้าที่ติดตามจีนตามคำสั่งของริค

ชายคนนั้น ขณะกดชัตเตอร์เก็บภาพทุกอิริยาบถของจีนเอาไว้ จีนที่กำลังหัวเราะหรือยิ้มให้แซม ไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนคอยบันทึกทุกช่วงเวลาในชีวิตประจำวันของเขา อยู่ตลอดเวลา

ควันซิการ์ลอยคลุ้งอยู่ในอากาศ มือใหญ่เลื่อนดูรูปที่ถูกส่งมาอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งสายตาของริคหรี่ตามองอย่างตั้งใจ เขารู้สึกถึงความไม่สบายใจที่เกิดขึ้นในใจ ไม่ได้การละ คงต้องพาตัวมาเลย เขาตัดสินใจทันที ความคิดที่จะทำให้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางเริ่มชัดเจนขึ้นในหัว

คงไม่ใช่แค่ริคสินะที่หลงกลใบหน้าหวานๆ นั่น แต่ไม่มีทาง ไม่มีใครมาแย่งเขาได้หรอก ริคยิ้มเยาะในใจเมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เขารู้ว่าจีนเป็นเหมือนดอกไม้ที่ดึงดูดทุกสายตา แต่เขาเป็นคนเดียวที่ได้สัมผัสความงามนั้นอย่างใกล้ชิด

ในขณะที่ควันซิการ์ยังคงลอยฟุ้ง ริคพยายามควบคุมอารมณ์ภายใน เขาไม่ต้องการให้ใครมาเข้ามาใกล้ชิดกับจีนมากเกินไป

ริคอยากลองดู เมื่อเขาได้เด็กหนุ่มนั่นมาครอบครองแล้ว ความอยากที่คุกรุ่นในใจนี่อาจจะหายไป แต่ในขณะเดียวกัน ความรู้สึกนี้ก็ทำให้เขาเริ่มตั้งคำถามเกี่ยวกับตัวเอง ว่าทำไมถึงรู้สึกเช่นนี้ถึงจีนนัก?

เขามองไปยังภาพของจีนที่ปรากฏบนหน้าจอ มันเหมือนดั่งแรงดึงดูดที่ไม่อาจต้านทานได้ ใบหน้าหวานๆ รอยยิ้มสดใส และแววตาที่เต็มไปด้วยความบริสุทธิ์ ทำให้เขารู้สึกอยากเป็นเจ้าของ อยากให้จีนนั้นเป็นของเขาเพียงคนเดียว

“ถ้าฉันได้เขามาครอบครอง คงจะไม่รู้สึกว้าวุ่นอีก”

ริคคิดในใจ ขณะที่ความรู้สึกดิบเถื่อนเริ่มก่อตัวขึ้นในตัวเขา เขาต้องการให้จีนรู้สึกถึงความเป็นเจ้าของ

“บ้าเอ๊ย “

แค่คิดความใหญ่โตก็พองแทบจะล้นกางเกงออกมาแล้ว ริครู้สึกถึงความร้อนที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย เมื่อลมหายใจของเขาเริ่มถี่ขึ้น ความรู้สึกนี้ยากจะควบคุม เขาต้องการจีน เขาบ่นกับตัวเอง ขณะที่ความคิดพล่านไปทั่ว ไม่สามารถแยกแยะความรู้สึกได้ชัดเจน ริครู้ว่าเขาต้องไปหาจีนให้เร็วที่สุด เพื่อจะได้ไม่ต้องทนอยู่ในสภาพนี้อีกต่อไป เมื่อรู้ว่าความต้องการของเขาไม่ได้จะหายไป แต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ จนกว่าเขาจะได้เป็นเจ้าของเด็กหนุ่มที่เขาหลงใหลอย่างถอนตัวไม่ขึ้น